Η Ιστορία δεν είναι μαθηματικά. Και δεν κινείται πάντα από τη βούληση μηχανισμών και αδήριτων νόμων.   Κάποτε τα ατυχή συμβάντα καθορίζουν τις εξελίξεις.  Το «ατυχές συμβάν» στον κόλπο του Ναυαρίνου -   ο Κόδριγκτον πέρασε από ανάκριση επειδή παρέβη την εντολή που είχε απλά να εμποδίσει τους Τούρκους να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τους επαναστάτες - επιτάχυνε τις διαδικασίες ανεξαρτητοποίησης  όπως τις καθόρισαν Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι.
Πέρασαν τα χρόνια και το μικρό Βασίλειο ευτύχησε μέσα από αγώνες, εθνικούς διχασμούς, παλινδρομήσεις, επαναστάσεις, δικτατορίες, περιόδους εθνικής ανάτασης και δημιουργίας να ενταχθεί ως ισότιμο δημοκρατικό μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Και νάμαστε πάλι εδώ, να ξαναδίνουμε τον υπέρ πάντων αγώνα για να μείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, τη μόνη ανεπτυγμένη οικογένεια στον κόσμο, αν εξαιρεθούν ΗΠΑ, Καναδάς, Ιαπωνία και Ωκεανία.
Να δίνουμε αγώνα, αλλά και μυαλό να μην βάζουμε. Να χρειαζόμαστε χρήματα για να νοικοκυρέψουμε το κράτος μας, αλλά να αφήνουμε στο απυρόβλητο τους έχοντες και κατέχοντες. Να στραγγαλίζουμε τα μόνιμα υποζύγια του κρατικού κορβανά,  μισθωτούς και εργάτες και συνταξιούχους και να χαϊδεύουμε τα αυτιά των φοροφυγάδων. Μικρών και μεγάλων. Να πνίγεται ο τόπος από τη διαφθορά και η ιθύνουσα ομάδα να δηλώνει πως τούτα εδώ (φοροδιαφυγή και διαφθορά) αποτελούν χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα!
Στην Αγγλία οργανώνουν οι πολίτες συλλαλητήρια και πολιορκούν μεγάλες επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν φόρους. Στην καθ’ ημάς Ανατολή οι πολίτες – και κόμματα- υπερασπίζονται τους φοροφυγάδες επιτιθέμενοι στους εφοριακούς όταν διενεργούν ελέγχους.
Στη Γερμανία πολίτες διαδηλώνουν απαιτώντας από την κυβέρνηση να φορολογήσει όσους έστειλαν τα χρήματά τους στην Ελβετία. Εν Ελλάδι διαδραματίζεται η φαρσοκωμωδία με τις λίστες καταθετών να πηγαινοέρχονται σε συρτάρια υπουργών και γραμματέων, συνήθως να χάνονται και εν τέλει να  αποτελούν αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης, χωρίς να επωφελείται έστω κατ’ ελάχιστον το κρατικό ταμείο.
Το πολυδιαφημισμένο φιλότιμο του Έλληνα έχει υποστεί συντριπτικά κατάγματα ως του επαίτη της Υφηλίου και ο επίσημος διάλογος εξαντλείται πως θα πάρουμε την επόμενη δόση, πως θα μας χαρίσουν τα χρέη -  επαχθή και επονείδιστα. Κι όχι πως θα ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια ερειδόμενοι στις δικές μας δυνάμεις  και συμπληρωματικά ζητώντας την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

Περίμενα πως τα κόμματα εξουσίας ύστερα από τον ορυμαγδό της τελευταίας τριετίας θα εκδήλωναν τη στοιχειώδη βούληση να καταπολεμήσουν φοροδιαφυγή και διαφθορά – και μόνο η καθαρότητα και το σύννομο των προμηθειών στον χώρο της υγείας και της άμυνας θα αρκούσαν για να γλιτώσουμε τα μνημόνια- αλλά όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο μήνα με τον υποτιθέμενο δημόσιο διάλογο για το φορολογικό καταδεικνύουν πως το αστικό πολιτικό μας σύστημα δεν έχει ούτε παρών και δυστυχώς ούτε μέλλον.
Θεωρώ λοιπόν ως μόνη ελπίδα για τον τόπο την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, την δημιουργία ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που θα έχει τη γενναιότητα να μιλήσει με τη γλώσσα της αληθείας, να υποσχεθεί «αίμα και δάκρυα», αλλά και συνάμα να δώσει όραμα στον τόπο εντάσσοντάς τον λειτουργικά στην Ευρώπη
Είναι ευνόητο ότι σε τούτο το κόμμα δεν χωράνε όλοι. Και κυρίως δεν χωράνε όλες οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αφού το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε τον κύριο κορμό της σοσιαλδημοκρατίας.   Η επιλογή ενός μεγάλου κόμματος όπου χωράνε όλοι, όπου «είμαστε και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ» όπου – για να το αποδώσουμε  με ονόματα- χωράνε κι ο Παναγιωτακόπουλος κι ο Γιαννίτσης εξάντλησε τα όρια της και δυστυχώς και τον τόπο.
Ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα οφείλει επί ποινή αυτοαναίρεσης να έχει συγκεκριμένες προτάσεις για όλα όσα οδήγησαν τον τόπο στον γκρεμό. Προτάσεις άμεσης πολιτικής εφαρμογής κι όχι ευχολόγια. Ποιους θα φορολογήσει, με ποιο φορολογικό σύστημα και με ποιο φοροσυλλεκτικό μηχανισμό.  Με ποια μέτρα θα εξασφαλίσει τη διαφάνεια στις κρατικές προμήθειες, πως θα εξοβελίσει τη διαφθορά από τη δημόσια διοίκηση…Πως  θα συμμαζέψει το δημόσιο και με μέτρα θα το καταστήσει αποδοτικό. Πως και με ποιο χρονοδιάγραμμα θα συνδέσει το συμμάζεμα των οικονομικών με την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σήμερα οφείλει να έχει έτοιμη κυβερνητική πρόταση για την οικονομία. Πως θα παράγει σε συνθήκες ασφυκτικού διεθνούς ανταγωνισμού. Με αποκλειστικό γνώμονα όχι πως θα γίνει αρεστό στους πολλούς, αλλά αν όσα προτείνει μπορούν να εξασφαλίσουν  στην Ελλάδα την ευρωπαϊκή της ταυτότητα.
Τα λόγια πια δεν αρκούν. Η αναζήτηση και επιλογή θεωρητικών δρόμων προς το σοσιαλισμό κάποτε ασκούσαν γοητεία στα πλήθη. Τώρα απλώς προκαλούν θυμηδία.
Γι’ αυτό και οι πρωταγωνιστές της ανασύστασης του ζωτικού για τη δημοκρατία μας κεντροαριστερού χώρου ας μην αναλίσκονται στα εύκολα, τα πομπώδη και τα ανούσια. Κι όσοι φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στο εγχείρημα θα κριθούν από τη συνεισφορά τους στα σπουδαία.
Αλλιώς σε ένα δυο χρόνια η χώρα θα κυβερνάται από τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη. Με την ελπίδα πως ένα ακόμα «ατυχές συμβάν» -αυτήν την φορά για το αστικό χώρο-  μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο για το τόπο. Κι όσοι αξιολογούν το εν λόγω σενάριο ως εφιαλτικό ας αναλογιστούν τη δική τους, καθοριστική αν όχι αποκλειστική     ευθύνη.