Τα σκληρά του μπράτσα ξεχώριζαν επιβλητικά, καθώς σήκωνε για πολλοστή φορά τη μπάρα.  Ήταν σφριγηλός και μυώδης. Πιο πολύ έτρεξε στο διάδρομο του γυμναστηρίου παρά στο δρόμο της ζωής. Περισσότερο ίδρωσε από τη γυμναστική παρά από τη δουλειά, κι ας πάτησε πριν πέντε χρόνια τα τριάντα.  
Ο Φερνάντο ήταν ένας αδιόριστος μαθηματικός με καταγωγή την Ανδόρα, μια μικρή χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Είχε μεσογειακά χαρακτηριστικά, του άρεζε η γυμναστική και η υγιεινή διατροφή. Πίστευε πως ένα γυμνασμένο κορμί αποτελεί  έναν καλό «κράχτη», ειδικά τώρα που έψαχνε κάτι το καινούριο στη ζωή. 
Η Κατερίνα ήταν Ρωσίδα με πυρόξανθα μαλλιά και μάτια σαν τη θάλασσα γαλάζια. Είχε φρύδια τοξωτά και χείλη κοραλλένια που σχημάτιζαν χαμόγελα γλυκά. Ήταν μια αληθινή ζωγραφιά. Μια Αφροδίτη βγαλμένη από το πέλαγο, μια Φρύνη, φιλοτεχνημένη από έναν Πραξιτέλη.   
Στο γυμναστήριο ερχόταν μ’ ένα λεπτό κολάν, που ξυπνούσε στον ανδρικό πληθυσμό σκέψεις κρυφές κι απόκρυφες φαντασιώσεις. Ήταν λιγομίλητη για να αποφεύγει τις παγίδες του λόγου κι ας ήξερε καλά τα ελληνικά. Το πρόσωπό της ήταν φωτεινό, λες και έλιωσε τον ήλιο σε ποτήρι και τον κατάπιε όλο.     
Πριν ένα χρόνο, τελείωσε στη Μόσχα την ιατρική. Στην Ελλάδα περνά τον ελεύθερό της  χρόνο στο γυμναστήριο, κάνοντας «διάδρομο». Οι ανάλαφροι βηματισμοί της πάνω σ’ αυτόν, θυμίζουν κινήσεις νεράιδας. Κάθε της βήμα κι ένα ερέθισμα. Κάθε της κίνηση και μια συγκίνηση. Ένα «αστέρι» ριγμένο στη Γη που σε μαγνητίζει. 
Η Βαλεντίνα, ή αλλιώς Ντιάν, ήταν μια Ελληνίδα κοντά  στα σαράντα, με μάτια καστανά, «φτιαγμένη» ξανθιά, αρκετά  ξερακιανή κι αυλακωμένη σαν αξεδίψαστη γη, καθώς «έβγαινε» από δίαιτα εξαντλητική. Μέρα παρά μέρα  έτρεχε στα ινστιτούτα το σώμα της να σφίξει και κάτι το ενδιαφέρον εκεί να βρει.  Ήθελε να ερωτευθεί. Το πάθος του έρωτα να ξανανιώσει και με το οξυγόνο του να πυρποληθεί. Ήξερε, όμως, ότι τούτη τη φορά δυο σταγόνες νερού μέσα από τις φλόγες του έρωτα να σώσει για να μην ξανακαεί.  
Μετά από λίγη εξάσκηση εξαντλήθηκε η Ντιάν. Τα βήματά της αργά, θύμιζαν ώρες να κυλούν βαριά, γεμάτες από κενό κι αμηχανία. Κατόπιν, διψασμένη καθώς ήταν, πήγε στο κυλικείο να πιει νερό. 
Εκεί,  καθόταν ο Χαριλάκης ή αλλιώς Λάκης. Ένας φιλοσοφημένος πενηντάρης,  χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Ένας κατασταλαγμένος άνδρας, που γνώριζε  τη διαφορά ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ. Που αντιλαμβανόταν τη δυσκολία ανάμεσα στο εφικτό και στο ευκταίο. Στις απαιτήσεις του ωστόσο δεν ήταν και τόσο εγκρατής, γιατί πίστευε ότι η εγκράτεια είναι γνώρισμα των άτολμων ατόμων.  
Με το που έκατσε στο διπλανό σκαμπό η Ντιάν, την ρώτησε ευγενικά  ο Λάκης, «αν μπορούσε να της προσφέρει ένα αναψυκτικό». «Ευχαρίστως» απάντησε εκείνη, αφήνοντας να διαφανεί ένα μειδίαμα αινιγματικό… «Κουράστηκα βλέπεις. Είμαι και αγύμναστη. Η μόνη μου γυμναστική είναι να τρέχω όλη μέρα στη δουλειά, να μεγαλώνω μόνη δύο παιδιά και να φροντίζω ένα ταλαιπωρημένο σπίτι».
 «Άλλος ο δρόμος της ζωής κι άλλος ο διάδρομος της γυμναστικής. Χρειάζονται διαφορετικές αντοχές. Ψυχικές και σωματικές», απάντησε εκείνος.
