Πρόσφυγες που αριθμούνται σε 25.000 έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα και ίσως ο αριθμός τους να διπλασιαστεί μέχρι την εκτόνωση της κατάστασης  που θα προκύψει με τον ΝΑΤΟϊκό έλεγχο στα νερά του Αιγαίου και τον σωφρονισμό των χωρών του βαλκανικού διαδρόμου.
Η Ελλάδα δεν είναι ανίσχυρη χώρα. Σε πείσμα της μιζέριας που κυριαρχεί, η χώρα παραμένει ισότιμο μέλος της Ε.Ε. με λόγο και ..βέτο, με ΑΕΠ  που ισοδυναμεί  με το αντίστοιχο όλων των χωρών που συμμετείχαν στην παρασύναξη της Βιέννης και με γεωστρατηγική θέση που σύντομα θα αντιληφθούν την αξία της  ορισμένες από τις χώρες της παρασύναξης.
Μέχρι τότε όμως, στο εσωτερικό της χώρας μας οφείλουμε να επιδείξουμε τις αρετές που μας καθιστούν μοναδικούς ως έθνος στην Ευρώπη, για να θυμηθούμε τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά. Άνθρωποι με μωρά παιδιά στην αγκαλιά αναζητούν μια θέση στον ήλιο. Διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζήσουν. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Δεν θέλουν ούτε καν να μείνουν στην Ελλάδα. Ένας διάδρομος είναι γι’ αυτούς η χώρα μας.
Είναι παρήγορο να διαπιστώνουμε ότι οι Έλληνες επιδείξαμε αξιοθαύμαστη συμπεριφορά, ως απλός λαός, ως λάμπουσες μοναδικότητες σε ένα παγκόσμιο χυλό, απέναντι στο δράμα των προσφύγων. Ούτε κέντρα προσφύγων κάψαμε, ούτε συγκεντρώσεις φασιστικές οργανώσαμε – με ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις υπανθρώπων που νομίζουν πως γίνονται Έλληνες αν και μόνο ανεμίζουν ελληνικές σημαίες κυνηγώντας  πρόσφυγες και μετανάστες ή εμπορευόμενοι την ξενοφοβία για να αποκτήσουν δημοτικότητα.
Σε αυτές τις δύσκολες ώρες  δεν αρκεί μια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της διαχείρισης τόσων ανθρώπων. Καλή ή  κακή, επαρκής ή ανεπαρκής η κυβέρνηση δεν δύναται να διαχειριστεί την προσωρινή διαμονή χιλιάδων προσφύγων έχοντας απέναντί της την κοινωνία.
Σε ένα νομό κατά τη συντριπτική του πλειοψηφία προσφύγων και μεταναστών οφείλουμε να επιδείξουμε τουλάχιστον κατανόηση απέναντι στο δράμα αυτών των ανθρώπων. Θα ήταν θλιβερό να επαναληφθούν σκηνές με εξαγριωμένους πολίτες επειδή θα στηθούν σε οργανωμένους χώρους λίγες δεκάδες σκηνές για την προσωρινή φιλοξενία ανθρώπων που τώρα κοιμούνται στην ύπαιθρο με βρέφη και μωρά παιδιά στην αγκαλιά τους.
Να ξαναθυμηθούμε λοιπόν  αρετές που μας κάνουν μοναδικούς. Εξάλλου σε δυο μήνες θα συρρεύσουμε στις εκκλησίες συμπάσχοντας στα Πάθη και γιορτάζοντας  την Ανάσταση του Κυρίου. Αν η συμμετοχή μας δεν περιορίζεται σε λαογραφικού επιπέδου περιφορές επιταφίων, λαμπάδες και  πυροτεχνήματα  ας  είναι κατ’ ελάχιστον η κατανόηση στα πάθη του προσφύγων και η Ανάσταση του Ανθρώπου το φετινό - φωτεινό περιεχόμενο της μεγάλης γιορτής.