Μάλιστα για να καταστεί περισσότερο κατανοητή η αριστερή στροφή του έσπευσε να ρίψει στο πυρ το εξώτερον την οχταετία Σημίτη.
Ο Βενιζέλος πάλι θορυβημένος από την κατακραυγή ενίων συντρόφων του πως ετοιμάζεται να προσαράξει σε δεξιές ξέρες το καράβι, συνέγραψε το μανιφέστο του όπου ισχύ και κράτος έχουν οι σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και όπου τα αριστερά χρώματα είναι αρκούντως ζωηρά. Θα ρωτήσετε και γιατί τα ίδια αυτά χρώματα δεν ήταν ζωηρά στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ που τέθηκε υπόψη των εκλογέων πριν ένα μήνα; Δεν το συνέταξε βέβαια μόνος του ο Παπανδρέου. Απάντηση δεν υπάρχει.
Αλλά επειδή πολύς λόγος γίνεται περί αριστεράς και πριν απαντήσετε στο αφελές ερώτημα: αν ο πολύς κόσμος θέλει περισσότερη αριστερά γιατί να υπερψηφίσει το ΠΑΣΟΚ κι όχι τα ακραιφνή αριστερά κόμματα (ΚΚΕ και ΣΥΝ, για το τελευταίο να με συμπαθά ο φίλος μου ο Πινέλης) θαρρώ αξίζει να θέσουμε σε διάλογο μερικά ερωτήματα περί αριστεράς στην πράξη. Τι σημαίνει δηλαδή και ποια είναι η αριστερή θέση σε μια σειρά από ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής ζωής. Έτσι για να καταλάβει κι ο κόσμος αν μιλούν για την ζωή του ή για τη σκιά του γαϊδάρου.
Ιδού λοιπόν:
1. Αν η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα χαρακτηρίζουν τη δημόσια διοίκηση της χώρας πόσο αριστερή είναι κάθε πολιτική που διατηρεί τα τέλμα, θωπεύει τους πρωταγωνιστές και υπακούει, ως προς το αποτέλεσμα στο διαβόητο «μην θίγετε τα κακώς κείμενα;».
2. Πόσο «δεξιό» είναι για μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μην ανεχτεί, αλλά να καταργήσει τους χιλιάδες αχρείαστους συμβούλους και τους εκατοντάδες κρατικούς και ημικρατικούς οργανισμούς – εκτροφεία διαφθοράς και κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος; Και γιατί πρέπει ένα νοσοκομείο, ή ένα γηροκομείο, ή ένα οποιοδήποτε ίδρυμα να διοικείται από «ημέτερο» κι όχι από ένα ικανό τεχνοκράτη, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης;
3. Αν από την τωρινή «δωρεάν παιδεία» στενάζουν οι οικογένειες των Ελλήνων, πόσο «δεξιό» είναι να συμφωνήσουμε σε πραγματική δωρεάν παιδεία στην ανώτατη εκπαίδευση ( δωρεάν στέγαση και διατροφή , συν 300 ευρώ έξοδα διαβίωσης) για όλους τους Ελληνόπαιδες με οικογενειακό εισόδημα π.χ. μέχρι 40.000 ευρώ και την κλιμακωτή καταβολή διδάκτρων από τις οικογένειες που διαθέτουν μεγαλύτερο εισόδημα; Και πως καταφέραμε με τόσους αριστερούς στο ΠΑΣΟΚ και τόσες αριστερές πολιτικές των κυβερνήσεών του (εξαιρουμένου του επικατάρατου Σημίτη) να θεριέψει η παραπαιδεία την οποία υποτίθεται – θα θυμούνται οι παλιότεροι τα συνθήματα του ’81- θα καταπολεμούσε;
4. Είναι αριστερό το τωρινό εθνικό σύστημα υγείας όταν με την ανεπάρκειά του σπρώχνει τον κόσμο στις ιδιωτικές κλινικές; Πως καταφέρνουν σε όλη την υφήλιο πλην των τριτοκοσμικών χωρών να καταπολεμούν το «φακελάκι» και τα ράντζα και στην χώρα μας να αποτελούν περίπου ταμπού;
