«Φτάνει πια. Ας δοκιμάσουμε κι αυτούς να δούμε τι μπορούν να κάνουν»! Θυμάμαι κάποτε τα γραπτά του Θέμου Αναστασιάδη στην «Ελευθεροτυπία», που έψαχνε να βρει τον έναν και μοναδικό ψηφοφόρο του «Συνασπισμού», τον Θανάση. Ε, να που τον βρήκαμε, μόνο που δεν είναι αριστερός, αλλά βέρος …δεξιός, από αυτούς που θα φοβόταν ακόμη και ο πάλε ποτέ χωροφύλαξ. Θα μου πείτε, αν ρωτήσουμε τον σύντροφο Πινέλη, ο «Σύριζα» δεν είναι κόμμα της Αριστεράς, αλλά της …Ραχήλ Μακρή. Μόνο που ο… Θανάσης το ψηφίζει ως τέτοιο, ως Αριστερό κόμμα.
Κοντός ψαλμός αλληλούια. Μέχρι το καλοκαίρι θα γνωρίζουμε το πόσο Αριστερό κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα λόγια τέλειωσαν, τα μέτωπα είναι μεγάλα και καυτά, οι προσδοκίες πολλές, το ταμείο είναι μείον και η πίστωση χρόνου ανύπαρκτη. Το «η ελπίδα έρχεται» από σήμερα μετατρέπεται στο «η ελπίδα θα έπρεπε να είχε έρθει».  
Κανείς δεν έχει πια την υπομονή να περιμένει. Τα περιθώρια εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα έχουν προ πολλού εξαντληθεί. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη και υπερβαίνει το ανάστημά του. Είναι νίκη οργής, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Δεν ξέρω αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει το μέγεθος των ιστορικών στιγμών που ζούμε, το βάρος της ευθύνης τους στη διακυβέρνηση αυτής της χώρας. Αυτό όμως που διακρίνω ξεκάθαρα είναι τα δυσδιάκριτα όρια παραδείσου και κόλασης. Όταν ένας λαός ματώνει και αιμορραγεί επί πέντε χρόνια διαρκώς, τότε είναι έτοιμος για όλα. Ακροβατεί επικίνδυνα και δεν τον νοιάζει αν πληγωθεί κι ο ίδιος, ψηφίζοντας ακόμη και­ το άγνωστο φασιστάκι της κακιάς ώρας.
«Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι…». Φοβάμαι τη στιγμή της απογοήτευσης. Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς κρατά στα χέρια της μια κατεστραμμένη χώρα αλλά και την τιμή του πολιτικού συστήματος. Είναι κυρίαρχη του πολιτικού σκηνικού. Παίζει σήμερα το δικό της δραματικό μονόπρακτο, την τύχη της χώρας και των ιδεών της, σε μια παράσταση όμως δίχως αύριο!
Ναι, ζούμε δύσκολες και συναρπαστικές στιγμές, σαν έτοιμοι από καιρό. Ο …Θανάσης έκανε την υπέρβασή του, τον υποχρέωσαν στην υπέρβαση, ξεπέρασε ταμπού και διαχωρισμούς δεκαετιών, προσδοκώντας η ελπίδα να του χτυπήσει και τη δική του πόρτα. Δεν είχε πια τι άλλο να χάσει. Εσπασε τις αλυσίδες του. Τώρα έχει δυο επιλογές. Είτε να κάτσει στην πλατεία του θεάτρου με την οργή του παρά πόδας, είτε να ανέβει στη σκηνή και να πάρει μέρος στο θεατρικό μονόπρακτο.
Γι’ αυτή τη χώρα όλα θα κριθούν από το αν η νέα κυβέρνηση, αλλά και οι μεγάλοι και οι μικροί τοπικοί μας άρχοντες, βρουν τον τρόπο να δώσουν ρόλο στον ...Θανάση, αν τον κάνουν συμμέτοχο της προσπάθειας, συνθλίβοντας τη λογική του κομματικού κράτους, τη μιζέρια των «δικών μας παιδιών».
Το πολιτικό μας σύστημα οφείλει ν’ ανεβάσει στη σκηνή τους νέους ανθρώπους ως δημιουργούς της ιστορίας, ν’ αξιοποιήσει κάθε τι το ζωντανό κι ανήσυχο. Αν ο λαός παραμείνει απλός θεατής στην πλατεία, τότε όλα έχουν χαθεί.
Σ’ ακολουθώ και ξέρω πως πονάω..!