Η χώρα απέκτησε σταθερή κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας. Μεταπολεμικά η συγκρότηση κυβέρνησης που να εξάντλησε τα χρονικά της όρια συνέβη σπανιότατα, αλλά αφού οι ίδιοι ορκίζονται πως ετούτος είναι ο στόχος τους, ας κάνουμε πως τους πιστεύουμε.
Τι αναμένει ο ν. Κιλκίς από μια κυβέρνηση μακράς πνοής; Όσα ανέμενε και τον Γενάρη του τρέχοντος έτους, που τυχαίνει(;) να είναι τα ίδια με όσα ανάμενε στις δυο εκλογές του 2012 και, ώ του θαύματος, παρόμοια με όσα ανέμενε το 2009 και πάει λέγοντας.
Να γίνουμε συγκεκριμένοι: Οι «ανοιχτές πληγές» του ν. Κιλκίς χαίνουν οι περισσότερες όχι απλά επί μια κοινοβουλευτική θητεία, αλλά εξικνούνται μέχρι τα βάθη της δεκαετίας του 1980.
Καλή ώρα το Δικαστικό Μέγαρο. Πριν το 1990 ξεκίνησε ο δημόσιος διάλογος. Πέρασε από σαράντα κύματα και κάποτε απέκτησε ανεκδοτολογικό χαρακτήρα καθώς η χωροθέτησή του υπάκουε στη γνωστή συνταγή του Νασρεντίν Χότζα με τον επί αμάξης φούρνο. Δίδυμες καπναποθήκες,  Παλιά Νομαρχία, πρώην Μεραρχία, παλιά σφαγεία (Σαλάτς) είναι μερικές από τις …στάσεις της αναζήτησης λύσης για τη στέγαση των δικαστικών υπηρεσιών, πριν καταλήξουμε στην τωρινή: το πρώην εκκλησιαστικό λύκειο. Όπου καρκινοβατεί   επί τρία χρόνια  πότε για να ληφθεί η απόφαση ενοικίασης από το Δημόσιο και πότε για να συνταχθούν οι πολεοδομικές μελέτες. Τα κατά καιρούς χρονοδιαγράμματα αποδεικνύονται «γράμμα κενό» και όλοι στο Κιλκίς και πρωτίστως δικαστικοί, δικηγόροι και ταλαιπωρούμενοι πολίτες ελπίζουν πως κάποτε ετούτη η φαρσοκωμωδία θα λάβει τέλος.
Πάμε δυτικότερα: Στην περιοχή της Αρτζάν Αματόβου αποτελεί είδηση να περάσει ένας χειμώνας χωρίς να πλημμυρίσουν από 20 μέχρι 50.000στρέμματα εύφορης γης. Χρειάστηκαν πενήντα χρόνια για να κατασκευαστεί το μισό αρδευτικό δίκτυο. Ελπίζουμε να μην παρέλθει αιώνας μέχρι να αντιληφθούν όσοι διαχειρίζονται τα εκεί έργα πως χωρίς αντιπλημμυρική προστασία η πεδιάδα κάθε χειμώνα κατακλύζεται από τα πλημμυρικά νερά δυο ποταμών που εκβάλλουν στην Αρτζάν. Και οι αγρότες αναρωτιούνται πως και τόσοι περισπούδαστοι επιστήμονες προτείνουν την παροχέτευση των νερών δυο πλημμυρισμένων ποταμών προς τον Αξιό  μέσω μιας διώρυγας  πλάτους 10 μέτρων! Αντί της κατασκευής δυο αντιπλημμυρικών φραγμάτων που θα έδιναν ζωή με πολλαπλασιαστικά οφέλη σε ευρύτερες περιοχές του νομού.
Ιδού λοιπόν η δεύτερη πρόκληση.
