Ο Μουρ περιγράφει την ιδεώδη αυτή χώρα με τα πιο ζωηρά χρώματα. Οι άνθρωποί της ήταν ευτυχισμένοι, δεν είχαν μεταξύ τους μίση και πάθη, ούτε και υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί. Ήταν ένας αληθινός Παράδεισος, επί γης, με ευχαριστημένους και χαρούμενους ανθρώπους.
Από ετυμολογικής πλευράς η «Ουτοπία» είναι σύνθετη ελληνική λέξη από το (ου + τόπος = ανύπαρκτος τόπος). Κάτι δηλαδή το άτοπο, που δεν μπορεί να γίνει. Μια τέτοια ουτοπία είναι και η ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα.
Ουτοπία είναι και η κάθε πολιτική, που δεν υλοποιεί τα όσα υπόσχεται. Η πολιτική που πλειοδοτεί σε προσφορά από «θα», που ουδέποτε γίνονται εφικτά. Τίποτα δεν άλλαξε το 62% του δημοψηφίσματος, το 2015, όταν εν μία νυκτί η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε μετέτρεψε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ΝΑΙ, αποδεικνύοντας ότι στην Ε.Ε, των ισχυρών κρατών δεν περνούν των φτωχών εθνών τα δημοψηφίσματα!
Ουτοπία είναι και η Δικαιοσύνη, όποτε ταυτίζεται με την εκτελεστική εξουσία, από την οποία και ορίζεται. Μεταξύ των ονομάτων που παρακολουθούσε το Predator ήταν και δύο ονόματα, πρώην υπουργών της αντιπολίτευσης. Σιγή ιχθύος όμως και από τα δύο, για το θέμα αυτό! Άντε, τώρα, να διεκδικήσει ο φτωχός το δίκιο του, τη στιγμή όταν δεν το βρίσκει ούτε ο υπουργός, καθώς πάνω κι από αυτόν είναι το βαθύ κράτος!
Ουτοπία και η Αριστερά, όταν φέρεται αντίθετα από τα όσα πρεσβεύει. Όταν, ενώ μιλά για κοινωνική «αλληλεγγύη», δρα εγωιστικά. Όταν το κεντρικό της σύνθημα, το «όλοι μαζί», λειτουργεί ατομικά, αναφορικά με την κομματική νομή της εξουσίας.
Ουτοπία είναι και η εσωκομματική δημοκρατία, όπου οι λίγοι ακυρώνουν τους πολλούς. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην ταραχώδη «αριστερά», μόνο Αριστερά δεν θυμίζουν. Ουδέποτε στην ιστορία της Αριστεράς αποκλείστηκε από υποψήφιος πρόεδρος ο νυν της πρόεδρος που, ειρήσθω εν παρόδω, στις δημοσκοπήσεις βγαίνει πρώτος!
Η ιδεολογία και το ποιόν του ανθρώπου πάνε μαζί. Είναι όπως μια κόλλα χαρτί, που δεν μπορείς να χωρίσεις τη μία πλευρά της από την άλλη. Η κάθε πολιτική από μόνη της είναι έννοια κενή και λειτουργεί κατά πως κρίνει η εκάστοτε κομματική κορυφή της. Και δη όσοι αποτελούν το «βαθύ κομματικό κράτος». «Η δική μου Αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το «είναι» από το «έχειν» λέει ο Τάσος Λειβαδίτης.
Μια πανσπερμία μελών και οπαδών η "αριστερά" της εποχής, με συμπεριφορά ακραία. Ένα Πρυτανείο, σαν κι εκείνο της αρχαίας Αθήνας, όπου δειπνούσαν οι επίσημοι της πολιτείας και οι «αείσιτοι», πρόσωπα της Βουλής και του Δήμου, κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Το φαινόμενο των «αείσιτων» συνεχίζεται και ως τα τώρα. Πενήντα μέλη της Κ.Ε. σιτίζονται από τον Σύριζα. Κι όποιος τολμήσει να τα στερήσει τη μάσα και τη χάψα θα την πατήσει. Οι «αείσιτοι» θα τον διαγράψουν από το κόμμα!
«Μέσα στα ίδια ποτάμια κυλούν διαφορετικά νερά» λέει από παλιά ο παππούς Ηράκλειτος. Άσχετα, δηλαδή, αν η κοίτη του ποταμού είναι κοινή, τα νερά του συνεχώς αλλάζουν. Το ίδιο γίνεται και μέσα σ' ένα κόμμα. Ενώ αυτό αλλάζει διαρκώς, ως ζωντανός οργανισμός, το όνομά του παραμένει το ίδιο. Είναι όπως ένα φλιτζάνι με ελληνικό καφέ. Ενώ το φλιτζάνι είναι το ίδιο ο καφές του σ’ αυτό αλλάζει, με τον αφρό του, αλλά και με το κατακάθι του.