Μεγαλύτερη πόρνη κι από αυτή που πουλά το κορμί της είναι η πουλημένη συνείδηση. Αυτή που δεν πονά στο κακό και δεν αντιδρά στο άδικο. Δεν έχει αξία το πόσο καλά περιγράφει την αδικία κανείς, αξία έχει να μην την προκαλεί. Άλλο η άποψη του καθενός για τη ζωή κι άλλο ο τρόπος που ζει. Δεν έχει αξία μέχρι πού έφτασες στη ζωή  αλλά το πώς έφτασε ως εκεί.
Αν ο καθείς είναι διεθνιστής μέχρι εκεί που δεν θίγεται το ατομικό του όφελος ή αν είναι δίκαιος, ως εκεί που δεν πλήττει τον ίδιο η αδικία, κι αν είναι φιλόξενος, γιατί κερδίζει από τη φιλοξενία, όπως οι ΜΚΟ, τότε δεν ουδεμία αξία έχουν αυτά που λέει.
Η παιδεία εκτός από καλά σχολικά βιβλία, θέλει και καλούς  δασκάλους. Το ίδιο και η πολιτική.  Καλή η σωστή ιδεολογία, αλλά, αν δεν γίνει πράξη, δεν ωφελεί. Το σπαθί δεν κάνει από μόνο του τον γενναίο, αν λείπει η ψυχή.  Ούτε και η βέρα δηλώνει από μόνη της πίστη, αν λείπει η αγάπη.
Υπάρχουν διάφορα παιχνίδια: αθλητικά και πολιτικά. Όμως διαφέρουν  μεταξύ τους. Άλλο το μπάσκετ κι άλλο το ποδόσφαιρο. Ούτε το μπάσκετ παίζεται με ποδοσφαιριστές, ούτε το ποδόσφαιρο με καλαθοσφαιριστές.
Στο μόνο άθλημα που "παίζουν" όλοι είναι η πολιτική. Γι’ αυτό κι έχει τη μεγαλύτερη ανομοιογένεια παιχτών εξαιτίας των  διαφορετικών τάσεων, με αποτέλεσμα η εσωκομματική ισορροπία να καταργεί την αξιοκρατία, θέτοντας το προσωπικό όφελος πάνω από το συλλογικό.
Ζούμε στην εποχή της πολιτικής εξομοίωσης. Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί, ανεξαρτήτου κόμματος, σε αρκετά θέματα έχουν κοινή συμπεριφορά. Κάνουν τα ίδια: Στις πανελλαδικές θα ευχηθούν «καλή επιτυχία», στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς θα επισκεφθούν τα σχολεία, στις εθιμοτυπικές επισκέψεις θα βγουν καμιά φωτογραφία, στις επετειακές ημερομηνίες θα κάνουν δηλώσεις, και στις γιορτές θα ευχηθούν «χαρά και υγεία», ωσάν να έλειπαν αυτές από την κοινωνία!
Η πολιτική που αλλάζει την πράξη με ευχή είναι απατηλή. Η πολιτική που παρακρατεί τα αναδρομικά από τον χαμηλοσυνταξιούχο και τα επιστρέφει στον μεγαλοσυνταξιούχο είναι άδικη.  Η πολιτική που στερεί από τους μαθητές τα αζδωρεάν σχολικά γεύματα, αλλά τροφοδοτεί τα ΜΜΕ με εκατομμύρια, για να κρύβουν  την πραγματικότητα από την πλατιά κοινωνία, (βλέπε Καρδίτσα), είναι κατευθυνόμενη.    
Η έλλειψη δωρεάν γευμάτων στα σχολεία, με γονατισμένη την κοινωνία, δεν αφήνει έξω από κριτική καμία κυβέρνηση. Για το θέμα αυτό και για τη συγκεκριμένη περίοδο, που έχει γίνει αντικείμενο αναφοράς στον Τύπο του Κιλκίς, το καλύτερο είναι να μιλήσουν οι αρμόδιοι:
Να μιλήσει  ο Σύριζα για το διάστημα που ήταν κυβέρνηση. Να μιλήσει και η νυν κυβέρνηση, αν θα εντάξει τα σχολεία του Κιλκίς μετά το πέρας της ισχύουσας σύμβασης στο πρόγραμμα των δωρεάν σχολικών γευμάτων. Να μιλήσει η πρώην και η νυν δημοτική αρχή. Να μιλήσει ο πρώην προϊστάμενος της Α/βάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς. Να μιλήσει ο πρώην βουλευτής Σύριζα Κιλκίς, αλλά και η νυν, για το διάστημα που ήταν τοποθετημένη από το Σύριζα  στο ΚΕΘΙ στην Αθήνα. Να μιλήσουν όλοι οι αρμόδιοι.
Στην πολιτική, το  «κρίνω» χωρίς το «κρίνομαι» είναι έννοια μισή. Από τη δημοκρατική αυτή αρχή κανείς δεν εξαιρείται.  Το να ζητάς από τη συμπολίτευση, να κάνει αυτό που δεν έπραξες εσύ ως κυβέρνηση, ναι μεν δεν σου το απαγορεύει κανείς, αλλά δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα στην πολιτική.
Ο Σύριζα οφείλει να ακολουθήσει τα βήματα του ηγέτη του και να ανοιχτεί στην κοινωνία.  Να δυναμωθεί κομματικά και αυτοδιοικητικά. Να μην είναι στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μας μοιρασμένος στα δυο, και να ανεβάσει στις δημοτικές εκλογές τα ποσοστά του, που ούτως ή  άλλως είναι χαμηλά. Όλα όμως αυτά απαιτούν ένα διαφορετικό κλίμα συντροφικότητας από αυτό που υπάρχει τώρα.
 Γνωρίζω  ότι δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας. Πως την πληγή, όταν την ξύνεις,  ματώνει. Και πως το κόμμα που περιχαρακώνεται στα όριά του ή που τιμαροποιείται μέσα σ’ αυτά, παθαίνει ό,τι και το στρείδι, που κλείνεται στο όστρακό του: αφυδατώνεται και στεγνώνει.