Αναφέρομαι προφανώς στον ενυπόγραφο δημόσιο διάλογο όπου ο πολίτης βάζει το ονοματεπώνυμο του και αναλαμβάνει και την ευθύνη όσων υποστηρίζει κι όχι στον ανώνυμο και άρα ανεύθυνο "διάλογο" -κυρίως με βρισιές- που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο.
Αφορμή για το σημείωμα λαμβάνω από το πρόσφατο κρούσμα αυταρχισμού με τη διοικητική ποινή της στέρησης μισού μισθού από ένα ζωηρό συνδικαλιστή "διότι δεν συνεμορφώθην" και μίλησε απρεπώς σε διευθύντρια του ΕΚΑΒ, η οποία ενημέρωσε τον Διοικητή του Νοσοκομείου Κιλκίς ο οποίος συμβουλεύτηκε τα "κιτάπια" του και διαπίστωσε ότι δικαιούται να στερήσει μισό μισθό σε έναν εργαζόμενο συνδικαλιστή. Για να ξεσηκώσει σωρεία αντιδράσεων από φορείς και κόμματα.
Τα γεγονότα είναι γνωστά και καταγράφηκαν στα ρεπορτάζ των ημερών. Επικεντρώνομαι κυρίως στην αφωνία των τοπικών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος που δεν βρήκαν το κουράγιο να υψώσουν δημόσια φωνή και να καταδικάσουν μια πράξη που βλάπτει- υπονομεύει κυρίως τη δική τους πολιτική αξιοπρέπεια.
Κακά τα ψέματα, δεν είναι το πρωτεύον αν θα στερηθεί ένας εργαζόμενος του δημοσίου μισό μισθό. Είναι ο αυταρχισμός - μην τους κακοκαρδίσουμε έτι πλέον καθώς ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον ήπιος- που αναδύεται από την πράξη αυτή. Τηρουμένων των αναλογιών αν το ίδιο πνεύμα επιδείκνυαν και προγενέστεροι διοικητές, πολλοί από τους συνδικαλιστές - μερικοί και του ΣΥΡΙΖΑ- ακόμα θα πλήρωναν πρόστιμα διότι προέβαιναν σε "αναξιοπρεπείς" δηλώσεις και πράξεις.
Μια αναδρομή στις δράσεις που αναπτύχθηκαν καθ' όλη την περίοδο 2010-2014 θα ήταν αρκετή για να καταδείξει του λόγου μας το αληθές.
Όμως δεν είναι ούτε αυτό το θέμα μας. Είναι η αφωνία της τοπικής κοινωνίας και ιδιαίτερα των στελεχών που συστρατεύτηκαν υπό τη σημαία του κυβερνώντος κόμματος.
Στο ερώτημα: τι εμποδίζει - βραχυκυκλώνει ένα τοπικό στέλεχος να καταδικάσει μια διοικητική πράξη ή μια πολιτική ενός "συναγωνιστή" υπουργού ή γραμματέα ή διοικητή, ή...οι απαντήσεις καταλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα πιθανών αιτίων. Από τη διαστροφική αντίληψη ότι "όταν στηρίζεις ένα κόμμα, στηρίζεις και τα λάθη του για να μην δίνεις δικαιώματα στους "εχθρούς" έως το ήκιστα κολακευτικό: Γιατί να γίνουμε κακοί με το κόμμα όταν προσδοκούμε μια αμειβόμενη θεσούλα έστω βραχύβια ή απλώς τιμητική;
Στο ενδιάμεσο του φάσματος εμφιλοχωρούν και πολλές ακόμα αιτίες: πολιτική δειλία, ωχαδελφισμός και μειωμένο ενδιαφέρον και προσθέστε όσες ακόμα πιθανολογείτε.
Όποια κι αν είναι η αιτία της αφωνίας όμως ένα είναι το αποτέλεσμα: Η κάθε φορά εξουσία μέσω της αφωνίας και άρα της αποδοχής των όποιων αποφάσεών της παραμένει ανεξέλεγκτη από την κριτική εκείνων που τη στηρίζουν και επομένως την κριτική που "πιάνει τόπο" και δευτερογενώς αναπαράγει στην περιφέρεια ένα μοντέλο εξουσίας που στηρίζεται στην άκριτη αποδοχή.
Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα μοναδικά που δεν ομιλούν δημοσίως όταν πλήττεται η πολιτική τους αξιοπρέπεια από πράξεις της κυβέρνησής τους. Είναι η παγίωση της "άκριτης αποδοχής" όποιων αποφάσεων λαμβάνει το κόμμα, η κυβέρνηση, ο υπουργός, ο διοικητής... με το αιτιολογικό πως είναι "δικός μας".
Μην πάμε μακριά: Σαρώθηκε η χώρα από το 2010 μέχρι το 2014 από πολιτικές αποφάσεις και πράξεις - και σε τοπικό επίπεδο- των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να δούμε ένα έστω τοπικό στέλεχος να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας. Όλα καλώς καμωμένα ήταν. Τώρα φωνάζουν και καταδικάζουν και...
Όπως θα φωνάζουν και θα καταδικάζουν σε λίγους μήνες οι νυν σιωπούντες.
Για να αποδειχθεί ότι το ποτάμι της κακής ετούτης ιστορίας δεν γυρίζει πίσω. Ίσως επειδή οι κάτοικοί του τηρούν "σιγήν ιχθύος"...