Παρακολουθώντας τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της αξιωματικής - για την κυβέρνηση γράφουμε σε κάθε ευκαιρία-  να διατυπώνουν τα προγράμματά τους , μια είναι η διαπίστωση: Η μείωση των φορολογικών συντελεστών προτάσσεται ως η βασιλική  οδός εξόδου από την κρίση.
Η εν λόγω συνταγή πασπαλισμένη με ολίγη χρυσόσκονη από τον εκσυγχρονισμό του κράτους - τώρα πια η μείωση δεν "πουλάει" αφού  λόγω αδυναμίας προσλήψεων, το κράτος συρρικνώθηκε- την προφορική καταπολέμηση της διαφθοράς και ευχολόγια για προσέλκυση   επενδύσεων , προβάλλεται ως πανάκεια.
Λησμονούμε(;)  πως η παραγωγική ερήμωση της χώρας συντελέστηκε σε καιρούς φορολογικής ασυλίας.  Μεγάλοι άνθρωποι είναι, όλοι τους με πτυχία και διδακτορικά. Πόσο δύσκολο είναι να ανατρέξουν στο θηριώδες έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών του 2009, του 2008 ή του 2007 και πάει λέγοντας;
Ας αφήσουμε τους αριθμούς. Εδώ στο Κιλκίς: Πότε  ξεκίνησε η παραγωγική ερήμωση του νομού; Πότε μειώθηκε η παραγωγή γάλακτος, κρέατος, η εξαφάνιση παραδοσιακών καλλιεργειών όπως ο καπνός, η βιομηχανική τομάτα... Μετά το 2010 ή έχουν βάθος τουλάχιστον μιας 20ετίας;
Πότε σταμάτησαν οι επενδύσεις στην μεταποίηση; Μετά το 2010 ή από τα τέλη της δεκαετίας του '90;
Κι αφού πριν το 2010 και την κρίση οι φόροι ήταν  χαμηλοί γιατί δεν παρήγαγε η χώρα και οδηγήθηκε σε θηριώδες έλλειμμα ισοζυγίου.
Δεύτερος προσφιλής μύθος. Η υπερφορολόγηση οδήγησε σε μείωση των δημόσιων εσόδων αφού οι φορολογούμενοι δεν πληρώνουν επειδή δεν μπορούν.
Γνωρίζω πως είναι αντιδημοφιλές να ισχυρίζεται κάποιος το αντίθετο - κοτζάμ κόμματα εξουσίας θωπεύουν τους φοροφυγάδες με παρόμοιες ανοησίες - αλλά δεν χρειάζεται ούτε οικονομική κατάρτιση ούτε φοβερή μνήμη για να θυμηθούμε ότι όλες οι μελέτες - έρευνες (του ΟΟΣΑ, του ΙΟΒΕ, του  Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ) εκτιμούσαν το ύψος της φοροδιαφυγής όλη την χρυσή 20ετία πριν την κρίση στο 30% με απόκλιση μιας ή δυο μονάδων. Και τότε οι φορολογικοί συντελεστές ήταν ακόμα χαμηλότεροι κι από αυτούς που μας υπόσχονται όσοι σήμερα προβάλλουν  ως πανάκεια τη μείωσή τους.
Το έγραψα σε άρθρο μου το 2010. Μόνο με την ευθυγράμμιση της φοροδιαφυγής στα επίπεδα της αντίστοιχης των άλλων χωρών της Ε.Ε (κάπου στο 6-7%) θα ήταν δυνατή η δημοσιονομική εξισορρόπηση της χώρας. Όποιος αντιλέγει ας πάρει μολύβι και χαρτί να υπολογίσει πόσα έσοδα έχανε (και χάνει) το δημόσιο ταμείο από φοροδιαφεύγον εισόδημα 50 δις ευρώ. Χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος της διαφθοράς και της ανεξέλεγκτης λειτουργίας του δημοσίου, όπου η Ελλάδα πλήρωνε για δαπάνες υγείας και περίθαλψης όσα περίπου και η Γαλλία!  
Μην πάμε μακριά: Πως και το Νοσοκομείο Κιλκίς σήμερα λειτουργεί  (χωρίς τη μισθολογική δαπάνη) με λιγότερα από 5 εκατ. ευρώ και το 2019 χρειάζονταν κοντά 20; Όταν στις μέρες μας λόγω και της οικονομικής στενότητας αυξήθηκε η πληρότητα των κλινών του;
Πως γίνεται βιομηχανία κιλκισιακή να εκλιπαρεί το κράτος επί χρόνια- και στις μέρες μας-  την πτώση των τιμών σε αναλώσιμα και τη διενέργεια διαγωνισμών μήπως και πουλήσει σε ελληνικό νοσοκομείο, όταν διαθέτει τα προϊόντα της σε 17 χώρες;
Όλα ετούτα θα καταπολεμηθούν με την μείωση των φορολογικών συντελεστών;
Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να μειωθούν. Προφανέστατα και πρέπει. Αλλά θα ανέμενε κάποιος  από πολιτικούς αρχηγούς  - και κόμματα- να ξύσουν την κούτρα τους και  να προτείνουν και  αντίρροπη πολιτική για την αναπλήρωση των δημόσιων εσόδων. Και ρηξικέλευθες πολιτικές ανάπτυξης που θα αντιμετωπίζουν τα αίτια της μακροχρόνιας παραγωγικής κρίσης.   Διότι υποτονθορίζοντας μόνο τη δημοφιλή μείωση φόρων απλά χαϊδεύουν τις πλάτες των ψηφοφόρων.
