Μωράκι είμαι ακόμα και βλέπω την μάνα μου να με νανουρίζει και τα βλέφαρά μου να κλείνουν απαλά. Τι γλυκιά ήταν η μυρωδιά σου, μάνα και πόσο ζεστή η αγκαλιά σου…Πρωτάκι στο Δημοτικό είμαι και βλέπω τη μανούλα μου να με πηγαίνει στο σχολειό και να κάθεται στο θρανίο δίπλα μου μέχρι να εξοικειωθώ στο καινούργιο μου περιβάλλον. Βλέπω την κυρα-Λένη φύλακα άγγελό μου, να μετατρέπεται σε λύκαινα για όποιον τολμήσει να με πειράξει. Α ρε μάνα, θυμάμαι πάντα το δάκρυ σου όταν με τον μπαμπά με αφήσατε στη Λάρισα για να σπουδάσω δάσκαλος και όταν με ξεπροβόδιζες στο φευγιό μου για να υπηρετήσω την πατρίδα. Πόση αγάπη χώραγε εκείνο το δάκρυ; Μου λείπεις μάνα…
Νάσου τώρα και ο μπαμπάκας μου. Ο μπαρμπα-Γιάννης, καφετζής στα Διαβατά και στη συνέχεια στο Βαρδάρη στη Σαλονίκη. Ακοίμητος φρουρός ήσουν πατέρα για τα δυο σου παιδιά. Πάλευες ολημερίς για να μη μας λείψει τίποτα. Εκτός από την υλική τροφή, φρόντιζες πάντα για την πνευματική μας τροφή. Αγόραζες βιβλία για να αποκτήσουμε ουσιαστική μόρφωση και παιδεία. Εσύ, που ένα Δημοτικό τέλειωσες αλλά έβαζες κάτω όλους τους σπουδαγμένους γονείς με τις θυμόσοφες ορμήνιες σου που μέχρι σήμερα αποτελούν την πυξίδα της λειτουργίας μου. Μου λείπεις πατέρα…
Βράδιασε και πέφτω για ύπνο. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι αλλά πού ύπνος… Λίγο η ζέστη, λίγο οι σκέψεις και ο Μορφέας δεν λέει να με πάρει στην αγκαλιά του. Σηκώνομαι και πάω στο σαλόνι. Ένα ουισκάκι με μπόλικα παγάκια, κανά δυο τσιγάρα και πού θα πάει θα μούρθει η ρημάδα η νύστα.
Αίφνης από το ανοιχτό παράθυρο εμφανίζεται και στριφογυρίζει στο κεφάλι μου μια μπεζ πεταλούδα. Είναι το είδος των πεταλούδων που ονομάζουμε ‘’ψυχές’’. Προσγειώνεται η ‘’ψυχή’’ στο γυμνό μου χέρι και νιώθω τη γλύκα της μυρωδιάς της μάνας μου. Την αφήνω να περπατήσει πάνω μου. Φτερουγάει και ξανακάθεται.
-Μανούλα μου, εσύ είσαι; Σιγοψιθυρίζω.
Ακούω μέσα μου τη φωνή της κυρα-Λένης να μου απαντά:
-Εγώ είμαι γιαβρί μου. Ένιωσα ότι είσαι κακόκεφος και ήρθα για να σου φτιάξω τη διάθεση. Δεν θέλω να σε βλέπω λυπημένο. Κοίτα να χαρείς τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου και η χαρά σου θα είναι και δική μου χαρά…
Ένα ΄΄φρουπ’’ ακούγεται και μια άλλη μπεζ πεταλούδα, μια άλλη ‘’ψυχή’’ προσγειώνεται στο άλλο μου γυμνό χέρι. Τώρα πια είμαι σίγουρος. Είναι ο λατρεμένος μου πατέρας.
-Πατέρα, τι δεν θα ‘δινα για να βρεθούμε όλοι μαζί όπως τότε, εσύ, η μαμά και η αδελφή μου. Να ξανακάτσουμε στο ίδιο τραπέζι εκεί στο φτωχικό μας σπίτι στα Διαβατά και να ξαναζήσουμε έστω και για λίγο τις όμορφες στιγμές της ύπαρξής μας.
Ακούω πάλι μέσα μου τη φωνή του μπαρμπα-Γιάννη να μου απαντά:
-Αγόρι μου, ποιος δεν θα τόθελε αυτό; Δεν γίνεται όμως. Και μόνο που μας σκέφτεσαι μετά από τόσα χρόνια, είναι η καλύτερη χαρά για μας. Είναι το ιερότερο μνημόσυνο. Κοίτα να χαρείς τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου και η χαρά σου θα είναι και δική μου χαρά. Και ξέρεις κάτι; Από εκεί ψηλά σας βλέπουμε μαζεμένους στο εξοχικό και καμαρώνουμε τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας.
Με ένα άλλο ‘’φρουπ’’ οι δυο ψυχές πέταξαν από το παράθυρο και χάθηκαν
Μ’ αυτά και μ’ αυτά γλάρωσα, πήγα στο κρεβάτι μου και με ευχάριστη πια διάθεση βυθίστηκα στον ύπνο.
Ξημέρωσε. Παίρνω στην αγκαλιά μου τα δυο μου εγγόνια και τους δείχνω τον ουρανό.
-Βλέπετε εκείνα τα συννεφάκια που ενώνονται και σχηματίζουν δύο μορφές; Είναι ο προπάππος σας ο Γιάννης και η προγιαγιά σας η Ελένη. Βλέπετε που χαμογελούν; Είναι γιατί μας βλέπουν ευτυχισμένους και χαίρονται βλέποντας την σπορά τους να τους μνημονεύει. Είναι, λένε, το καλύτερο τρισάγιο στη μνήμη τους. Όταν μεγαλώσετε και δείτε κάποτε δυο πεταλούδες, δυο ‘’ψυχές’’ να σας επισκέπτονται μην τις διώξετε. Να ξέρετε ότι είναι ο παππούς σας ο Μάκης και η γιαγιά σας η Εύα που σας νοιάζονται και θέλουν πάντα να σας βλέπουν ευτυχισμένους…