 Όταν σου μιλούσε, ένιωθες τις λέξεις να σε έλκουν κοντά του, όπως έλκουν τ’ αστέρια τους πλανήτες τους. Έλεγε πως «μεγαλύτερη αξία από το να πας κάπου, έχει το να σε περιμένουνε». Και πως  «σημαντικότερο από το ν’ αγαπάς είναι να σ’ αγαπάνε. Να προσπαθείς για το καλύτερο, χωρίς να ξεμακραίνεις από το έδαφος. Γιατί, κι ο αετός πριν ανεβεί ψηλά πρέπει να ζυγιάσει τα φτερά του».  
Και πως δεν πρέπει να ξεχνάς  εκείνο που είπε ο Πυθαγόρας: ότι «Το παν είναι ο αριθμός». Η ηλικία, τα κιλά, τα λεφτά, η τηλεφωνική συντροφιά (090), ακόμη και η ομορφιά: (90 – 60 - 90). Όλοι είμαστε αριθμοί. Αρκεί, μόνο, να μη γίνουμε νούμερα….  Ίσως ξέρεις, ότι για τον Πλάτωνα ο τέλειος  αριθμός, είναι το 1,618. Έχει για σύμβολό του το γράμμα Φ, από το όνομα του γλύπτη Φειδία. Είναι ο «χρυσός αριθμός» που κάνει την τέλεια οκτάβα στη μουσική αρμονία. Στοιχεία αυτού του αριθμού έχουν στις αναλογίες τους, οι Πυραμίδες και ο Παρθενώνας.   
Ίσως  καταλαβαίνεις τώρα γιατί εγώ από ώρα χαζεύω την Κατερίνα. Είναι ένα έργο τέχνης, με μέτρο στην πλάση και με αρμονία στην έκφραση. Το κορμί της μοιάζει με διαδρομή για ονειρεμένα ταξίδια. Κι αν θα μείνω με το όνειρο, δεν είναι κακό. Γιατί το όνειρο είναι σαν το λευκό του ζωγράφου που κάνει το τοπίο φωτεινό. Λίγο Φως απόψε ζητώ.  Ένα όνειρο ν’ αποταμιεύσω για ώρες ανάγκης. Είναι το μόνο που αντέχει στο «σεισμό». Και πιο πολύ το μικρό το όνειρο, που, αν παγώσεις  το «καις» να ζεσταθείς….
 Εγώ γουστάρω το Φερνάντο, του απάντησε εκείνη. Είναι ένας  Άδωνις, στα μέτρα που αρέσω. Εξάλλου, εσύ δεν είπες ότι τα πάντα είναι αριθμοί; Πως και η ομορφιά έχει κριτήρια μαθηματικά; Ότι και η αισθητική είναι αριθμητική. Η ηλικιακή διαφορά δεν με πτοεί.  Κατέχω εγώ από άνδρες. Έχω στρατηγική  και στην πολιορκία είμαι καλή. Το παν, φίλε μου, είναι να τολμάς .  Και μην ξεχνάς πως και το λιοντάρι στις εφτά από τις δέκα προσπάθειές του αποτυχαίνει. 
Επειδή, όμως, θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, σου λέω ότι δεν έρχομαι εδώ μόνο για γυμναστική. Έρχομαι επειδή συχνάζει κόσμος ωραίος. Ένα όνειρο κι εγώ ζητώ. Για γόνιμα ή μόνιμα αισθήματα δεν το συζητώ. Προτιμώ κάτι το προσωρινό. Για να φεύγω σαν τη μέλισσα από τον «ανθό» την ώρα που αρέσω. Μια μέλισσα είμαι κι εγώ.  Παίρνω από το κάθε λουλούδι αυτό που αρέσω. Πως αλλιώς θα γινόταν το μέλι;
Κι εκεί που συζητούσαν για όλα αυτά  βλέπουν τον Φερνάντο  να πλησιάζει την Κατερίνα  και να του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Ύστερα από λίγη ώρα έφυγαν και οι δύο μαζί, ενώ ο Λάκης και η Ντιάν  «χάνονταν» στην ομίχλη του ονείρου. 
Ξέρεις συμπλήρωσε ο Λάκης: «νομίζω πως η τέχνη δεν είναι να κάνεις τα όνειρα πραγματικότητα, αλλά να κάνεις όνειρο την πραγματικότητα». Να ονειρεύεσαι στα μέτρα τα δικά σου. Ένα σου νεύμα αρκεί για να κάνουμε απόψε το όνειρο πραγματικότητα και να το μοιρασθούμε μαζί. Είμαστε και οι δύο στον ίδιο σταθμό κι ας ήρθαμε ως εδώ  με διαφορετικό τρένο.  
Ας νιώσουμε ελεύθεροι σαν τη φύση. Σαν το αγριολούλουδο που ανθίζει δίχως προσπάθεια καμιά. Σαν το αηδόνι που κελαηδεί δίχως να του το έχει διδάξει κανείς. Γίνε απόψε η φύση σου.  Γίνε, αν θες,  η  μέλισσα που είπες. Κι αν από το «τσίμπημά» σου πονέσω, θα το αντέξω. Γιατί μόνον η μέλισσα μπορεί να μετατρέπει τον ανθό σε μέλι. Άλλωστε, μέλι και κεντρί πάνε στη ζωή μαζί.