Ιδού η νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους. Ο αγώνας κατά του Μνημονίου που μας επέβαλαν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, αντάμα με το διαβόητο ΔΝΤ.Σε τούτο τον τόπο όμως ο ψύχραιμος διάλογος ποτέ δεν ευδοκίμησε, πόσο μάλλον τώρα σε καιρούς προεκλογικούς όπου η ψηφοθηρία διαστρέφει μέχρι και την κοινή λογική.
Είναι αποκαρδιωτικό σε μια χώρα μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης να διαγκωνίζονται πολιτικές δυνάμεις σε αναθέματα κατά της Ευρώπης, χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να εξηγούν στους πολίτες με ποιο αξιόπιστο εναλλακτικό τρόπο θα μπορούσε η χώρα να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά της προβλήματα που εκείνα και μόνο εκείνα την οδηγησαν στο Μνημόνιο .
Αποτελεί δείγμα πνευματικής οκνηρίας και πολιτικού στρουθοκαμηλισμού την ώρα που η ελληνική οικονομία πάσχει από δομικές ασθένειες – είναι πρωτόγνωρο παγκοσμίως το φαινόμενο να κατακρημνίζεται η ζήτηση και ταυτόχρονα να ανέρχονται οι τιμές – να μην ασχολείται σοβαρά καμιά πολιτική δύναμη και ο διάλογος να διεξάγεται με κυρίαρχο θέμα το Μνημόνιο. Ωσάν τα προβλήματα αυτής της χώρας να ξεκίνησαν με την εφαρμογή του μνημονίου ή θα επιλυθούν με την κατάργηση - απεμπλοκή μας από αυτό.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να αποκωδικοποιήσουμε τι ακριβώς είναι τούτο το Μνημόνιο που στη λαϊκή φαντασία προσέλαβε ήδη μυθικές διατάσεις.
Πολιτικά και οικονομικά τρία είναι τα βασικά στοιχεία αυτού που συνθετικά αποκαλούμε Μνημόνιο.
1. Η δανειακή σύμβαση με την οποία η χώρα τακτοποιεί τα χρέη της και τους δανειστές της με απαλοιφή 110 δις. ευρώ χρέους.
Υπάρχει καμιά αντίρρηση στην σεισάχθεια 110 δις. ευρώ; Ή μήπως είναι υψηλό ένα επιτόκιο 2% όταν οι μεν αγορές δεν σε δανείζουν καν, ενώ χώρες με λιγότερα από εσένα προβλήματα δανείζονται με 6%; Επειδή και από κανένα κόμμα δεν ακούγεται σοβαρή ένσταση για τη δανειακή σύμβαση, εκτιμούμε ότι περί αυτής ουδείς σοβαρός αντίλογος προβάλλεται. Εξάλλου τα δανεικά πάντα ήταν η αδυναμία μας. Και συνεχίζουμε.
2. Πολιτική λιτότητας για τη μείωση των ελλειμμάτων.
Είναι προφανές ότι τόσα χρήματα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δίνουν στην Ελλάδα, φορολογώντας τους πολίτες τους, όχι για να συνεχίζουμε αμέριμνοι να δημιουργούμε νέα ελλείμματα, αλλά για να συμμαζέψουμε το σπίτι μας. Κ Συμπιέζεται και βασανίζεται ο λαός, καταγγέλλουν οι πιονέροι της νέας Μεγάλης Ιδέας. Και στη διάγνωση έχουν δίκιο. Τους το έδωσαν όσοι κυβέρνησαν τον τόπο (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ) και πλουσιοπάροχα ο Κώστας Καραμανλής όταν η κυβέρνησή του οδηγησε σε ελλειμμα 15.9% και ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή των κηπουρών του. Που όφειλαν να γνωρίζουν τι και πως θα αντιμετωπίσουν, αλλά αποδείχτηκαν ελαχιστότατοι.
Εφάρμοσαν μια πολιτική άδικη με οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, χωρίς αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς – δυστυχώς μόνο ο Λοβέρδος παρουσίασε απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα- και χωρίς να αγγίξουν καν την φοροδιαφυγή. Και η πολιτική αυτή δεν ήταν μόνο άδικη. Ήταν και υφεσιακή. Για λόγους που επανειλημμένα εξηγήσαμε.
