Ήδη στη δική μας γενιά καθιερώθηκε το ‘’προ και μετά μνημονίων’’. Είμαι σίγουρος ότι όταν περάσει η περιπέτεια με τον κορωνοιό, θα προστεθεί και το ‘’προ και μετά κορωνοϊόν’’.
Η δική μας γενιά, η γενιά δηλαδή των γεννηθέντων τις δεκαετίες του 50, του 60 άντε και του 70, απετέλεσε το μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο εποχές. Την εποχή των πολέμων και της πείνας απ’ τη μια και την εποχή της ειρήνης και της αφθονίας από την άλλη. Περάσαμε δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά απολαύσαμε τα αγαθά της στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης που άρχισε δειλά από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και κορυφώθηκε στα επόμενα χρόνια. Δεν γνώρισε προσφυγιά η γενιά μας, δεν γνώρισε πολέμους και Κατοχή. Θεωρούσαμε τη γενιά μας την τυχερότερη που έζησε στον τόπο μας. Και έτσι ήταν.
Βλέπαμε τους ανθρώπους των προηγούμενων γενεών να τρώνε και να γυαλίζουν με την ψίχα του ψωμιού το πιάτο τους και να μην αφήνουν αφάγωτη ακόμα και την τελευταία μπουκιά ψωμιού. Ή την έτρωγαν ή την τοποθετούσαν με ευλάβεια δίπλα στο υπόλοιπο ψωμί. Θεωρούσαν μεγάλη αμαρτία να πετάξουν οποιοδήποτε τρόφιμο στα σκουπίδια. Πέρασαν πείνα οι άνθρωποι και έμαθαν να σέβονται το φαγητό και να μην αφήνουν κανένα φαγώσιμο να χαλάσει ώστε να αναγκαστούν να το πετάξουν.
Ας θυμηθούμε τώρα πώς λειτούργησε η δική μας γενιά στα χρόνια της αφθονίας. Γέμιζαν οι κάδοι απορριμμάτων από μισοφαγωμένες πεταμένες τροφές. Μουχλιασμένα ψωμιά, τυριά, κασέρια, σαλάμια ολόκληρα. Αφήστε το τι γινόταν στις ταβέρνες. Έξι άτομα η παρέα και παράγγελναν για δέκα. Έμεναν στο τραπέζι ένα κάρο αφάγωτα φαγητά και υπολείμματα. Ας θυμηθούμε και τα χουβαρνταλίκια για το ποιος θα πληρώσει τον γενικό λογαριασμό.
- Παιδί, κάνε μας τη λυπητερή.
- Μμμμμ….τόσα συν τόσα…συν τόσα….95 κόμμα 80 ευρώ, 95.
- Παιδιά, δικά μου, έλεγε ο Τάσος.
- Ε όχι και δικά σου, εγώ πληρώνω, έλεγε ο Μίλτος.
Και δώστου οι φασαρίες για το ποιος θα τα πληρώσει όλα.
Αμ το άλλο. Ντουλάπες ξέχειλες από ρούχα που δεν έκλειναν. Τα πορτόφυλλα από το ‘’πάτα-πάτα’’ για να κλείσουν, χαλούσαν και καλούσαμε το μάστορα
για να αλλάξει τους σακατεμένους μεντεσέδες.
Να μην ξεχνάμε βέβαια και την αγορά πανάκριβων αυτοκινήτων με επίδειξη νεοπλουτισμού, τα λουλούδια στα μπουζούκια και… και …και…
Αφήσαμε τα παιδιά μας να ξοδεύουν ασύστολα σε βάρος του οικογενειακού προϋπολογισμού. Σε μια και μόνο βραδινή τους έξοδο χαλούσαν ποσά δυσανάλογα με τα έσοδα του σπιτιού τους. Ροκάνιζαν σε χρόνο μπιτ τα χαρτζιλίκια των γονιών και των παππούδων και γιαγιάδων από την ισχνή τους σύνταξη. Δεν φταίνε βέβαια οι νέοι μας. Αυτό το σχήμα τους δώσαμε και μ’ αυτό το σχήμα διαμορφώθηκαν και πορεύθηκαν. Για τους ενόχους…ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη.
