Είναι ενδεικτικό ότι στην πίτα της Νέας Δημοκρατίας μαζεύτηκαν μια μέρα νωρίτερα 150 άτομα και θεωρήθηκε «συγκέντρωση νίκης» Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά καν να οργανώσει μαζική εκδήλωση, ενώ το πάλαι ποτέ  ισχυρό ΠΑΣΟΚ μόλις μάζεψε, μετά από χρόνια μάλιστα, σε ομιλία της κ. Γεννηματά στο Κιλκίς 120 άτομα σχεδόν πανηγύρισε.
Τι συμβαίνει λοιπόν και όσα κόμματα διαχειρίστηκαν ή διαχειρίζονται την κρίση δεν έχουν πλέον ακροατήριο όταν  ο κ. Βελόπουλος μαζεύει σε μια μέρα πάνω από 350 πολίτες στο νομό, ενώ δυο μήνες νωρίτερα  συρρέουν άλλα 300 άτομα, πάλι στο Κιλκίς, για να αποθεώσουν  τον περιβόητο  Σώρρα;
Το εύκολο σχόλιο θα ήταν πως «δεν έχει σωτηρία ο τόπος». Έμμεσα απαξιωτικό για τους «λαοφιλείς της κρίσης»  που προσελκύουν τόσο κόσμο, αλλά και για τον ίδιους  τους  πολίτες  που τρέχουν  να τους ακούσουν.
Αλλά μια παρόμοια στάση συνιστά πολιτικό στρουθοκαμηλισμό. Όσοι εμπορεύονταν ή επαγγέλθηκαν την ελπίδα είχαν ανέκαθεν ακροατήριο. Ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»  ζει πάντα στις ψυχές όσων προσδοκούν περασμένα μεγαλεία. Κι όσοι χτυπήθηκαν ανελέητα από την κρίση δεν είναι παράδοξο να  στρέφονται σε …υπερβατική χείρα σωτηρίας.
Δεν θα μπούμε λοιπόν στον κόπο να ψέξουμε ή να αντικρούσουμε, ή πολύ περισσότερο να απαξιώσουμε   το λόγο, τις προτάσεις και  τις συνταγές που προσφέρουν ο κ. Βελόπουλος ή ο κ. Σώρρας ή…
 Δημοκρατία έχουμε και όποιος δεν παραβιάζει το νόμο μπορεί να εξαγγέλλει όσα η  κούτρα του κατεβάζει.
Το τεράστιο ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι: γιατί απόμειναν χωρίς ακροατήριο όσα κόμματα διαχειρίστηκαν την κρίση;  Ή το ακόμα σημαντικότερο: γιατί ο πολιτικός λόγος των κομμάτων εξουσίας δεν συγκινεί, δεν πείθει;
Μια εύκολη απάντηση είναι πως τα κόμματα αυτά κλήθηκαν δια της ψήφου από τους πολίτες να κυβερνήσουν και οι πράξεις τους διέψευσαν τις εξαγγελίες τους. Υπονομεύοντας έτσι την αξιοπιστία τους.
Αλλά τότε προκύπτει το ερώτημα: Κυβέρνησαν δεξιοί, κεντροαριστεροί και αριστεροί. Ήταν τόσο αντιλαϊκή η ιδεολογία και η πολιτική όλων αυτών – αναμφίβολα κι όποιου  άλλου κόμματος  θα είχε την ατυχία να διαχειριστεί την κρίση-  ώστε να τους αποστρέφεται  ο πολύς κόσμος;
Μια άλλη προσέγγιση  θα εντόπιζε την  αιτία του κακού σε όλους ετούτους   τους  διαχειριστές πως είναι κακοί άνθρωποι. Υπόδουλοι, ξενόδουλοι, αμόρφωτοι, χωρίς ηθικές αρχές…
Αλλά πως γίνεται :
Στο μεν προσωπικό επίπεδο όλοι τους  πριν την εξουσία να θεωρούνται μια χαρά -λαοφιλέστατοι μάλιστα- άνθρωποι και μόλις καλούνται να κυβερνήσουν να  μεταμορφώνονται απαξιούμενοι σε …παλιάνθρωπους;
Στο δε πολιτικό – ιδεολογικό το ίδιο αξιακό σύστημα να εκτιμάται ως  αξιοσέβαστο σε όλη την Ευρώπη και παρά τις ακροδεξιές εκτροπές σε ορισμένες χώρες  να παραμένει κυρίαρχο;
Όποιες ενστάσεις ή ακόμα και δυσανεξία να  έχει κανείς με ορισμένες από τις θέσεις των «δημοφιλών της κρίσης» θα ήταν ευτύχημα αν εντοπίζονταν στο αξιακό επίπεδο. Τουλάχιστον θα γνωρίζαμε πως «το κόκκινο αρέσει στους μεν και το κίτρινο στους δε…» Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.  
Στο κάτω της γραφής ο τόπος μας έχει παράδοση και μάλιστα από γραμματιζούμενους ολκής να ταλαντεύεται για  ερωτήματα  που τώρα προκαλούν γέλωτες. Ο  παμμέγιστος Ψελλός στα σοβαρά πριν 950 περίπου χρόνια  πραγματεύτηκε  το θέμα: Ποίος ήτο ο μεγαλύτερος ποιητής;  Ο Ευριπίδης ή ο Γεώργιος Πισίδης;
Μακάρι λοιπόν να είναι διαφορές αξιακού υποβάθρου αυτές που σπρώχνουν  πολύ κόσμο στους «λαοφιλείς της κρίσης» . Τουλάχιστον να έχουμε την παρηγοριά ότι ο ορθολογισμός αντέχει ακόμα στην χώρα. Είναι όμως;
Δεν έχω απαντήσεις σήμερα. Ούτε εκ του προχείρου θα τις επιχειρήσω. Και θα προσέξατε πως μόνο ερωτήματα έθεσα.
Ευελπιστώντας και στη δική σας συνδρομή.