Η τρίτη πληγή ζέχνει πολλαπλώς. Δρόμος Νέας Σάντας – κόμβος Ασσήρου, ήτοι η μισή αούτομπαν Κιλκίς – Θεσσαλονίκη) Εκεί όπου  αποδείχθηκε …βουνό το δίκιο του φίλτατου  Θεόδωρου Παυλίδη, ο οποίος  πριν τουλάχιστον τρία χρόνια είχε προειδοποιήσει πως ετούτη η τραγωδία θα απαιτήσει δικαστική κάθαρση.
Γράψαμε τόσα για το δρόμο αυτό τα τελευταία έξι χρόνια  ώστε σχεδόν τα αποστηθίσατε.  Και παρέλκει κάθε επανάληψη.
Ο ν. Κιλκίς στη δεκαετία του 1960 είχε δυο κύρια παραγωγικά προϊόντα: Το σιτάρι και τους …μετανάστες. Σταδιακά από τα μέσα του 1970 και κυρίως από τη δεκαετία του 1980 κατόρθωσε να μπεί στον χάρτη της μεταποίησης με θεαματικές επιδόσεις κυρίως λόγω της λειτουργίας μεγάλων και μεσαίων βιομηχανικών μονάδων στη ΒΙΠΕ Σταυροχωρίου και την περιοχή Σάντας – Παντελεήμονα.
Στα χρόνια της κρίσης επανήλθαμε στα γνωστά από το ‘60: Παράγουμε σιτάρι και ξανά μετανάστες.
Αποδειχθήκαμε ανίκανοι – και ως τοπική κοινωνία και ως αυτοδιοίκηση και ως συνεταιριστικό και αγροτοσυνδικαλιστικό κίνημα και ως πολιτικό προσωπικό- να αξιοποιήσουμε τη γειτνίασή μας με τη Θεσσαλονίκη. Είμαστε ένα εκατομμύριο στρέμματα γης σε απόσταση αναπνοής από ένα εκατομμύριο στόματα. Κι αντί να πλουτίσουμε ως αγροτοδιατροφικός  πάροχος της μεγαλούπολης με την ενθάρρυνση και τη στήριξη της πρωτογενούς μας παραγωγής, μείναμε προσηλωμένοι στο στάρι. Σε τέτοιο βαθμό που αν κλείσει η λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης – στην οποία καταφθάνουν καθημερινά τρόφιμα από την Κρήτη, το Ισραήλ, την Ισπανία, την Αργεντινή, το Βέλγιο…αλλά σχεδόν τίποτα από το Κιλκίς- θα πεινάσουμε!
Δεν θέλει μεγάλες επενδύσεις. Ούτε πολλή σοφία. Αποφασισμένους και φωτισμένους  Κιλκισιώτες  θέλει να τάξουν σκοπό της ζωής τους να υπηρετήσουν την προκοπή του τόπου τους. Χωρίς κατ’ ανάγκη να ζητήσουν την ψήφο μας.
Θα ρωτήσετε: Αφού είναι στο δικό μας χέρι, τι προσδοκούμε από τη νέα κυβέρνηση; Το πλέον απλό και ανέξοδο: Να μην στέκεται εμπόδιο στο μόχθο μας. Διότι η μέχρι τώρα πολιτική της μόνο καταστροφές έφερε. Κι όποιος αντιλέγει ας σκεφτεί πως και ο νομός με τις 5.000 κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις πριν 25 χρόνια θα αναγνωρίζει πλέον αγελάδες και πρόβατα μόνο από φωτογραφίες σε λαογραφικά μουσεία.
Να συνεχίσουμε με το κτήριο του ΤΕΙ; Με την αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου;
Ας σταματήσουμε εδώ. Κι όσα (λίγα) προτάχθηκαν αν επιλυθούν από τη νέα κυβέρνηση θα είναι αρκετά για  να δεσμευθούμε από τώρα ότι θα την ξαναψηφίσουμε.
Άμποτε να μην χρειαστεί να ξαναγράψουμε τα ίδια παραμονές των μεθεπόμενων εκλογών.