Το βραδάκι όλη η τσακαλοπαρέα μετά το ποδόσφαιρο στις αλάνες των Διαβατών πάμε σινεμά. Οι θεατές αποχωρούν και περιμένουμε να μπούμε για την δεύτερη προβολή. Ακούμε κάποιες γυναίκες να ρωτούν τις εξερχόμενες.
-Καλό το έργο;
-Ουουουου….χόρτασα κλάμα
Βλέπαμε το ΄΄έργο’’ όρθιοι ακουμπισμένοι στον τοίχο και κάπου κάπου χαζεύαμε τις γυναίκες να πλαντάζουν στο κλάμα βλέποντας την πρωταγωνίστρια να προσεύχεται μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς μιλώντας-άκου να δεις- φωναχτά. Το κλάμα συνεχιζόταν όταν μια χαροκαμένη μάνα στεκόταν μπροστά στον τάφο του συχωρεμένου του άντρα της και του μίλαγε με τις ώρες, (φωναχτά κι αυτή) για τα βάσανά της. Ενδιάμεσα ακούγονταν και κάποια κλαψιάρικα τραγούδια του Γιώργου Μανησαλή και το κλάμα βάραγε κόκκινο. Σε κάθε τέτοια ταινία υπήρχε πάντα και ένας παπάς που ήταν κατά σύμπτωση ο ιδανικός λειτουργός του Υψίστου.
Πέρασαν τα χρόνια και κάπου κάπου έρχονταν στη μνήμη μου οι εικόνες αυτές. Έδινα την εξήγηση ότι στις αρχές της δεκαετίας του 60 το μέσο μορφωτικό επίπεδο του ελληνικού λαού ήταν χαμηλό. Ο περισσότερος κόσμος άντε να τέλειωσε ένα Δημοτικό σχολείο. Αυτοί που γύριζαν στο πόδι αυτές τις λεγόμενες ‘’μελό’’ άθλιες ταινίες φρόντιζαν στο βωμό της κονόμας να κατεβάζουν κι άλλο το επίπεδο του λαού μας ταΐζοντάς τον σκουπίδια.
Σήμερα, το μορφωτικό επίπεδο του λαού μας ανέβηκε σημαντικά καθώς όλοι σχεδόν έχουν τελειώσει τουλάχιστον το Λύκειο. Ανέβηκε όμως ανάλογα και το αισθητικό του επίπεδο; Φοβάμαι πως όχι.
Για δεκαετίες, δεν έτυχε να παρακολουθήσω ελληνικά σήριαλ στην ιδιωτική τηλεόραση για τον απλούστατο λόγο ότι τις ώρες που προβάλλονταν είχα την βραδινή μου έξοδο στο εκάστοτε στέκι μου. Από το 2020, με την πανδημία του κόβιντ και τις διαδοχικές καραντίνες αναγκάστηκα τα βράδια να κλειστώ στο σπίτι όπως όλος ο κόσμος άλλωστε. Τόσες ώρες κλεισμένος στο σπίτι δε πέρναγε με τίποτα η ρημάδα η ώρα. Είπα λοιπόν να παρακολουθήσω κάποιο σήριαλ για να διαπιστώσω την πνευματική τροφή που δίνουν τα κανάλια μας στον λαό και επέλεξα τον ‘’Σασμό’’.
Ρε παιδιά, ειλικρινά σας μιλάω, έπαθα την πλάκα μου. Παρακολουθώντας το σήριαλ αυτό πήγα εξήντα χρόνια πίσω, στο σινεμά των Διαβατών με τις μελό ταινίες όταν ήμουν παιδάκι. Ξαναείδα γυναίκες να μιλούν φωναχτά σε κάποιον τάφο στο νεκροταφείο, σε εικόνες της Παναγιάς στην εκκλησία και στη φωτογραφία κάποιου αγαπημένου προσώπου στο σπίτι και δεν συμμαζεύεται. Και σας ρωτάω φίλοι μου, έχετε δει ποτέ στη ζωή σας άνθρωπο να προσεύχεται φωναχτά; Εγώ πάντως όχι.
Είδα και άλλα σήριαλ και διαπίστωσα ότι σε καθένα απ’ αυτά υπάρχει απαραίτητα ένας ιδανικός παπάς που δίνει λύσεις σε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Αφελή σενάρια που τραβούν το σήριαλ σε βάθος χρόνου για να κρατήσει, όσο η κονόμα συνεχίζεται. Ιδιαίτερα στον ‘’Σασμό’’ η νοημοσύνη μου δέχτηκε αλλεπάλληλα γρονθοκοπήματα. Όλα διαδραματίζονται σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης όπου-άκουσον άκουσον ρε παιδιά- διαμένει ο διοικητής της αστυνομίας, διάφοροι μεγαλογιατροί της πόλης, μεγαλοδικηγόροι να πηγαινοέρχονται και στο ίδιο χωριό να έρχονται διάφοροι μεγαλόσχημοι για να κάνουν επενδύσεις…
Γίνονται όλα αυτά στα ελληνικά σήριαλ; Κι όμως γίνονται. Και ο κόσμος τα καταπίνει αμάσητα αν κρίνουμε από τις ακροαματικότητες.
Η (υποκειμενική) μου διαπίστωση είναι ότι τα τελευταία εξήντα χρόνια το μοναδικό που άλλαξε είναι η τεχνολογία που τρέχει με χίλια ενώ ο λαός μας βαδίζει με ταχύτητα χελώνας καταπίνοντας αμάσητα τα πνευματικά περιττώματα που του σερβίρουν.
…όπως τότε…
…στο μακρινό 1960…
ΥΓ. Ένα δάκρυ για τη Μαρία Τσοπούλου, την δικιά μας Μαρία που ταξίδεψε για τη γειτονιά των αγγέλων. Μόσχο, κουράγιο. Δημήτρη και Λάζαρε, να είστε πάντα περήφανοι για τη μανούλα σας.