Γελάει ο μικρούλης, κουνάει χέρια και πόδια, ρίχνει ένα ΄΄αγκού…’’ και συνεχίζω:
‘’Στην απάνω γειτονίτσα, μ’ αγαπάνε δυο κορίτσια,
μα εγώ πονάω γι’ άλλη, μια γοργόνα στ’ ακρογιάλι’’.
Τα βελούδινα μαγουλάκια αστράφτουν και τα κρινένια χειλάκια ανοιγοκλείνουν ακολουθώντας τον ρυθμό του τραγουδιού.
‘’Δελφίνι, δελφινάκι, πάμε πιο γρήγορα, πάμε πιο γρήγορα,
να δω τα γυριστά της τα ματοτσίνορα, τα ματοτσίνορα’’
Και δώστου γέλια ο μπέμπης και δώστου ΄΄αγκού’’… Η λατρεία μου για το μικρούλι τούτο πλασματάκι βαράει κόκκινο. Συνεχίζω:
‘’Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι,
θα τον τρελάνουμε τον φίλο σίγουρα ναι
με το νταούλι και με το ζουρνά, καλημέρα ήλιε καλημέρα…’’
Εδώ ο μικρός δίνει τα ρέστα του. Τραγουδάει μαζί μου και σηκώνει ψηλά το χεράκι του. ‘’Ωχ, σκέφτομαι, για μελλοντικό Πασοκτσή τον κόβω…’’. Συνεχίζω με τα αγωνιστικά:
‘’Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία,
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά…’’
‘’Το εμβατήριο που τούμαθαν να λέει,
είναι μονότονο και τούρχεται να κλαίει…’’
Συμμετέχει ο μπέμπης ως Τσε Γκεβάρα και αποφασίζω να τον συνεφέρω. Από τα ‘’Τραγούδια της Χαρούλας’’ του τραγουδώ:
‘’Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά…’’
Ηρεμεί το μικρούλι μου και τον ακούω να σιγοτραγουδά μαζί μου πρίμο-σεκόντο:
‘’Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω, και το κάθε σου γιατί…’’
Γλαρώνει ο γλυκούλης μου. Το πρώτο χασμουρητό αχνοφαίνεται στο προσωπάκι του…
Αυθόρμητα μούρχεται στο στόμα το ‘’Νανούρισμα’’:
‘’Θα κεντήσω, πάνω στου αλόγου σου τη σέλα,
με διαμαντόπετρες σωρό, του φεγγαριού το πήγαινε-έλα
στο πελαγίσιο το νερό.
Αγόρι μου, αγόρι μου, αγόρι μου να σε χαρώ…’’
Κοιμήθηκε το αγγελούδι μου. Το απιθώνω απαλά στο κρεβατάκι του και το χαζεύω. Κάπου κάπου το βλέπω να χαμογελάει μέσα στον ύπνο του. Ποιος ξέρει τι όνειρο να βλέπει…
Χριστούλη μου, φύλαγέ το και μαζί μ’ αυτό φύλαγε κι όλα τα μωράκια του κόσμου…