Απαντώ σε όσους καλόπιστα θέτουν το επιχείρημα και όχι σε όσους έχουν κάνει επάγγελμα την …φροντίδα των προσφύγων, ΜΚΟδες και λοιπούς πρόθυμους μισθωτούς «εθελοντές».
Το κύμα εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών από Αλβανία δεν έχει καμία σχέση με τους σημερινούς πρόσφυγες. Οι Αλβανοί, νέοι στην τεράστια πλειοψηφία τους και χωρίς οικογένειες, έφευγαν από τη χώρα τους γιατί ήθελαν να ζήσουν σ’ έναν άλλο κόσμο, του πλούτου και της δημοκρατίας. Ερχονταν στην Ελλάδα για να δουλέψουν και να μείνουν, σχεδόν αδιαφορώντας για τις συνθήκες, το μεροκάματο και την ασφάλισή τους. Τους αρκούσε να ζήσουν το όνειρό τους για τον λαμπερό κόσμο της Δύσης. Γι’ αυτό και έμεναν όπου μπορούσαν να βρουν στέγη και φαγητό, σε μαντριά, σε αποθήκες, σε χωριά ή σε πόλεις κι έκαναν ό,τι δεν έκαναν οι νεόπλουτοι Έλληνες και οι καλοθρεμμένοι νέοι μας.
Οι Αλβανοί και όλοι οι άλλοι οικονομικοί μετανάστες ενσωματώνονταν στην ελληνική κοινωνία γιατί έβρισκαν δουλειά σε μια Ελλάδα που αναπτύσσονταν με ταχύτατους ρυθμούς και είχε ανάγκη από φθηνά εργατικά χέρια. Ολοι αυτοί σταδιακά και μέσα σε μια δεκαετία άρχισαν να στήνουν τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους γνώριζαν τα ελληνικά και πήγαιναν στα σχολεία εκεί όπου ζούσαν, σε χωριά και πόλεις, χωρίς να χρειάζονται νέες σχολικές δομές ειδικά γι’ αυτούς. Ηταν μια ομαλή και πολύχρονη εξέλιξη και κυρίως κάτι που οι ίδιοι ήθελαν και επιδίωκαν διακαώς.
Τι σχέση μπορεί να έχει το κοινωνικό φαινόμενο της μετανάστευσης στην Ελλάδα της προηγούμενης εικοσαετίας με αυτήν την εκρηκτική προσφυγική κρίση που ζει ολόκληρη η Ευρώπη από τη διάλυση των κρατών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής; Δεν έχουν καμία σχέση τα χαρακτηριστικά εκείνης της μεταναστευτικής ροής με τα σημερινά προσφυγικά κύματα που βιώνουμε, σε μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική, αυτήν των τριών μνημονίων, της κρίσης και της ανεργίας, που σήμερα διώχνει τους δικούς της νέους για την αναζήτηση του μεροκάματου ανά τον κόσμο.
Οι πρόσφυγες που έρχονται στην Ελλάδα δεν είχαν και δεν έχουν στόχο να μείνουν και να εργαστούν στη χώρα μας. Είναι κυρίως οικογένειες που ξεκίνησαν το ταξίδι για τη βόρεια Ευρώπη και απλά βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα μέσα της διαδρομής τους, στη φιλόξενη μεν αλλά φτωχή Ελλάδα, που αδυνατεί να θρέψει ακόμη και τα δικά της παιδιά.
Ακούστηκε και στο Χωρύγι, στην πιο πρόσφατη διαμαρτυρία κατοίκων του νομού Κιλκίς για τους πρόσφυγες: «Είχαν έρθει και Αλβανοί στο παρελθόν στο χωριό μας και δεν είχαμε πρόβλημα…»
Ναι, πόσοι Αλβανοί είχαν έρθει στο Χωρύγι; Δυο, τρεις, δέκα; Και τι τους είχαμε κάνει, στο Χωρύγι και όπου αλλού, τους φυλακίσαμε σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά χιλιάδες; Όχι βέβαια. Η κοινωνική ενσωμάτωση μεταναστών ή προσφύγων έρχεται μόνο μέσα από την εξασφάλιση της εργασίας τους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και στη Γερμανία πήγαν τον τελευταίο χρόνο κοντά ένα εκατομμύριο πρόσφυγες αλλά δεν τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τους δίνουν δουλειά, τους μαθαίνουν τη Γερμανική γλώσσα και σταδιακά εφαρμόζουν πολιτικές ενσωμάτωσης στην κοινωνία.
