Η πληθώρα των υποψήφιων αρχηγών, παρά τη θυμηδία με την οποία έγινε δεκτή,  αποτελεί σύμπτωμα υγείας. Απεναντίας νοσηρό φαινόμενο  αποτελούν  οι  άνευ αποχρώντος (πολιτικού) λόγου υποψηφιότητες. Υποψήφιοι εμφανίζονται απλά για να δηλώσουν νέοι ή να συνδηλώσουν το πολιτικό τζάκι στο οποίο ανήκουν ή μια   νεφελώδη αντίληψη ιδεολογικής απόχρωσης, συνήθως συνδεόμενης με το παρελθόν του χώρου.
Για να γίνουμε σαφέστεροι. Μέχρι σήμερα υποψήφιοι έχουν δηλώσει οι κ. Μεϊμαράκης, Μητσοτάκης, Γεωργιάδης, Τζιτζικώστας .
Οποιονδήποτε Νεοδημοκράτη, αλλά και πολίτη οιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης αν ρωτήσουμε, θα ορίσει ως εξής τις μεγάλες πολιτικές προκλήσεις του άμεσου μέλλοντος:
Η διαχείριση των υποχρεώσεων της χώρας έναντι των δανειστών (μνημόνιο)
 Η παραγωγική ερήμωση της χώρας, ζήτημα απείρως σημαντικότερο από το αν θα βγούμε και πότε από το μνημόνιο.
Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων εντός κι εκτός χώρας . Είναι δηλωτική της βαρύτατης υστέρησης η θέση της χώρας στην παγκόσμια κατάταξη πίσω από τις μισές αφρικανικές χώρες.
 Γνωστού όντος ότι η ανεργία δεν θα καταπολεμηθεί παρά μόνο με επενδύσεις, η δημιουργία ελκυστικού περιβάλλοντος σε ιδιώτες επενδυτές, ντόπιους και ξένους.
Τα μείζονα εθνικά θέματα: Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.
Η καθιέρωση και αυστηρή τήρηση κανόνων υγιούς ανταγωνισμού σε μια χώρα όπου τα ολιγοπώλια και τα καρτέλ συμφερόντων καθόρισαν πολιτικές και ενίοτε και πολιτικούς.
Η αναδιάρθρωση του Δημοσίου υπό την ευρύτερη μορφή του ώστε να αποτελεί μοχλό ανάπτυξης αφού επί του παρόντος συνιστά τροχοπέδη.
Η διεθνής θέση της χώρας με ανοιχτά εθνικά μέτωπα και σε μια εποχή ανάφλεξης της «γειτονιάς» μας
Ασφαλώς και υφίστανται αρκετά ακόμη θέματα υψηλά στην ιεράρχηση των πολιτών, αλλά ας περιοριστούμε σε αυτά: Και να ρωτήσουμε καλόπιστα: Υποτίθεται ότι διεξάγεται δημόσιος διάλογος ενόψει της κάλπης για την ανάδειξη προέδρου σε ένα κόμμα εξουσίας, όπως η Νέα Δημοκρατία. Ποιες είναι οι θέσεις των υποψηφίων προέδρων της στα παραπάνω σημαντικά και που διαφέρουν, αν υπάρχουν;
Διότι αν ο πολίτης προσέλθει στις κάλπες για να επιλέξει τον Μεϊμαράκη επειδή συγκράτησε τις δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας, ή τον κ. Τζιτζικώστα επειδή είναι αρκούντως νέος ή τον Γεωργιάδη επειδή είναι υπεραρκούντως δεξιός ή τον Μητσοτάκη επειδή κατάγεται από μεγάλο τζάκι, η όλη διαδικασία εκλογής θα καταντήσει απλά ένα μικροκομματικό παιχνίδι επιβολής και νομιμοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών, χωρίς πολιτικό και κοινωνικό αντίκρισμα.
Θέλω να είμαι δίκαιος. Οφείλω  να αναγνωρίσω ότι ο μόνος που – επί του παρόντος – εκφέρει αξιοπρόσεκτο  λόγο, εισφέρει προτάσεις ανεξάρτητα αν και σε ποιους είναι δημοφιλείς, αλλά πάντως εκτίθεται πολιτικά, υπό την έννοια ότι αποκαλύπτεται ενώπιον του εκλεκτορικού σώματος,   είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.  
Αλλά ας έρθουμε και στα καθ’ ημάς. Η Νέα Δημοκρατία μεταπολιτευτικά (από το 1974 και εντεύθεν) με εξαίρεση τις εκλογές του 2009 όταν έχασε την πρωτιά από το ΠΑΣΟΚ, είναι το κυρίαρχο κόμμα στο ν. Κιλκίς. Ενίοτε με ποσοστά πάνω από 50%. Διαθέτει πλήθος αυτοαποκαλούμενων στελεχών, αγωνιστών, υποψηφίων, βουλευτών, πρώην βουλευτών, εκπροσώπων της σε αυτοδιοικητικούς, παραγωγικούς και συνδικαλιστικούς χώρους. Όλοι αυτοί συγκροτούν το πολιτικό της προσωπικό, όπως αποδεικνύεται πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Τώρα που το κόμμα στασιάζει οφείλουν επί ποινή ακύρωσης της ιδιότητάς τους να λάβουν θέση. Να εκφράσουν δημόσια τις επιλογές τους σε πρόσωπα και πολιτικές. Διότι έτσι συμμετέχουν στη διαμόρφωση του μέλλοντός της. Δοθέντος ότι η Πολιτική αποτελεί δημόσια λειτουργία, η επιλογή της «πισινής» αποτελεί δειλία και φυγομαχία. Τόσο πασιφανής που περιττεύει η επίκληση του αριστοτελικού αξιώματος.
Αναμένουμε: Τις αγορεύειν βούλεται;