Ας ξεκινήσουμε από τον Καποδίστρια.
Ακόμη και σήμερα η μορφή του μεγάλου Έλληνα κυβερνήτη είναι άγνωστη. Δεν φρόντισε γι’ αυτόν όσο θα έπρεπε η Ιστορία. Υπηρέτησε τη Ρωσία τίμια κι ευσυνείδητα, δίχως όμως να παύσει ούτε μία στιγμή να είναι Έλληνας. Και παρά τη δόξα του, ως υπουργού των Εξωτερικών, δίπλα στον Τσάρο, δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να μείνει στη Ρωσία, αλλά ήρθε να υπηρετήσει την Ελλάδα. Και την υπηρέτησε ανιδιοτελώς, με πάθος άσβεστο και πόθο διακαή, μέχρι την ημέρα της δολοφονίας του, στις 27 Σεπ. 1831, στο Ναύπλιο.
Με το που ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε κυβερνήτης, του ζήτησαν οι εφοπλιστές της χώρας 18.000.000 για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν, κάνοντας μεταφορές με τα καράβια τους, την ώρα που η χώρα ήταν «πανί με πανί» και δεν μπορούσε να πάρει δάνειο από πουθενά, εκτός από κάτι μικροποσά που της έδωσε η Ρωσία και η Γαλλία. Ο ίδιος όμως πριν έρθει στην Ελλάδα φρόντισε και πούλησε τα έπιπλα του γραφείου του, τις καρέκλες και το κρεβάτι του και το ποσό των 50.000 ρουβλίων που εισέπραξε το έστειλε στην πατρίδα. Δεν αποδέχθηκε ούτε καν το μισθό του Κυβερνήτη που ήταν τότε 35.000 χρυσά ισπανικά τάλιρα.
Κι όμως! Ακόμη και τώρα η μορφή του Καποδίστρια παραμένει άγνωστη, ενώ στην Ελβετία χαίρει της ευγνωμοσύνης και της εκτίμησης ως ο πολιτικός αρχιτέκτονας των καντονιών της. Στην Ελλάδα, δυστυχώς οι ιθύνοντες όχι μόνο δεν εκτίμησαν το έργο του, αλλά και τον δολοφόνησαν Κυριακή ανήμερα, μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Ναύπλιο, βυθίζοντας στο πένθος τη χώρα.
Τη δολοφονία του Έλληνα κυβερνήτη την υποδέχθηκαν με χαρές και τραγούδια στην Ύδρα στη Μάνη κ.α. οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Έφθασαν, μάλιστα, στο σημείο να κάνουν γιορτή στο ορφανοτροφείο της Αίγινας, που ο ίδιος έχτισε, για να περιμαζέψει τα ορφανά του αγώνα. Έβαλαν τα παιδιά να τραγουδούν και να δοξάζουν το θεό που επιτέλους πέθανε ο "τύραννος". Η εφημερίδα "Απόλλων" του Πολυζωίδη πανηγύριζε για το γεγονός, κι ας ήταν ο Καποδίστριας αυτός που τον βοήθησε με τις σπουδές του, όταν του ζήτησε ο Πολυζωίδης τη χρηματοδότηση τους. Χώρια που ο Καποδίστριας τον έκανε μετά και δικαστή.
Κι εδώ έρχεται και «κουμπώνει» το γνωστό ρηθέν: «ουδείς ασπονδότερος εχθρός του ευεργετηθέντος. Ας θυμηθούμε τι έγραφε τότε για τη δολοφονία του Καποδίστρια στην εφημερίδα του "Απόλλων" ο Πολυζωίδης: «Σ’ αυτήν την ευγενή χειρονομία των Μαυρομιχαλαίων, με τη θέληση του θεού να μας απαλλάξει από τον τύραννο, πρωταγωνίστησαν πολλοί, μεταξύ αυτών και πρώτος εγώ. Ο Ρώσος ανθύπατος δεν υπάρχει πια». Χαρακτηρίζει δηλαδή ως ευγενική πράξη, που ο μεν Γιωργάκης Μαυρομιχάλης μαχαίρωσε τον κυβερνήτη της Ελλάδας και του πέταξε τα έντερα έξω από την κοιλιά του, ενώ ο θείος του, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης του τίναξε με το πιστόλι τα μυαλά στον αέρα. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, ο Πολυζωίδης έκλεισε την εφημερίδα του, γιατί ήδη επιτεύχθηκε η αποστολή της.
Ο Καποδίστριας ήταν πάνω από όλα Έλληνας. Έφθασε τα σύνορα της Ελλάδας ως τη Λαμία, κι ας υπήρχαν όλο κι όλο μόνο 26 γρόσια στο ταμείο του κράτους, όταν οι στέρνες των καραβοκύρηδων ήταν γεμάτες. Ο Κουντουριώτης συγκεκριμένα τα χρόνια εκείνα είχε πάνω από 400.000 λίρες κι ένα από τα καλύτερα αρχοντικά της Ευρώπης.
Πολιτικοί άνδρες σαν τον Καποδίστρια δεν υπάρχουν σήμερα. Κι όταν μετά τη δολοφονία του από τους Μαυρομιχαλαίους, οι Ρώσοι πρόσφεραν πλοίο για να τον μεταφέρει στην Κέρκυρα, όπου ήταν θαμμένοι οι γονείς του, οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν στο πλοίο να πάει την ημέρα, μην τάχα και προκληθούν προβλήματα, με αποτέλεσμα να ενταφιαστεί κρυφά τη νύχτα ο μεγαλύτερος κυβερνήτης της Ελλάδας.
Την επανάσταση για την ανεξαρτησία της χώρας την κάνανε τα ατσαρούχωτα παιδιά της Ελλάδας κι όχι εκείνοι που τρώγανε με ασημένια κουτάλια. Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα ήταν ότι εκείνοι που μας ελευθέρωσαν είτε οδηγήθηκαν στα δικαστήρια είτε χλευάστηκαν και απαξιώθηκαν.
Αξίζει να προστεθεί ακόμη, πως στη δίκη του Κολοκοτρώνη δικαστές ήταν ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης. Τους άλλους τρεις της έδρας τους άλλαξαν. Οι δύο μάλιστα δήλωσαν πριν από τη δίκη ότι ο Κολοκοτρώνης πρέπει να εκτελεστεί… Είχαν φέρει για το σκοπό αυτό και λαιμητόμο στο Ναύπλιο για να αποκεφαλίσουν τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Δεν είχαν όμως δήμιο που ήξερε να χειριστεί τη λαιμητόμο και ο Κωλέτης ζήτησε από τον πρεσβευτή μας το Ζωγράφο, στην Κων/πολη, να βρει ένα κατσίβελο για δήμιο και να τον στείλει. Ευτυχώς όμως δεν βρήκε. Αυτή ήταν η μοίρα των αγωνιστών της επανάστασης. Οι ήρωες αυτού εδώ του τόπου στο διάβα της Ιστορίας είτε κλείστηκαν σε μπουντρούμια είτε εκτελέστηκαν σε σκοπευτήρια είτε πέθαναν σε εξορίες….
(Πηγές: «όλα το φως», «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας», «Ο φυλακισμένος του Ιτς Καλέ», του Θεόδωρου Παναγόπουλου, εκδόσεις Ενάλιος).
