Εγώ - τους είπε- θα παραμονεύω μέσα στη σπηλιά, η αλεπού θα αναλάβει τον ρόλο να ξεγελά τα αθώα ζώα, να τα οδηγεί στη σπηλιά, ο γάιδαρος θα κλείνει την είσοδό της με το σώμα του, κι όλα τα άλλα είναι δική μου δουλειά: Θα κατασπαράζω το ζώο και θα το μοιραζόμαστε.
Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία ανάμεσα στην τριμελή ομάδα ζώων. Η αλεπού, γνωστή για την πονηριά της, ξεγέλασε εύκολα ένα αθώο ελάφι και το οδήγησε στη σπηλιά. Το λιοντάρι το έκανε κομμάτια και ζήτησε από τον γάιδαρο να τα μοιράσει, για να φάνε όλοι. Ο γάιδαρος με το απλό του μυαλό, το έκανε τρία ίσα κομμάτια και τα έβαλε μπροστά από τον καθένα τους.
Όταν το λιοντάρι είδε ότι το μερίδιό του είναι ίσο με τα άλλα, όρμησε πάνω στον γάιδαρο και τον έφαγε. Μετά ζήτησε από την αλεπού να μοιράσει το ελάφι στους δυο τους. Η αλεπού πήρε όλο το ελάφι και το έβαλε μπροστά στο λιοντάρι. Για εκείνη κράτησε μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι από το μυαλό του, που πετάχτηκε πιο πέρα. «Μπράβο» της είπε το λιοντάρι: «Ποιος σου έμαθε να μοιράζεις τόσο δίκαια;» "Ο γάιδαρος", απάντησε η αλεπού.
Η μοιρασιά της κάθε πίτας , συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής πίτας, έχει τα χαρακτηριστικά της ως άνω συνεργασίας. Οι ισχυροί, εργολάβοι, εφοπλιστές, πολιτικοί κλπ., παίρνουν τα μεγάλα κομμάτια, ενώ οι μικροί, άνεργοι, φτωχοί, αγρότες κλπ., παίρνουν τα ψίχουλα. Κι αν αντιδράσουν στην μοιρασιά, θα πάθουν, ότι έπαθε και ο γάιδαρος!
Το σπουδαίο στην πολιτική δεν είναι αυτό που αναφέρεται στο πρόγραμμά της, αλλά αυτό που φαίνεται από τα δρώμενά της. Πρόγραμμα ήταν και η συνεργασία, ανάμεσα στο λιοντάρι, τον γάιδαρο και την αλεπού, αλλά δεν ευδοκίμησε ισότιμα υπέρ των τριών τους.
Και η Ε.Ε έγινε χάρη των λαών, των κρατών- μελών της. Ωστόσο, μια ομάδα χαρτογιακάδων αποφασίζει για τις χώρες μέλη της, υφαρπάζοντας με τη μέθοδο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τα δικαιώματα των χωρών της. Πήγε να σηκώσει ανάστημα ο Όρμπαν και για πότε τον χαμηλώσανε, με την απειλή, ότι «δεν πρόκειται να δει η χώρα του ευρώ», δεν το πήρε χαμπάρι.
Άλλη μία μορφή συνεργασίας κι αυτή, κατά τα πρότυπα του γαϊδάρου, του λιονταριού και της αλεπούς, που λειτουργεί υπέρ του ισχυρότερου. Όσο για το δικαίωμα του «βέτο», αυτό είναι για να παρακάμπτεται. Τα ίδια ισχύουν και για τη «συμμαχία» του ΝΑΤΟ. Κι εκεί η Αμερική κάνει κουμάντο.
Και μην μου πει κανείς, ότι σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία θα έρθουν να μας συνδράμουν πολεμικά η Λετονία, η Εσθονία, η Λιθουανία… Εμείς όμως ως χώρα δίνουμε τα πάντα στην Ουκρανία, γκρεμίζοντας κάθε ιστορικό και θρησκευτικό δεσμό με την Ρωσία και αποδυναμώνοντας τα νησιά μας, γιατί έτσι επιτάσσει η Συμμαχία (βλέπε Αμερική)!
Είναι αποδεδειγμένο ότι η κάθε εξαίρεση σε κανόνα, η κάθε προσθήκη σε νόμο, ο κάθε αστερίσκος παντού, γίνεται χάριν του ισχυρού. Παράδειγμα: Η παραγραφή, ως κανόνας δικαίου, δεν επινοήθηκε χάριν των αδυνάμων της κοινωνίας, αλλά χάριν των ισχυρών της. Είναι ένα νομικό παραθυράκι απαλλαγής από ευθύνη, δίχως να υπάρχει αθώωση.
Η σημερινή Ευρώπη είναι το μακρύ χέρι της Αμερικής, σε μια εποχή που δεν έχει τους πολιτικούς που είχε άλλοτε, όπως π.χ. Βίλλυ Μπραντ, Ζισκάρ ντ’ Εστέν, Μιτεράν… Σήμερα μια ομάδα υπαλλήλων στις Βρυξέλλες, αποκομμένη από τον λαό, αποφασίζει ερήμην του. Δίνει 60 δις στην Ουκρανία, αλλά για τους αγρότες έχει μόνο ψίχουλα. Άλλη μία συνεργασία κι αυτή υπέρ του ισχυρού!
