-Να προσέλθει ο μηνυτής, λέει ο Χότζας. Ακούω.
Προσέρχεται ο Μουσταφά και αραδιάζει τα επιχειρήματά του.
-Χότζα μου, χτες το μεσημέρι πάω στο στάβλο πιάνω τα μαστάρια της αγελάδας μου και τα βρίσκω γεμάτα γάλα. ‘’Ωραία, σκέφτηκα, θα γεμίσω τον κουβά τ’ απόγευμα’’ κι έφυγα για το χωράφι. Πάω τ’ απόγευμα ν’ αρμέξω και τι να δω. Δεν υπήρχε σταγόνα γάλα. Ένας γείτονας με πληροφόρησε ότι είδε τον κατηγορούμενο να μπαίνει κρυφά στο στάβλο, ν’ αρμέγει την αγελάδα μου και να πίνει το γάλα από τον κουβά. Απαιτώ να τιμωρηθεί.
-Δίκιο έχεις, του λέει ο Χότζας. Να προσέλθει ο κατηγορούμενος. Ακούω.
Προσέρχεται ο Μεχμέτ και αρχίζει και αραδιάζει τα δικά του επιχειρήματα.
- Χότζα μου, είχα τρεις μέρες να φάω. Πείναγα πολύ. Περνώντας έξω απ’ τον στάβλο του μηνυτή βλέπω την αγελάδα του με τα μαστάρια της γεμάτα γάλα. Θόλωσα. Την άρμεξα και ήπια το γάλα. Τι να κάνω Χότζα μου θα πέθαινα της πείνας.
-Δίκιο έχεις, του λέει ο Χότζας. Κάτσε κάτω.
Κάποιος από το ακροατήριο πετάχτηκε.
-Για στάσου Χότζα μου. Πώς γίνεται να έχουν δίκιο και οι δύο;
Τον κοιτάζει ο Χότζας, σκέφτεται για λίγο και απαντά:
-Κι εσύ δίκιο έχεις.
Τι μας διδάσκει η σοφή αυτή ανατολίτικη ιστορία; Υπάρχουν περιπτώσεις που αντιμάχονται άτομα ή ομάδες και με το μυαλό τους και τα δύο αντίπαλα μέρη θεωρούν ότι έχουν δίκιο.
Βλέπουμε δυο άτομα να χτυπιούνται στον δρόμο για ένα οποιοδήποτε θέμα. Εκείνη την ώρα το κάθε άτομο είναι πεπεισμένο για το δίκιο του. Απλώς ο καθένας πατάει σε κάποιο επιχείρημα που τον βολεύει.
Δύο αδέλφια είναι στα δικαστήρια για ένα οικοπεδάκι από την πατρική περιουσία. Ο μικρός λέει ότι αδικήθηκε επειδή ο μεγάλος μέχρι τώρα πήρε παραπάνω. Ο μεγάλος λέει ότι ο μικρός τάπαιρνε τα γράμματα και οι γονείς ξόδεψαν ένα κάρο λεφτά για τις σπουδές του. Και οι δυο με το μυαλό τους έχουν δίκιο, κόβουν την καλημέρα και σκοτώνονται στα δικαστήρια. Μπαίνουν στη μέση και οι νύφες και … χάνεται η μπάλα. ‘’Για τα παιδιά μου το κάνω’’ λέει η μία. ‘’Γιατί εγώ σκυλιά έχω; απαντά η άλλη’’. Μύλος…
Το ίδιο γίνεται και στις εδαφικές διενέξεις ανάμεσα στα γειτονικά κράτη. Πατάνε σ’ ένα κομμάτι της ιστορίας που τους βολεύει και διεκδικούν εκατέρωθεν το ίδιο κομμάτι γης. Και πείθονται οι λαοί και σκοτώνονται για ένα κομμάτι γης και τρίβουν τα χέρια τους οι φασιστικές ηγεσίες και οι έμποροι όπλων βεβαίως βεβαίως.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ακόμη ατελής. Δεν μπορεί να διαχειριστεί την κάθε ατομική ή συλλογική διαφορά με το αίσθημα του δικαίου και του ορθού λόγου αλλά με το αίσθημα του συμφέροντος. Και κόβονται καλημέρες ανάμεσα σε φίλους, και πλακώνονται στο ξύλο οι άνθρωποι και σκοτώνονται τα άτομα και οι λαοί…
Ας σκεφτεί ο καθένας μας σε πόσες περιπτώσεις από την μέχρι τώρα ζωή μας κρίναμε τις διαφορές μας με τρίτους με βάση όχι το ‘’κοινό περί δικαίου αίσθημα’’ αλλά με βάση το εκάστοτε προσωπικό μας συμφέρον.
Και θα ρωτήσει κάποιος;
-Μπορεί αυτό ν’ αλλάξει;
Η απάντηση είναι, όχι. Όσο η ανθρωπότητα πορεύεται μέσα στην απαιδευσία θα συνεχίσουν να παράγονται ανθρώπινα πλάσματα που θα διαμορφώνονται μέσα στον δογματισμό που οδηγεί μοιραία στην έλλειψη κριτικής σκέψης, που οδηγεί με τη σειρά της σε ανθρώπινους εγκεφάλους που ‘’δεν στρίβουν’’ με τίποτα.
Βλέπεις να διορθώνεται αυτό στο μέλλον; Θα ξαναρωτήσει κάποιος. Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ όπως εκείνο του 1940.
Στο ντόπιο και παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο βολεύει να δημιουργούνται εγκέφαλοι που ‘’δεν στρίβουν’’ ώστε τα άτομα και οι λαοί να σκοτώνονται μεταξύ τους για τα μικροσυμφέροντά τους, αφήνοντας αυτούς και τις δυναστείες τους να διαιωνίζονται εις το διηνεκές απολαμβάνοντας τα αγαθά του πλανήτη και πετώντας κάπου κάπου και κανένα ψίχουλο στην πλέμπα για να τους ψηφίζει ‘’δημοκρατικότατα’’.
Και κάπως έτσι πορεύεται εδώ και χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα και δυστυχώς κάπως έτσι και χειρότερα θα συνεχίσει να πορεύεται τα επόμενα χιλιάδες χρόνια.