Γιατί δεν θέτουν τον "δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων" και ειδικότερα:
- Στη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς. Σε όλον τον κόσμο είναι ελεύθερη. Στην χώρα μας είναι ασύδοτη. Με τους αγρότες- κτηνοτρόφους να υφίστανται τις καταστρεπτικότερες συνέπειες από τη λεηλασία που υφίστανται από μικρά και μεγάλα καρτέλ .  
-Στην χαμηλή προστιθέμενη αξία της εγχώριας παραγωγής, γεγονός που την καθιστά ευάλωτη στις προηγμένες αγορές με περιορισμό των εξαγωγών και αδυναμία ανταγωνισμού εντός της χώρας. Ένα παράδειγμα: Στη Βουλγαρία και στα πρώτα χρόνια της πτώσης του κομμουνιστικού καθεστώτος η Ελλάδα ήταν η πρώτη σε εξαγωγές χώρα. Καθώς η Βουλγαρία αναπτυσσόταν και συνάμα ψήλωναν  τα καταναλωτικά πρότυπα, οι εξαγωγές περιορίστηκαν και ήδη παλεύουμε να κρατηθούμε στην πρώτη δεκάδα.
-Στην αδυναμία σύνδεσης του πρωτογενή τομέα με τη μεταποίηση. Συναφές με το προηγούμενο. Προϊόντα που διαθέτουν άριστες ποιοτικές προδιαγραφές (έδαφος, κλίμα) είτε σαπίζουν στα χωράφια είτε εξάγονται χύμα "μπιρ παρά" .
Πριν 20 χρόνια ο τομέας του επίπλου (ένας από τους δεκάδες που εξαϋλώθηκαν) απασχολούσε χιλιάδες μικρούς και μεγαλύτερους κατασκευαστές.   Με εξαγωγές και στην Τουρκία. Εδώ και τουλάχιστον μια 10ετία εισάγουμε έπιπλα από την Τουρκία, την Ισπανία.. και  η εγχώρια παραγωγή  εξανεμίστηκε. Τι συνέβη; Η μια είναι χώρα εκτός και η άλλη εντός  Ε.Ε.. Η γειτονική διαθέτει χαμηλότερο εργατικό κόστος  και η ιβηρική τουλάχιστον ίσο. Γιατί αυτές οι χώρες παράγουν κι εμείς απλώς εισάγουμε;
Υπενθυμίζουμε ότι η παραγωγική συρρίκνωση σημειώθηκε πριν την κρίση και την αύξηση των φόρων. Φίλος κατασκευαστής αφηγούνταν πως στα μέσα της δεκαετίας του '90 δέχτηκε πολλαπλές επισκέψεις τούρκων (μεμονωμένων κατασκευαστών και επιμελητηριακών φορέων)  που διερευνούσαν την αγορά. Καταγράφοντας τα πάντα. Τεχνολογία παραγωγής και διάθεσης, πρώτες ύλες, εργατικό κόστος, μάρκετιγκ...τα πάντα.
Εμείς συνεχίζουμε να τρώμε ντομάτες Ισπανίας, λαχανάκια Βρυξελλών, λεμόνια Ισραήλ, κρέας από Ευρώπη, Ασία και Αμερική και δεν αναλήφθηκε ποτέ  μια σοβαρή προσπάθεια να εξηγηθούν τα αίτια και να επεξεργαστεί η Πολιτεία με τη συνεργασία και τις προτάσεις των όσων εξακολουθούν να παράγουν σε αυτήν την χώρα ένα μοντέλο ανασυγκρότησης του αγροτοδιατροφικού τομέα.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση αποτελεί προεκλογική σημαία αρχηγών και κομμάτων δι' ευχολογίων. Παρακολουθούμε τις δηλώσεις στελεχών κομμάτων, μέλλοντες υπουργούς δηλαδή, που επισκέπτονται το Κιλκίς, ακούμε τις αφελείς έως ελαφρές προσεγγίσεις  σε δύσκολα θέματα, όπως τα παραπάνω εκτεθέντα  και αναρωτιόμαστε: καλά με ετούτους μπορεί να ορθοποδήσει η χώρα;
Κι αν το αντιλαμβανόμαστε εμείς, τι εμποδίζει τον αρχηγό τους να μετρήσει το βάρος τους και ως ελλιποβαρείς να τους στείλει στα αζήτητα;  Η μόνη εξήγηση είναι πως ετούτοι οι ελλιποβαρείς είναι δημοφιλέστεροι στις αυλές των αρχηγών.
Ύστερα από 35 χρόνια σε αυτήν τη δουλειά, σε ένα έχω καταλήξει: Η Πολιτική πλέον και με ελάχιστες εξαιρέσεις απωθεί τους ικανούς πολίτες. Δυστυχώς το μέγα έλλειμμα της χώρας αποτελεί η ανεπάρκεια του πολιτικού της προσωπικού, σε χρόνια μάλιστα που θα απαιτούσε τη συστράτευση των καλύτερων και των ικανότερων παιδιών της.
Το χειρότερο: Όποιος επιμένει να σκέφτεται και αναζητεί ρόλο σε κόμματα εξουσίας, εκδιώκεται ως απόβλητος αφού χαλάει την πιάτσα.
Το ακόμα χειρότερο: Τους ικανούς δεν τους επιβραβεύει ούτε η κοινωνία των πολιτών. Εθίστηκε στον λαϊκισμό, στις κραυγές, στην ανέξοδη καταγγελία. Και  κάπως έτσι αποτελεί σύμπτωμα όχι μόνο της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας αλλά καθολικής ισχύος: Κράτος κι εξουσία έχουν πλέον όσοι κραυγάζουν.
Οι νουνεχείς όταν δεν μεταναστεύουν, σιωπούν. Κι όταν ομιλούν λοιδωρούνται.
Κατά τα άλλα αναμένουμε την αξιολόγηση της Τρόικας για να πάμε μπροστά.