Η διάγνωση λοιπόν σωστή. Αλλά παραμένει αναπάντητο το ερώτημα: Από πού και από ποιους θα εισπράξει το Δημόσιο εκείνα τα έσοδα τα οποία και τα ελλείμματα θα καλύψουν και τις αδικίες του παρελθόντος θα άρουν; Συγκεκριμένα όμως κι όχι με ευχολόγια. Ακούσατε κανένα – αριστερό ή δεξιό, μνημονιακό ή αντιμνημονιακό, να θέτει στο στόχαστρό του διαφθορά και φοροδιαφυγή; Δυστυχώς δεν είναι τυχαία η παράλειψη και η εξήγηση είναι απλή: Περί την φοροδιαφυγή και τη διαφθορά κινείται ένα εκλογικό σώμα που υπό τις παρούσες συνθήκες δίνει μέχρι και αυτοδυναμία σε ένα κόμμα!
Αλλά Πολιτική κυρίως σημαίνει σήμερα πως και από ποιους θα μαζέψεις χρήματα. Το να μοιράζεις χρήματα και εύκολο είναι και προ πάντων δημοφιλές…
Ακόμα χειρότερη είναι η αφωνία και η υποκρισία όταν ο διάλογος αγγίζει τη μείωση των δαπανών. Κανείς δεν γίνεται συγκεκριμένος. Κανείς δεν ορίζει ποιες ακριβώς είναι οι σπατάλες. Βοούν τα στοιχεία ότι η διαφθορά στην υγεία μετριέται σε δισεκατομμύρια. Στην ενέργεια (καύσιμα) επίσης. Γνωρίζετε πολλούς που ονοματίζουν εκείνους που κερδοσκοπούν πάνω στους πολίτες και στην Πολιτεία;
Γι’ αυτό λέμε: Τώρα στην προεκλογική περίοδο, αντί μόνο της γενικόλογης εκστρατείας κατά του μνημονίου, ας μιλήσουμε και για τα οικεία πάθη.
3. Το τρίτο σκέλος είναι και το πλέον «πολιτικό» Εκεί που χωρεί και πολιτικός αντίλογος στη συνταγή που μας επέβαλαν οι δανειστές μας, αλλά και επείγουσα δική μας υποχρέωση να αντιμετωπίζουμε το υπαρκτό πρόβλημα της σπιθαμιαίας ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Διότι περί αυτής πρόκειται.
Κι εδώ η διάγνωση είναι σωστή: Η συνταγή του μνημονίου και επώδυνη και κοινωνικά άδικη και αναποτελεσματική είναι. Να μην γίνουμε Βουλγαρία και Ρουμανία σε μισθούς και συντάξεις. Αλλά είναι αμείλικτη η πραγματικότητα. Η οικονομία μας δεν παράγει κι ότι παράγει δεν είναι ανταγωνιστικό στην αγορά. Γι’ αυτό και τρώμε ντομάτες Ολλανδίας, το ισοζύγιο κρέατος – γάλακτος είναι αποκαρδιωτικό (σε κάθε 2 ευρώ τοπικού προϊόντος αντιστοιχούν οχτώ ευρώ εισαγόμενου) για να μην αναφερθούμε στη βιομηχανία…
Ούτε μόνο με δανεικά μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα, ούτε όμως και χωρίς παραγωγή. Και δεν ευθύνεται το Μνημόνιο αν δεν παράγουμε. Όλοι αυτοί που σήμερα διαγκωνίζονται παρέχοντας αφειδώς και εκ του προχείρου συνταγές κατά του Μνημονίου έχουν μήπως τίποτα να πουν πως θα αυξηθεί η εθνική μας «πίτα»;
Προφανώς και δεν αποτελούν λύση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας οι μισθοί Βουλγαρίας. Αλλά ούτε οι μισθοί Ελλάδας αποτέλεσαν. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όσους φιλοδοξούν να υπηρετήσουν την πατρίδα. Με συγκεκριμένα μέτρα και πολιτικές όμως κι όχι με ευχολόγια.
Έστω στο περιθώριο της φαντασιακής μας αντιπαράθεσης με το Μνημόνιο λοιπόν ας μιλήσουμε για την εθνική μας παραγωγή, τις επενδύσεις, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, την ανασυγκροτηση του κράτους....και άλλων πληγών ων ουκ έστιν αριθμός.
Και σ’ αυτή την υποχρέωση δεν χωρεί καμιά αναδιαπραγμάτευση.