Ποιος άνθρωπος όμως; Ο ανήμπορος; Ο αδύναμος; Ο μεροκαματιάρης; Ο φτωχός; Ασφαλώς κι όχι. Φταίει ο οικονομικά ισχυρός αλλά και ο πολιτικά εγωιστής και ατομικιστής, αυτός που βάζει τον εαυτό του πάνω από κάθε άλλον, πάνω κι από το σύνολο των ανθρώπων του χώρου στον οποίο ανήκει κι ο ίδιος. Κι είναι αυτό η κύρια αιτία που τα κόμματα ερίζουν για την αρχηγία τους.

Δεν είναι τυχαίο πως στα καλύτερα χρόνια της Αθηναϊκής δημοκρατίας, εκείνος που τιμήθηκε πιο πολύ μέσω των τραγωδιών ήταν ο άνθρωπος με το «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει», από την τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή!

Ο εξανθρωπισμένος άνθρωπος είναι το θαύμα της φύσης κι ο εκφυλισμένος άνθρωπος είναι το μεγαλύτερό της κάθαρμα. Η ωφελιμότητα  της κοινωνίας και της δημοκρατίας από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά εξαρτάται από την αξία του, αλλά κυρίως από τη θετική συμμετοχή της σ’ αυτήν. Ο γιατρός είναι που σώζει μια παιδική ψυχή και γιατρός είναι κι αυτός που για να την σώσει θέλει φακελάκι. Πολιτικός είναι και αυτός που μετρά στη συμμετοχή του στην κοινωνία με θυσία, πολιτικός κι αυτός που μετρά την πολιτική του σταδιοδρομία με έμμισθη θητεία! Το «ως χαρίεν εστί άνθρωπος, όταν άνθρωπος η» παραμένει διαχρονικό.

Όσα μεταπτυχιακά και διδακτορικά να έχει κανείς, είναι για την κοινωνία άχρηστα, αν δεν είναι άνθρωπος. Στο άκουσμα της λέξης «άνθρωπο» γκρεμίστηκε η Σφίγγα πάνω από τον βράχο! Τον άνθρωπο ζητούσε ο Διογένης από τη Σινώπη του Πόντου, με τη γνωστή φράση του «άνθρωπον αιτούμαι», γεγονός που αποδεικνύεται από όλους τους πολέμους.

Όταν δύο λύκοι μαλώνουν μεταξύ τους, ο λύκος που καταλαβαίνει ότι χάνει τη μάχη, προσφέρει στον άλλο λύκο την σφαγίτιδα φλέβα του, σαν να του λέει, «έλα και κόψε την, να τελειώνουμε». Ο νικητής λύκος, όμως,  εκείνη τη στιγμή σταματά τη μάχη από ένστικτο, γιατί θεωρεί το είδος του πιο σημαντικό από τον ίδιο και έτσι αφήνει τον ηττημένο λύκο για να ζήσει, βάζοντας το είδος του πάνω από τον εαυτό του, κάτι που δεν το κάνει ο άνθρωπος, στοιχείο κι αυτό αποδεδειγμένο με τη γνωστή σε όλους φράση: «Ο θάνατός σου είναι η ζωή μου», πράγμα που το βλέπουμε και τώρα στην πολιτική,  μέχρι  και μεταξύ συντρόφων, όπου ο ένας επιζητά τον πολιτικό θάνατο του άλλου, για να πάρει ο ίδιος την αρχηγία!

Μια απλή ματιά στη Φύση θα μας πείσει ότι τα δέντρα και στη ζούγκλα συνεργάζονται. Το ψηλό αφήνει μέρος στο χαμηλό για να έχει κι εκείνο μια θέση στον ήλιο. Στη ζούγκλα των ανθρώπων αυτό δεν γίνεται.

Όλα τα δάση κάηκαν για να στηθούν ανεμογεννήτριες για δύο τρεις μεγάλες εταιρείες. Να εκμεταλλευτούν αυτές τζάμπα τη γη και τον ήλιο της χώρας. Τέτοια αδικία δεν θα τη δέχονταν τα ζώα. Ο άνθρωπος αποδεικνύεται ότι έχει χειρότερο περί δικαίου ένστικτο κι από αυτά! Καίει την πατρίδα, την τεμαχίζει και την μοιράζει στους κολλητούς του!

Η Ελλάδα έχει για τα καλά τελειώσει. Η δημοκρατία έχει βαρέσει διάλυση. Η χώρα έχει  τελειώσει πληθυσμιακά, οικονομικά και πολιτικά. Είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς πυξίδα κι όραμα, χωρίς δικαιοσύνη και ανθρωπιά.  Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία εγκλήματα, σαν κι αυτό των Τεμπών μένουν ατιμώρητα, στις περιπτώσεις που οι υπαίτιοι είναι πολιτικοί από τζάκια!

Να γιατί απέχει ο Έλληνας από τις εκλογές. Να γιατί έχει απογοητευτεί από την πολιτική. Το δέντρο της ελπίδας ξεραίνεται, όταν ποτίζεται από το πηγάδι της λήθης. Η εμπιστοσύνη  στο κόμμα κλονίζεται, όταν οι αποφάσεις του δεν γίνονται σεβαστές από τα «στελέχη» του. Το καράβι που το λένε Ελλάδα είναι ξανοιγμένο στο πέλαγος  χωρίς καπετάνιο, πυξίδα και ωφέλιμο φορτίο, με τα αμπάρια του γεμάτα «σαβούρα»!