Στην Ελλάδα ποια είναι η πολιτική του κράτους; Μέσα από την αδράνεια και την αδιαφορία κι αφού πια το πράγμα δεν πήγαινε άλλο, προέκυψαν τα κέντρα συγκέντρωσης σε Νέα Καβάλα και Χέρσο. Και μετά από ένα χρόνο που ξέσπασε το μεγάλο κύμα της προσφυγικής κρίσης στη χώρα μας, το κράτος αποφασίζει να στήσει ένα μόνιμο κέντρο συγκέντρωσης 1000 (και παραπάνω) προσφύγων με προκάτ σπίτια στο πουθενά, σε μια ιδιωτική (!) έκταση, κάπου στα σιταροχώραφα του Χωρυγίου σε μια άγονη γραμμή.
Βλέπετε εσείς καμιά πολιτική ενσωμάτωσης των προσφύγων; Στρατόπεδο συγκέντρωσης στήνεται και δεν είναι αποτέλεσμα καμιάς πολιτικής. Ούτε και γίνεται στο ...πόδι. Υπάρχει σκοπιμότητα που δεν συζητήθηκαν έγκαιρα οι πολιτικές ενσωμάτωσης των προσφύγων, που δεν συζητήθηκαν οι επιλογές που υπάρχουν και στο νομό Κιλκίς, για την ίδια την πόλη, για κτηριακές ή δημόσιες εκτάσεις, για υποδομές που μπορούν να αξιοποιηθούν στο μέλλον από την τοπική κοινωνία.
Αφέθηκε το πράγμα να φθάσει και πάλι στο «δεν πάει άλλο» και στο «δεν έχουμε χρόνο για συζητήσεις», για να μπορούν 2-3 άνθρωποι να πάρουν την απόφαση που πήραν: Να νοικιάσουν ιδιωτική έκταση που μόνο για κέντρο φιλοξενίας προσφύγων δεν προσφέρεται, και που απλά τη διαχειρίζονταν ένας… γνωστός τους.
Πόσο νοικιάστηκε ο χώρος; Πόσο θα στοιχίσουν οι διαμορφώσεις της ιδιωτικής αυτής έκτασης; Πόσο θα στοιχίσει η κατασκευή και εγκατάσταση κοντά 250 προκάτ σπιτιών; Πόσο θα στοιχίσει στον ελληνικό λαό το στρατόπεδο συγκέντρωσης που στήνεται στο Χωρύγι; Ποιοι θα ωφεληθούν από την επιλογή που έγινε; Το κέντρο στα Διαβατά εκτιμήθηκε από το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής πως θα στοιχίσει 8,5 εκατομ. ευρώ, όταν Γερμανική εταιρεία προσφέρθηκε με 2,5 και ο ΟΗΕ το εκτιμούσε για 1,5 εκατομ. ευρώ!
Στα ερωτήματα αυτά θα κληθεί να απαντήσει η κυβέρνηση, όπως και τα στελέχη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, κι ας δηλώνουν πως δεν ρωτήθηκαν, πως δεν ενημερώθηκαν, πως δεν έχουν σχέση με το «Παραμάγαζο Μουζάλα», που κινείται και αποφασίζει στο νομό Κιλκίς για τη διαχείριση του προσφυγικού χωρίς να σέβεται τις τοπικές κοινωνίες, χωρίς να σέβεται τα χρήματα του ελληνικού λαού.
Το τι ακούγεται στην πιάτσα του Κιλκίς για τα πρόσωπα και τις επιλογές τους, ούτε λέγεται ούτε γράφεται… Στην τελική, όμως, η κυβέρνηση έχει την ευθύνη και όχι τα όποια πρόσωπα.