Κι όλως, παραδόξως, παρά τις τόσες ευχές η ζωή αντί να μακραίνει, μικραίνει, και λόγω του κορονοϊού τελευταίως. Τα μικρά, τα μη ορατά, είναι πιο επικίνδυνα, γιατί από αυτά δύσκολα ο άνθρωπος προφυλάσσεται.
Η ουσία στην καθημερινή ζωή δεν βρίσκεται στην ευχή, αλλά στην πράξη. Η ευχή αποτελεί, καμιά φορά υπεκφυγή, απέναντι στο χρέος που έχουμε ως συνάνθρωποι και ως όντα με νου και ψυχή. Στην πολιτική και δη στην προοδευτική είναι διαφορετική η κοινωνική αλληλεγγύη από τη φιλανθρωπία. Το ένα αφορά την Πολιτεία και το άλλο την ευαισθησία του πολίτη.
Είναι καλύτερο να προφέρεις ένα κερί σ' ένα παιδί, που του έχει κόψει το φως η ΔΕΗ, από το να του χαρίσεις σε ευχή τον ήλιο όλο. Όπου το εφικτό μετατρέπεται σε ευκταίο είναι ντροπή για το Θεό! Εξάλλου, την πείνα δεν την σβήνει η ευχή. Την σβήνει όμως ένα καρβέλι ψωμί., σαν κι αυτό που «έκλεψε» ο Γιάννης Αϊ Γιάννης του Ουγκώ και τον κυνηγούσε ο αστυνόμος Ιαβέρης...
Οι μεγαλύτεροι κλέφτες δεν είναι αυτοί που κλέβουν μια φέτα ψωμί. Δεν είναι ούτε οι μάνες που παίρνουν κρυφά ένα μπουκάλι γάλα να δώσουν στο παιδί τους που πεινάει. Οι μεγαλύτεροι κλέφτες είναι αυτοί, που με την στήριξη του νόμου, που ίδιοι ψηφίζουν, κλέβουν το Φούρνο της Ελλάδας. Είναι αυτοί που αρπάζουν τα τιμαλφή της και δίχως να έχουν δουλέψει ποτέ, έχουν φτιάξει περιουσίες. Οι πιο μεγάλοι ένοχοι είναι αυτοί που βύθισαν στη χρεοκοπία τη χώρα. Αυτοί που κάνουν τις μεγαλύτερες ευχές κι είναι πρώτο στασίδι θέση στην εκκλησία, αγνοώντας το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» του Χριστού.
Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Χυδαίοι είναι αυτοί που την χρησιμοποιούν. Ένοχες λέξεις δεν υπάρχουν. Ένοχοι είναι αυτοί που τις υλοποιούν. Μέσα σε κάθε λέξη υπάρχει το ήθος και το ύφος του ομιλούντος. Φαίνεται η ψυχή του, φωτογραφίζεται η ηθική του και καθρεφτίζεται ο χαρακτήρας του, καθώς «Ανδρός χαρακτήρ εκ λόγου γιγνώσκεται» (Μένανδρος).
Ο λόγος δείχνει το ποιόν του ανθρώπου: Αν είναι ευγενής ή αγενής, μορφωμένος ή αμόρφωτος, δημοκρατικός ή τραμπούκος. Οι λέξεις με τις οποίες ομιλεί ο καθένας μας, φανερώνουν, αν είναι άφρων ή εχέφρων, λογικός ή παρανοϊκός, αν έχει σκέψη καθαρή ή βρόμικη.
Ο άνθρωπος , σε γενικές γραμμές, είναι αυτό που είναι, μέχρι που να γίνει κάτι άλλο. Είναι το παρόν και παρελθόν του, ο πρώην και ο τέως, είναι όλη του η πολιτική διαδρομή και όλα τα κόμματα από τα οποία έχει περάσει, από τη μια άκρη ως την άλλη, αλλάζοντας ιδεολογία, στο κυνήγι για προσωπική επιτυχία.
Είκοσι βουλευτές του αλλοτινού, κραταιού «Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος» και τωρινού, «Κινήματος Αλλαγής», καθώς το «Σ» του σοσιαλισμού έφυγε από το νέο όνομα, ασκούν ίση κριτική σε Αριστερά και δεξιά, και σε απλά μαθηματικά μας λένε, πως όσο είναι αριστεροί, άλλο τόσο είναι και δεξιοί, μιας και δεν βρίσκουν ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα καμία διαφορά.
Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη κι από ψέμα. Διότι ενώ μιλούν για κοπή του ΕΚΑΣ αποσιωπούν πως ήταν μνημονιακή υποχρέωση που επέβαλε η Τρόικα. Αποσιωπούν ακόμη ποια ήταν τα κόμματα καταπόντισαν στα χρέη τη χώρα. Αποσιωπούν τίνος έμπνευση ήταν το «χαράτσι» και τίνος ο νόμος «περί (μη) ευθύνης υπουργών», για να έχουν κάποιοι το ακαταδίωκτο. Ούτε φυσικά μας λένε τίνος κόμματος πολιτικοί, είναι κάποιοι τρόφιμοι του Κορυδαλλού!
Σιωπούν ακόμη οι οπαδοί της μισής αλήθειας, για το πότε θα επιστρέψουν τα δάνεια των εκατομμυρίων που πήρε το κόμμα τους, για να αξιοποιηθούν στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Άμυνα. Ούτε φυσικά λένε ποιο κόμμα ασφάλισε δυόμισι εκατομμύρια ανασφάλιστων Ελλήνων κι έβγαλε τη μνημονιακή θηλιά από το λαιμό της Ελλάδας....
Δεν λέω ότι ο Σύριζα δεν έκανε λάθη. Έχει κι αυτός τις ευθύνες του. Θα ήταν όμως άδικο να εξισώσω, το «χαστούκι» με τη «μαχαιριά». Να εξομοιώσω, την "πληγή" με τη "θανή".
Το μεγαλύτερο λάθος του Σύριζα ήταν να αφήσει σ' αυτούς που φτώχυναν τη χώρα 37 δις κληρονομιά. Τα 22 δις από αυτά θα μπορούσε άνετα να τα διαθέσει σε μέτρα ανακούφισης για την κοινωνία, από το να τα παραδώσει σ' αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ένα επιπλέον λάθος του Σύριζα ήταν που δεν φρόντισε να οργανωθεί κομματικά και να απλωθεί στην κοινωνία.
Κάποιοι νομίζουν, πως, παρά τα όσα έχουν προκαλέσει στη χώρα, έχουν το άλλοθι και μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Λησμονούν, όμως, πως δεν ζούμε πια στα χρόνια της αγραμματοσύνης. Σήμερα υπάρχουν και στα χωριά χωρικοί που διαβάζουν και γνωρίζουν ελληνικά καλύτερα από ό,τι πολλοί πολιτικοί, και ειδικότερα από όσους επιδίδονται στο άθλημα της χειραψίας.
