Με λύπη όμως διαπιστώσαμε, ύστερα από καταγγελίες περιπατητών και δική μας αυτοψία, ότι ο χώρος περιπάτου, ένθεν και ένθεν του δρόμου, έχει καταντήσει σκουπιδότοπος. Κάποιοι διερχόμενοι και πρωτίστως εποχούμενοι συμπατριώτες μας θεωρούν σκόπιμο να πετούν από τα παράθυρα τα δημοφιλή ετούτον τον καιρό απορρίμματα: μάσκες, πλαστικά γάντια, μωρομάντηλα και ότι άλλο υποτίθεται ότι τους προστατεύει από τη μάστιγα του κορονοϊού. Οι ίδιοι αφού προφυλάχτηκαν –ή έτσι νόμισαν- από τον κορονοϊό δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να βρωμίσουν την πόλη, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της προβληματικής εθνικής ιδιοσυστασίας μας. Ο θρίαμβος του ιδιωτικού, του ατομικού σε βάρος του συλλογικού, του κοινωνικού, του δημόσιου. Δεν θα το βαρύνουμε έτι πλέον με αναλύσεις για τα αίτια της συμπεριφοράς αυτής. Αξιότεροι ημών, κοινωνικοί επιστήμονες έχουν καταλήξει σε συμπεράσματα άξια να καταστούν κοινό κτήμα.
Κι όλα αυτά για να δοθεί πειστική απάντηση σε ένα ερώτημα που φαντάζει σχεδόν απλοϊκό: Πως εξηγείται να έχουμε τα πλέον καθαρά σπίτια σε όλο τον κόσμο και τον πλέον βρώμικο δημόσιο χώρο. Δηλαδή το πλέον βρώμικο κοινό μας σπίτι. Να εναποθέτουμε τα σκουπίδια μας στην πόρτα του διπλανού, στον κάδο του γείτονα, να μετακινούμε κάδους, να αφήνουμε σκουπίδια στον δρόμο για να γίνουν φύλλο και φτερό από τα σκυλιά το βράδυ…
Και σε ευρύτερο επίπεδο να μην συμφωνεί καμιά περιοχή επικαλούμενη ιστορικά, αρχαιολογικά, γεωλογικά, παραγωγικά κ.ο.κ κριτήρια και επιχειρήματα να χωροθετηθεί στα όρια της ένας ΧΥΤΑ, ή όπως αλλιώς ονομάζονται τώρα.
Συμπεριφορές γελοίες, απολίτιστες και βλαπτικές για ημάς και αλλήλους.
Εμού θανόντος γαία πυρί μιχθήτω, φαντάζει εκ της συμπεριφοράς του η απάντηση του ρυπαντή. Τη δουλειά μας να κάνουμε και ..ωχ αδελφέ… εμείς θα σώσουμε την Ελλάδα;
Να όμως που έρχεται ένας ιός για να μας φέρει ενώπιον της προβληματικής δημόσιας συμπεριφοράς μας. Να μας υπενθυμίσει ότι δεν θα σωθεί κανείς αν συμπεριφέρεται ανεύθυνα απέναντι στο σύνολο. Με μοναδικό κίνητρο την προσωπική του βολή ακόμα κι αν πλήττει το (όποιο) δημόσιο αγαθό.
Ετούτος ο ιός ίσως (και μακάρι να) αποδειχθεί παιδευτικός μέσα στον θρήνο που θα επιφέρει. Να θέσει όλους μας ενώπιον των ευθυνών μας έναντι του ΑΛΛΟΥ.
Να μας υπενθυμίσει ότι όσο ο άλλος αποτελεί την Κόλαση για εμάς, τόσο κι εμείς αποτελούμε την Κόλαση για εκείνον.
Κόλαση το κοινό ατομικό σπίτι όλων.
Αυτός όμως δεν μπορεί να είναι ο Κόσμος μας. Δεν είναι καν Κόσμος.