5. Αν θα ζήσουμε σε οικονομικό περιβάλλον ανοιχτής αγοράς πόσα δεινά ακόμα θα υποστούμε πριν εγκαταλείψουμε τον εθνικό αυτισμό μας, αρνούμενοι να διδαχτούμε από την πείρα των ομόλογων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης σε θέματα εργασιακών σχέσεων, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, θέματα επενδύσεων, προστασίας περιβάλλοντος; Πως εξηγείται το γεγονός ότι δημιουργήσαμε το πλέον αντιεπενδυτικό περιβάλλον σε μια χώρα που λόγω γεωγραφικής θέσης συνδυαζόμενης με την συμμετοχή της στους ισχυρότερους πολιτικούς και οικονομικούς οργανισμούς θα έπρεπε να αποτελεί ήδη επενδυτικό παράδεισο;
6. Με την παραοικονομία (και άρα την φοροδιαφυγή) στο 35% του ΑΕΠ με ποιους πόρους και πως αλλιώς μπορεί να χρηματοδοτηθεί το κοινωνικό κράτος, το σήμα κατατεθέν κάθε σοσιαλδημοκρατίας;
Ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου, τη μνήμη του οποίου προσκυνούν οι μισοί Έλληνες, όταν το 1981 ανέλαβε την εξουσία δεν εισήγαγε τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Δυο απλά πράγματα έκανε που οι χώρες της Δύσης τα είχαν πετύχει από τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή.
Πρώτον: Καθιέρωσε την ισότητα των Ελλήνων στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή.
Δεύτερον: Εφάρμοσε αναδιανεμητική εισοδηματική πολιτική ύστερα από τρεις δεκαετίες ληστρικού καπιταλισμού και θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος. Αμφότερα τα παραπάνω αποτελούσαν κατακτήσεις δεκαετιών για όλες τις χώρες της Δύσης.
Ούτε τις σχέσεις παραγωγής ανέτρεψε, ούτε τον οικονομικό ρόλο του κράτους μεγένθυνε. Εξάλλου και να ήθελε τον πρόλαβαν οι μακαρίτες Κωνσταντίνος Καραμανλής και Παναγής Παπαληγούρας. Ακόμα και η πολιτική ένταξης σε δημόσια επίβλεψη εκείνων των προβληματικών επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα που για μια δεκαετία (1981 – 1991) κόστισαν πανάκριβα στους Έλληνες, υπαγορεύτηκε από τον πολιτικό στόχο της διατήρησης των θέσεων εργασίας. Ουσιαστικά υποδήλωνε την χρεοκοπία της οικονομικής πολιτικής των προγενέστερων δεξιών κυβερνήσεων, που δημιούργησαν τις προβληματικές επιχειρήσεις.
Οι κ. Βενιζέλος και Παπανδρέου και ο κάλλιστος Σκανδαλίδης θα ήταν πιο παραγωγικό αντί να διαγωνίζονται για τα αριστερά και δεξιά προφίλ να επεξεργαστούν και να προτείνουν μια θαρραλέα πρόταση αστικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, εκσυγχρονισμού της χώρας με προτάσεις που θα ξεφεύγουν από τις γενικότητες και τα ευχολόγια..
Μπορεί να διαφωνούν οι κάθε είδους αυλοκόλακες που ομνύουν πίστη σε αρχηγούς χωρίς αρχές. Οι λοχαγοί και οι επιλοχίες των αυλών που προσδοκώντας την μελλοντική αξιοποίησή τους αναλίσκονται σε διθύραμβους της αριστερής φυσιογνωμίας του κανακάρη τους και θούριους κατά των σφετεριστών της εξουσίας του.
Απλώς δικαιώνουν τον Επίχαρμο όταν ισχυριζόταν πως διθύραμβος δεν γίνεται με σκέτο νερό!
Κάποτε αξίζει να δοκιμάσουμε ως μόνη πολιτική μας την κοινή λογική. Να βιαστούμε μόνο. Διότι ορισμένες από τις απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα ίσως προλάβει να τις δώσει ο …Καραμανλής.