Προς επίρρωση ας αναζητήσει ο αναγνώστης τις δηλώσεις Ζάεφ και Δημητρόφ στα Σκόπια και τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ κ.ο.κ για να αντιληφθεί ότι δεν είναι το όνομα που διακυβεύεται στις διαπραγματεύσεις, αλλά τα ουσιωδέστερα σημεία (όροι Βουκουρεστίου) όπου θα εκδηλωθούν και οι σημαντικότερες διαφωνίες.
Πριν τις ανιχνεύσουμε, ας πούμε δυο λόγια και για όσα περίεργα διαδραματίζονται στην χώρα μας:  Ενώ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. συμφωνούν επί της ουσίας - η επίσημη θέση του ΥΠΕΞ είναι αντιγραφή της θέσης Καραμανλή του 2008-  ξέσπασε καυγάς για το ...πάπλωμα: Αν συμφωνεί με τη θέση του ΥΠΕΞ ο Καμμένος, ρωτά και καταγγέλλει η Ν.Δ.
Ο Καμμένος ακροβατεί μεταξύ εμπιστοσύνης στον Κοτζιά και της καταστατικής θέσης των ΑΝ.ΕΛ.  (κανένα όνομα Μακεδονία στην ονομασία των Σκοπίων).
Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται επίσημα πλέον στον ΟΗΕ  υπό τον Νίμιτς και λίαν προσεχώς απευθείας με τους Σκοπιανούς χωρίς να ενημερώνει τους πολιτικούς αρχηγούς και πολύ περισσότερο χωρίς να ζητείται η άποψή τους για τις "κόκκινες γραμμές" της χώρας.
Το  ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ μετά τη εκλογή νέου προέδρου, φαντάζει ωσεί παρόνστη δημόσια ζωή  της χώρας.
Ο Λεβέντης ασχολείται περισσότερο με τα εσωτερικά του (διαρροές βουλευτών του σε άλλα κόμματα) και σε μια επίδειξη πυγμής επιστρέφει στη θέση του 1992 (κανένα όνομα με ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ)
Συμπερασματικά  ένα εθνικό θέμα όπου απαιτείται και επί της ουσίας καταγράφηκε στο παρελθόν, η μέγιστη εθνική συναίνεση ,  εξελίσσεται σε "κοκορομαχία" μεταξύ δυο και τους υπόλοιπους στο περιθώριο.
Ας επιστρέψουμε όμως  στην ουσία της διαπραγμάτευσης.
Την Πέμπτη διέρρευσαν στα Σκόπια  οι θέσεις - προτάσεις του Νίμιτς. Για το όνομα δεν προκάλεσαν καμιά έκπληξη. Πέντε προτάσεις με προσδιορισμούς:  Άνω, Βόρεια, Νέα, Μακεδονία του Βαρδάρη και Μακεδονία  -Σκόπια.
Σε ένα από αυτά, εύκολα δύσκολα θα καταλήξουν.
Υπάρχουν όμως προτάσεις και για το εύρος της ονομασίας. Όπου η ελληνική θέση είναι ονομασία erga omnes, έναντι πάντων.
Σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας (κι αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα) οι προτάσεις Νίμιτς έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό ότι ενώ εμπεριέχεται η βασική απαίτηση της Ελλάδας για erga omnes ονομασία, η εφαρμογή τους είναι οπισθοβαρής. Ουσιαστικά πρώτα συμφωνούμε σε ένα όνομα, με βάση τη συμφωνία εντάσσονται στο ΝΑΤΟ και ανοίγει ο δρόμος για την Ε.Ε. για τα Σκόπια, κι αργότερα η γειτονική χώρα θα αναλάβει την υποχρέωση να ...πείσει τις 100 τόσες χώρες που την έχουν αναγνωρίσει ως ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ότι πλέον συμφώνησε με την Ελλάδα και θα πρέπει πλέον να αναδιατυπωθεί το επίσημο όνομα σε Άνω, Βόρεια ...
Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν αισιόδοξοι σε τούτη την χώρα, ελπίζοντας ότι τα Σκόπια θα τηρήσουν τα συμφωνημένα.  Ή θα υπάρξουν τόσο ισχυρές πρόνοιες στη συμφωνία  ώστε οι οπισθοβαρείς δεσμεύσεις της θα τηρηθούν.
Το μέγα έλλειμμα των προτάσεων Νίμιτς - τουλάχιστον όσων είδαν το φως της δημοσιότητας - αποτελεί η πλήρης αφωνία στο σημαντικότερο κατά την ταπεινή μας άποψη όρο που θέτει η Ελλάδα για να συμφωνήσει: Στην αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού των Σκοπίων. Ο οποίος αλυτρωτισμός ερείδεται στη θεωρία του "Μακεδονικού  Έθνους"
Μόλις την περασμένη Κυριακή ο πρώην πρωθυπουργός και υπεράνω πάσης υποψίας εθνικού ενδοτισμού Κώστας Καραμανλής σε άρθρο του προσδιόρισε με τον πλέον καίριο τρόπο την έννοια του αλυτρωτισμού. "Μακεδονικό έθνος δεν υπάρχει"
Ουσιαστικά έθεσε ή μάλλον διευκρίνισε τόσο προς την κυβέρνηση όσο και εντός  της Νέας Δημοκρατίας την εθνική "κόκκινη γραμμή"  Εκεί όπου όφειλε να επικεντρώσει η πολιτική μας ηγεσία το ουσιαστικό περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων.
Ακόμα κι αν ως εκ θαύματος  μπορούσαν να συμφωνήσουν τα Σκόπια σε ένα όνομα π.χ. Βαρντάσκα, θα αρκούσε να διατηρήσουν  ανέπαφη τη "μακεδονική τους εθνική ταυτότητα για να διαιωνίζεται ο αλυτρωτισμός τους και επί της ουσίας  το ίδιο το πρόβλημα στις σχέσεις τους με την χώρα μας. Είτε εντός είτε εκτός ΝΑΤΟ.
Ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς είναι κατά την άποψή μας ό,τι καλύτερο διαθέτει η κυβέρνηση. Έξυπνος, με τεράστια γνώση των εθνικών - εξωτερικών προβλημάτων της χώρας, δραστήριος έχει ήδη να επιδείξει επιτυχίες σε πτυχές των διεθνών μας σχέσεων, εν πολλοίς αθέατες.
Είναι παρακινδυνευμένο λοιπόν να υποθέσουμε ότι στις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν δεν τέθηκαν τα θέματα αλυτρωτισμού. Προφανώς επαφίενται στις παράλληλες και απευθείας  διαπραγματεύσεις Ελλάδας -ΠΓΔΜ πριν ενταχθούν σε πακέτο συμφωνίας υπό τον ΟΗΕ, αν υπάρξει.
Θα ήταν εξάλλου, πέραν των άλλων, και ατελέσφορη οποιαδήποτε παράλειψή τους από ενδεχόμενη συμφωνία. Για τον απλούστατο λόγο ότι μια τέτοια συμφωνία δεν θα συγκεντρώσει την απλή πλειοψηφία της Βουλής. Πόσο μάλλον τη μέγιστη εθνική συναίνεση.