Ο καθένας τη ζωή του. Κυρίως από τότε που έφυγαν τα παιδιά κι απόμειναν μόν’ και μαναχοί κατά πως ο φίλος μου ο Θρακιώτης (παρεμπιπτόντως και κομμούνας και ΠΑΟΚτζής) ιστορεί.
Η κυρά Μάρω από το πρωί αρχίζει τις δουλειές του σπιτιού, ύστερα τον καφέ με τις φίλες της. Λίγη κοινωνική κριτική, να μαγειρέψει το φαί και πάει το πρωινό. Οπότε βιάζεται να υποδεχθεί τον ...κύρη της.
Ο κυρ Μήτσος συνταξιούχος πια από το πρωί στις καφετέριες για τον καφέ και τα νέα της πόλης, της χώρας. Τα ποδοσφαιρικά στο κυρίως μενού. Αλλά και τα πολιτικά.
Αυτά σαν ήταν συνταξιούχος. Έτσι και δούλευε, το πρωί γραμμή στο γραφείο ή στο κατάστημα ή …Πάντως μέχρι το μεσημέρι μακριά από το σπίτι και την κυρά του την Μάρω.
Το μεσημέρι όμως όλα κι όλα. Το γηραιό ζευγάρι έσμιγε στο τραπέζι. Δυο κουβέντες, ίσα ίσα τι κάνουν τα παιδιά, τα εγγόνια και ντουγρού για το κρεβάτι. Η απογευματινή -πέστε μεσημεριανή– σιέστα μπήκε από χρόνους πολλούς στο καθημερινό πρόγραμμα. Να ξεκουράζεται ο παλαίμαχος μην και το βρει κάποιο κακό στην υγειά του.
Και φτάσαμε αισίως αργά το απόγευμα. Με τον κυρ Μήτσο – είτε εργαζόμενο ακόμα είτε συνταξιούχο- να δηλώνει παρών στην παρτίδα από τάβλι, πρέφα, Δηλωτή, Θανάση ή όποιο τέλος πάντων παιχνίδι αντρικό εξάπαντος είναι του συρμού στο καφενείο. Και κουβέντα, σκαμπρόζικη συνήθως για την …που τάχει με τον… ή τον τάδε που τα φόρεσε στον κουμπάρο του… Ιστορίες να ακούς και να ορκίζεσαι πως μπροστά στον καφενειακό αφηγητή οι κυνηγοί και οι ψαράδες διεκδικούν βραβείο Πούλιτζερ.
Κι αν περίσσευε χρόνος ή το ντέρμπι ήταν προς των πυλών νάσου οι βαθυστόχαστες αναλύσεις …
Την ίδια ώρα η κυρά Μάρω κολλημένη στην τηλεόραση και στα δημοφιλή σίριαλς. Να αρχίζει στο ΟΠΕΝ το ένα, στον ΑΛΦΑ το άλλο, να προλάβει και τον ΑΝΤΕΝΝΑ. Μην και χάσει κανένα και βρεθεί αγράμματη στην σύνοψη την άλλη μέρα το πρωί με τη γειτόνισσα στο καφέ κους κους.
Κάπου στις 10 και μισή, έντεκα βία, επιστρέφει κατάκοπος ο κυρ Μήτσος απ’ το καφενείο. Με την κυρά Μάρω νυσταγμένη κι αυτή ύστερα από τέσσερις ώρες τηλεόραση.
Ξεροί στα κρεβάτια τους κι άντε πάλι από την αρχή. Και ξανά από την αρχή.
Και κάπως έτσι, απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο ζουν τη ζωή τους. Ευτυχισμένοι αμφότεροι λόγω της απόστασης που δεν επιτρέπει παρεξηγήσεις και ανώφελη διάσταση απόψεων. Και τρισευτυχισμένοι εξάπαντος αν -επιπλέον- ο κυρ Μήτσος δεν πίνει για να παραφέρεται και να μαυρίζει τη ζωή της κυρά Μάρως. Ή να τρέχει στα καζίνα και ν’ αφήνει την διμελή φαμίλια χωρίς τα χρειώδη.
Κι εκεί που δούλευε η ισορροπία και το καθεστώς του «μη πολέμου» είχε παγιωθεί νάσου ετούτος ο κορονοϊός να διαταράξει τη ζωή τους.
Στο 24ωρο δεν ήταν παραπάνω από δυο οι ώρες που περνούσαν μαζί. Και τώρα βασιλική εντολή και τα σκυλιά δεμένα. Μένουμε σπίτι. Γιατροί, υπουργοί, πρωθυπουργοί ομονοούν και προτρέπουν, ενώ σε λίγο θα το διατάξουν κιόλας. Μείνετε σπίτι.
Καλά να το λες, αλλά πως ν’ αντέξει ο κυρ Μήτσος την κυρά Μάρω κι η κυρά Μάρω τον κυρ Μήτσο; Εύκολο τόχεις; Τι θα πουν για να περάσει η ώρα που έχουν να μιλήσουν για κάτι άλλο πλην των παιδιών και των εγγονών τους από την εποχή του Τσέρνομπιλ… Άντε να πάνε μια δυο ώρες στο σούπερ μάρκετ. Να αποθηκεύσουν άλλα 30 πακέτα μακαρόνια και πέντε ακόμα στοίβες χαρτί υγείας. Αλλά και η επιδρομή στο σούπερ μάρκετ έχει ημερομηνία λήξης. Μια βδομάδα το πολύ. Ύστερα δεν έχουν αποθήκη να τακτοποιήσουν 40 κιλά αλεύρι και 15 ζάχαρη που πρόλαβαν και τα άρπαξαν πριν τα προλάβει ο γείτονας.
Κι αφού και το σούπερ μάρκετ μάς τελείωσε, νάτοι πλέον ενώπιος ενωπίω οι δυο τους.
Μονωμένοι ο εις από τον άλλον δεν κινδυνεύουν από παρεξηγήσεις και διαφωνίες. Να ρισκάρουν τώρα και να μιλήσουν με έναν άγνωστο; Κι αν διαταραχθεί η ισορροπία του «μη πολέμου» ποιος θα τρέξει να επιβάλλει κατάπαυση πυρός.
Κι έτσι πήραν τα πάρκα. Τάχα να ξεσκάσουν από την κλεισούρα. Δήθεν γιατί έπληξαν.
Μα, κυρίως να τηρήσουν απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλον. Μέρες που είναι κανείς δεν θα τους παρεξηγήσει αν πάρουν από μια άκρη ο καθένας τους στο παγκάκι. Κι ακόμα καλύτερα, αν διαλέξουν ξεχωριστό πάρκο ο καθένας.
Τηρούν και τους κανόνες ασφαλείας. Μακριά και αγαπημένοι. Όπως μακριά κι αγαπημένοι ζούσαν και πριν τον κορονοϊό.
Και θα ζουν και θα ζένονται –πάντα αγαπημένοι- κι αφού περάσει ετούτη η κατάρα.