Όλα αυτά μέχρι τη χρονιά-ορόσημο. Είμαστε στο 2010 που αρχίζουν τα μνημόνια και το αίμα μας παγώνει. Από ένστικτο καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η ώρα και η δική μας γενιά να πληρώσει το μερτικό της απέναντι στην σκληρή ιστορική πορεία του τόπου μας. Το 2010 είναι η χρονιά-ορόσημο που άλλαξε άρδην νοοτροπίες δεκαετιών. Συνειδητοποιήσαμε απότομα ότι όλα αυτά που τα θεωρούσαμε πριν δεδομένα, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου δεδομένα. Καταλάβαμε το έγκλημα που κάναμε μην έχοντας αποταμιεύσεις την ώρα που κόβονταν μισθοί, συντάξεις, δώρα, επιδόματα, την ώρα που ήρθαν εργατικά ωράρια-οπερέτες, την ώρα που ήρθαν οι απολύσεις.
Και μαζευτήκαμε. Τέρμα τα χουβαρνταλίκια και η επίδειξη ανόητου νεοπλουτισμού στις ταβέρνες και στα μπουζουξίδικα. Τέρμα οι ξεχειλωμένες ντουλάπες. Τέρμα τα διακοποδάνεια. Και αναπολούσαμε τα προ μνημονίων μπερεκέτια. Και βαριόμασταν στις καφετερίες και τα καφενεία.
Όλα αυτά μέχρι την νέα χρονιά-ορόσημο. Είμαστε στο 2020 και η ανθρωπότητα παγώνει. Εμφανίζεται ο ιός-δολοφόνος. Ιδιαίτερα η πατρίδα μας που πήγαινε να συνέλθει από τη ροπαλιά του 2010 … ξαναπαγώνει. Τέρμα πια ακόμα και οι απλοί έξοδοι για βόλτα και ρίγη στην ραχοκοκαλιά όλων μας για την μετά κορωνοϊό εποχή. Νέες μειώσεις εισοδημάτων; Νέες απολύσεις; Και τα παιδιά μας, τι θα γίνουν τα παιδιά μας έτσι όπως τα καλομάθαμε; Ο Θεός βοηθός. Αλλά τι να σου κάνει και ο Θεός όταν εμείς, το ανθρώπινο είδος εγκληματούμε τόσους αιώνες κατά της μάνας Φύσης; Τι να σου κάνει και ο Θεός όταν δημιουργήσαμε κοινωνικά συστήματα που ευνοούν το κέρδος και μόνο το κέρδος ακόμα και σε ευαίσθητους τομείς στην ανθρώπινη λειτουργία όπως στην Υγεία; Τώρα που καίγεται το σύμπαν, πού είναι τα μεγάλα υπερπολυτελή ιδιωτικά Νοσοκομεία με τα βαρύγδουπα ονόματα; Τα ταπεινά Δημόσια Νοσοκομεία μας, τα χτισμένα τις δεκαετίες του 30 και του 50 σήκωσαν ΟΛΟ το βάρος και μάλιστα με τεράστια επιτυχία.
Είθε να πάνε όλα καλά και να ξαναμπούμε στους ρυθμούς μας. Είθε να φτιάξουν τα πράματα στην Οικονομία και τα παιδιά μας να ζήσουν καλές ημέρες.
Είθε… αλλά με τα είθε δεν βγαίνει τίποτα. ‘’Συν Αθηνά και χείρα κίνει’’ έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Καλή η Θεά Αθηνά αλλά κούνα κι εσύ το χεράκι σου.
Καλό λοιπόν θα είναι, όταν περάσει κι αυτή η μπόρα, να μην ξανακάνουμε τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος ως άτομα, ως έθνη, ως ανθρωπότητα.
Αμήν.
