Ένα από τα κερδοφόρα καταφύγια, πάσης φύσεως και χρήσεως, είναι η κακώς εννοούμενη πολιτική. Είναι η μοναδική Α.Ε. στην οποία αυτός που βάζει ψήφους, αντί για λεφτά, μπορεί να τις μετατρέψει μετά σε ακίνητα, γεγονός οφθαλμοφανές, κυρίως για τους ευρωβουλευτές, όπου δύο και μόνο θητείες είναι αρκετές, για αγορά δεκάδων ακινήτων.

«Ο λόγος είναι μέγας  δυνάστης», λέει ο ρήτορας Γοργίας.  Και δη ο πολιτικός λόγος. Αυτός που μετατρέπει την Τέχνη της πειθούς σε τεχνική απάτης κάθε αφελούς,  αλλοιώνοντας τη σημασία των λέξεων. Μετατρέποντας τη φραστική ύλη σε εκφραστική ιλύ. Από εδώ και η φράση: «μη πετάς λάσπη στον ανεμιστήρα».  

Η γλώσσα είναι ο μεγαλύτερος παραχαράκτης της αλήθειας. Μια οξεία και μόνο κάνει τη διαφορά. Άλλο «υψιπέτης» κι άλλο «υψιπετής». Αν δηλαδή ο τόνος μπαίνει στη λήγουσα ή την παραλήγουσα. (Άλλο το «πετώ ψηλά» κι άλλο το «πέφτω από ψηλά»)!

Η διαφορά ενικού και πληθυντικού αριθμού αλλάζει κι αυτή τη σημασία των λέξεων. Άλλο ο λόγος κι άλλο τα λόγια. Ο πληθυντικός στο συγκεκριμένο παράδειγμα δηλώνει την έκπτωση της αξίας των λέξεων, θυμίζοντας την παροιμία «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια».

Παροιμιακά λέμε πράγματα που δεν μπορούμε να τα πούμε πραγματικά. Αν πει κανείς ότι  και «ο άγιος φοβέρα θέλει» δεν θα παρεξηγηθεί για αυτό. Αν όμως αντικαταστήσει τη λέξη «άγιος» με τη λέξη «πολιτικός», η φράση αυτή μπορεί και να ποινικοποιηθεί.  Και το ερώτημα είναι ποιος είναι ο πλέον άγιος από τους δύο;

Το παν σε τούτη τη γη είναι η μονάδα. Ένας είναι ο θεός, ένας ο πρωθυπουργός, ένας  ο θεσμός προέδρου Δημοκρατίας, ένας ο Τραμπ, ένας και ο Πούτιν.  Παντού τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχει η μονάδα. Οι πολλοί είναι για τα πανηγύρια. Άλλωστε ο πληθυντικός είναι ο ανώνυμος αριθμός της γραμματικής. Γι' αυτό και εκφράζεται με γενικευμένες λέξεις όπως: όχλος, αγέλη, κοπάδι, σμήνος, σμάρι  κλπ. Με λέξεις που δεν ανήκουν στα κύρια ονόματα, αλλά στα «περιεκτικά».

Αν και  είμαστε η χώρα που πρώτη επινόησε τη δημοκρατία, φερόμαστε συχνά αντιδημοκρατικά, όταν στη θέση των σοφών επιλέγουμε σοφιστές, που χάριν των ιδίων επινοούν τον νόμο «περί (μη) ευθύνης υπουργών», ακυρώνοντας  την ισονομία και κατ’ επέκταση και τη Δημοκρατία.

Ουδείς πολιτικός καταδικάστηκε από τη λίστα Λανγκάρντ ή τις άλλες λίστες. Ουδείς και από τις παρακολουθήσεις που έγιναν με το Predator. Δεν θα αποκαλέσω, όμως, για αυτό σύμπασα τη δικαιοσύνη «πόρνη» (από το ρήμα πέρνημι η λέξη), όπως αποκάλεσε ο Παλαμάς τη Ρωμιοσύνη στο ποίημά του «Γύριζε».  Θα πω μόνο τούτο: «Η βοή των  νεκρών παιδιών στο έγκλημα των Τεμπών ζητά από τότε Δικαιοσύνη και δικαίωση!

Είμαστε μια κοινωνία όπου επιβεβαιώνεται συχνά  η παροιμία «και η κουτσή Μαρία μπορεί να το κάνει αυτό». Εκεί κατάντησε η Ελληνική Δημοκρατία, την οποία δύναται να την εκπροσωπεί θεσμικά κάθε αντιδημοκρατικός πολιτικός,  που μένει ατιμώρητος, χάριν της βουλευτικής του ασυλίας!

Ούτε όμως και η λεγόμενη αριστερή πολιτική έχει αξιόπιστο λόγο. Γιατί ουδέποτε έχει  σταθεί ενωτικά απέναντι στη δεξιά πολιτική. Κρίμα και ντροπή σ’ όσους έχουν  μετατρέψει την Αριστερά σε ανελκυστήρα για την εξύψωση των ιδίων.  Κρίμα και ντροπή στην  Αριστερά εκείνη, που, ενώ έχει ως θεμελιακή αρχή το διεθνιστικό σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», σε εθνικό επίπεδο έγινε κομμάτια και θρύψαλα! Κρίμα τέλος και στην «πραξικοπηματική» αριστερά, που υιοθέτησε την πίσω πόρτα στα συνέδριά της!