Λένε πως οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Μόνο που κάποτε είναι τόσο συντριπτική η αλήθεια τους που μόνο "τυφλοί τα ώτα τον τε νουν" αδυνατούν να τη δουν. Σε όλη την περίοδο του αγώνα κατά των κατακτητών, Ιταλών και Γερμανών, σκοτώθηκαν περί του 330 Κιλκισιώτες, στρατιώτες και αξιωματικοί, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού, τα ονόματα των οποίων δημοσιεύσαμε ως ελάχιστο φόρο τιμής στους δικούς μας ήρωες, στους συμπατριώτες μας που θυσιάστηκαν για την Τιμή της Πατρίδας.
Και χωρίς να έχουμε επίσημα στοιχεία, εύλογα μπορούμε να υπολογίσουμε σε μερικές δεκάδες εκείνους τους Κιλκισιώτες που έπεσαν νεκροί, στον αγώνα της εθνικής αντίστασης, σε όποια ομάδα ή οργάνωση κι αν συμμετείχαν, κυρίως του ΕΛΑΣ.
Ένα σύνολο (στρατιώτες και μαχητές αντιστασιακών οργανώσεων) που όσο κι αν το μεγεθύνουμε δύσκολα προσεγγίζει συνολικά τους 500 νεκρούς Κιλκισιώτες. Στο πεδίο της Τιμής του Έλληνα, στο πεδίο των υψηλών ιδανικών της Πατρίδας και της Ελευθερίας.
Υπάρχει όμως και το πεδίο της εξαχρείωσης του ανθρώπου, του Κιλκισιώτη. Κι εκεί οι νεκροί είναι πολλαπλάσιοι. Συντριπτικά περισσότεροι. Με το "άδικο αίμα" να ρέει από την περίοδο της Κατοχής και να κορυφώνεται στην διαβόητη "Μάχη του Κιλκίς" και επέκεινα σε όλη την περίοδο του Εμφυλίου. Με την ανεξέλεγκτη δράση ταγματασφαλιτών που στο όνομα του αντικομμουνισμού έδρασαν ως Κατσαπλιάδες αλλά και την επίσης ανεξέλεγκτη εκδικητική δράση ομάδων που στο όνομα της αντίστασης στους κατακτητές, βούτηξαν τα χέρια τους στο αίμα αθώων.
Κανείς δεν είναι σε θέση να υπολογίσει επακριβώς τον αριθμό των Κιλκισιωτών θυμάτων της αγριότερης ανθρωποσφαγής που γνώρισε ποτέ όχι μόνο το Κιλκίς, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα. Σε περισσότερους από 2000 υπολογίζει τα θύματα της "Μάχης του Κιλκίς" η μια πλευρά. Πάνω από 7.500 η άλλη. Χωρίς να συνυπολογίζονται τα αμέτρητα θύματα -πολίτες που σφαγιάστηκαν ακόμα και στα κρεβάτια τους, ως όμηροι αντίπαλων ομάδων από την Κατοχή ακόμα και μέχρι τη λήξη του Εμφυλίου.
Τι να συνέβη άραγε; Περίσσεψαν στο ν. Κιλκίς οι "συμμορίτες" και οι "ταγματασφαλίτες"; Οι προδότες και οι ξενοκίνητοι; Και γιατί ανάλογη ανθρωποσφαγή δεν γνώρισε η υπόλοιπη Ελλάδα;
Προφανώς και την ιστορία την γράφουν (και θα συνεχίσουν να γράφουν) οι Ιστορικοί. Αποδίδοντας σε εκείνους που αντιστάθηκαν στους κατακτητές και σε εκείνους που πρόδωσαν την πατρίδα τους, συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές τον έπαινο ή την στηλίτευση των πράξεών τους.
Αλλά εδώ στο ν. Κιλκίς δεν επαρκεί η έρευνα των ιστορικών. Παντού υπήρξαν ταγματασφαλίτες και παντού (της Ελλάδας) λειτούργησαν τα "Λαϊκά Δικαστήρια"
Το ερώτημα που θα κληθεί κάποτε να απαντήσει πλειάδα ειδικών επιστημόνων είναι γιατί εδώ στο ακριτικό Κιλκίς εξαχρειώθηκε τόσο πολύ ο Άνθρωπος ώστε να κατασφάζει τον γείτονά του, τον συγχωριανό του, για "ψύλλου πήδημα" για αιτίες που καμιά σχέση δεν είχαν είτε με την Αντίσταση είτε με τον όποιο ένοπλο αγώνα;
Να δοθούν απαντήσεις γιατί τα θύματα περίσσεψαν σε ορισμένα χωριά του νομού και σε άλλα δεν χύθηκε σταγόνα αίματος στην αδελφοκτόνα διαμάχη;
Πως συνέβη και σε κάποια χωριά τα αθώα θύματα ήταν όλα της μιας πλευράς και σε κάποια άλλα της άλλης;
Όποιος κήδεται της ιστορικής αλήθειας έχει βαρύ φορτίο να σηκώσει. Αρκεί να επιδείξει γενναιότητα και να συναισθανθεί το βάρος και της δικής του ευθύνης και συμμετοχής στην ανθρωποσφαγή. Και πάντως από την πλευρά των πρωταγωνιστών ή των επιγόνων τους εκείνης της περιόδου θα αναμέναμε ύστερα από εβδομήντα και πλέον χρόνια να επιδείξουν εκείνη τη λυτρωτική γενναιότητα ώστε - έστω και τώρα - να ερευνήσουν και να αναδεχθούν το οικείον άγος.
Αποτελεί ντροπή για το νομό αντί περισυλλογής και αιδούς μπροστά στα αμέτρητα θύματα που η κάθε πλευρά επισώρευσε, να περισσεύει η υποκρισία και η διάθεση εορτασμού επετείων "απελευθέρωσης" ή καταγγελίας των "συμμοριτών" και των "προδοτών"
Δεν ζηλώσαμε την τακτική του Πόντιου Πιλάτου. Ούτε υποκινούμαστε από τη λογική των ίσων αποστάσεων. Η Ιστορία αργά ή γρήγορα αποδίδει "τα του Καίσαρος των Καίσαρι" Γνωρίζει ποιοι υπερασπίστηκαν την πατρίδα έναντι των κατακτητών και ποιοι λειτούργησαν ως πλιατσικολόγοι με σύνθημα "αιντς κιλό μέλι νιξ περικυκλώσει χωρίο"
Όμως στο Κιλκίς χύθηκε πολύ αίμα χιλιάδων αθώων για να "σφυρίζουμε αδιάφοροι" αναμένοντας από άλλους να πράξουν όσα η κάθε πλευρά έχει χρέος αυτοκάθαρσης να πράξει.
Ένα κερί αρκεί στη μνήμη των αθώων θυμάτων, αυτών που δεν έχουν φωνή. Τη δική τους φωνή επιχειρούμε να αρθρώσουμε. Η αλήθεια δεν θα αποτελεί δικαίωσή τους. Όμως τουλάχιστον ας μην συκοφαντούνται και ως νεκροί.