Σύμφωνα με το πρόσφατο ευρωβαρόμετρο το 85% των Ελλήνων δυσκολεύεται να πληρώνει λογαριασμούς, ενώ σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα της 21ης Μάη, το 41% του εκλογικού σώματος στήριξε τη σημερινή πολιτική. Το πώς συμβαίνει αυτό είναι ένα ακόμα από τα ανεξήγητα, που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα, όπου ανάμεσα στις καλύτερα επιδοτούμενες ομάδες συμπεριλαμβάνονται οι ιδιοκτήτες της ενέργειας, οι καναλάρχες και οι εφοπλιστές. Για τον ταλαίπωρο λαό, υπάρχουν τα διάφορα «pass»!
Είμαστε η χώρα που, ενώ δηλώνει εισοδήματα 80 δις, καταναλώσει 140 δις και παράλληλα αποταμιεύει κιόλας. Στην Σουηδία η φορολογία των κερδών των Α.Ε είναι 22% και των μερισμάτων 30%. Στην Ελλάδα είναι 22% και 5% αντίστοιχα. Μεγαλύτερη φοροδιαφυγή δεν νομίζω να υπάρχει αλλού στην Ευρώπη. Είμαστε και η μόνη χώρα όπου για τα σκάνδαλα των ισχυρών ισχύει το ακαταλόγιστο και για τις καταθέσεις των πολιτικών το απροσδιόριστο. Η χώρα στην οποία δεν αποκαλύπτονται ποτέ τα μεγάλα σκάνδαλα. Ποτέ δεν μάθουμε τι συνέβη με τις υποκλοπές, τη Λίστα Λανγκάρντ, την υπόθεση Μίχου, με πάνω από εκατό βιαστές, για την υπόθεση Ζίμενς, για τη Νοβάρτις και άλλα. Είμαστε το πιο αργό σύστημα δικαιοσύνης, με μέσο όρο ανά υπόθεση 1711 ημέρες, όταν στην Ε.Ε είναι 455 μέρες ο μέσος όρος απονομής δικαιοσύνης.
Είμαστε όμως και μια χώρα Παράδεισος για τους ολίγους. Για εκείνους που η άβουλη Βουλή ψηφίζει νόμους για να ζουν οι εκλεκτοί της σε ένα καθεστώς προστασίας. Εκπορευόμαστε εκ Διός και είμαστε η χώρα του ενός: Τους ενός που αποφασίζει για την επιδότηση των φίλα κείμενων Μ.Μ.Ε, για τη στελέχωση της Δικαιοσύνης, για τη σύνθεση των θεσμών, για την πώληση των Δημόσιων αγαθών, για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας...
Άλλαξε το έγκλημα χαρακτηριστικά, άλλαξαν και οι εγκληματίες. Στις μέρες μας δεν θεωρούνται ένοχοι εκείνοι που στέλνουν εκατομμύρια σε φορολογικούς παραδείσους, μέσω λιστών, αλλά αυτοί που παραβιάζουν τα χωρικά ύδατα και πνίγονται στα βάθη της θαλάσσιας αβύσσου. Κατά τα λοιπά η πολιτική συζήτηση συνεχίζεται στη Ροδόπη, που «λέρωσε» τον εκλογικό χάρτη, με όρους «κουτσουλιάς» και «κοπριάς».
Τη σχέση του Έλληνα με τον έρωτα και τον θάνατο τη διδάσκει πρώτη η φύση. Ο κηφήνας πεθαίνει μετά τη γονιμοποίηση της βασίλισσας του μελισσιού. Το έντομο «προσευχόμενος μάντης», το θηλυκό του είδος, δαγκώνει το κεφάλι του αρσενικού τη στιγμή της συνουσίας τους, ώστε η εμπηκτική κίνηση να γίνει πιο ισχυρή, και αφού έχει γονιμοποιηθεί το θηλυκό, τρώει το κεφάλι του αρσενικού για να εξασφαλίσει τροφή για το νέο (από)γονο. Κάπως έτσι είναι και η ερωτική σχέση του Έλληνα με την πολιτική: Μόνο που αυτός «τρώει» το κεφάλι του από μόνος του. Κάθεται στα τέσσερα σε εκείνον που τον φτωχαίνει. Παθαίνει ότι και η καμήλα που την καβαλάνε επειδή γονατίζει!
Αν ένας Έλληνας αλλάξει ΑΦΜ για να απαλλαγεί από τα χρέη του, διαπράττει παρανομία. Αν όμως κάνει το ίδιο ένα κόμμα τότε τι διαπράττει; Δεν θα ήταν καλύτερο, αν αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους, τούτες τις μέρες, κάνοντας έρανο ψήφων, να έκαναν οικονομικό έρανο για να ξεπληρώσουν τα κομματικά τους δάνεια; Πώς γίνεται να διεκδικείς την αξιοπιστία στη διαχείριση των οικονομικών της χώρας και να χρωστάς ως κόμμα εκατοντάδες εκατομμύρια από απλήρωτα δάνεια;
«Και τι μένει πια σ' αυτή την άκρη; Για τους Έλληνες μία ντροπή, για την Ελλάδα ένα δάκρυ», θα μας πει ο Λόρδος Μπάιρον. Μήπως όμως δεν είναι στοιχείο της φύσης και το δάκρυ; Μήπως δεν κλαίνε τα μαστιχόδεντρα για να μας δώσουν τους χυμούς τους; Μήπως δεν κλαίνε τα πεύκα για να μας δώσουν τη ρητίνη τους; Ή μήπως δεν κλαίει και ο βράχος της Νιόβης στο Σίπυλο. «Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν», λέει ο ποιητής. Οι μόνοι που δεν κλαίνε, είναι οι υπεύθυνοι για τα δάκρυα όσων έχουν βυθιστεί στη θάλασσα και όσων έχουν χαθεί στα Τέμπη. Αν θέλεις, εκτός από ψηφοφόρος, να λέγεσαι και άνθρωπος, θυμήσου όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα, στις 25 του Ιούνη.