Το φαίνεσθαι και το «είναι» στην πραγματικότητα είναι συχνά δύο έννοιες αντίθετες. Το «ον», το «είναι» και η «ουσία» είναι λέξεις παράγωγες από το αρχαίο ρήμα «ειμί», γεγονός που υποδηλώνει την ετυμολογική σχέση που έχουν μεταξύ τους. Ον και όν-μα πάνε μαζί, λέει ο Πλάτων. Το πρώτο συνθετικό σε κάθε όνομα είναι το «ον». Όλα από το ον εξαρτώνται, καθώς είναι το ποιητικό αίτιο σε κάθε ενέργεια ή πράξη.
Το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» μπορεί να απέτυχε στην πρακτική του εφαρμογή με αναφορά με τους λαούς, πέτυχε όμως για τους ισχυρούς κι τους ολιγάρχες όπου γης, που έστησαν από κοινού τραστ, funds και πολυεθνικές. Οι λίγοι ισχυροί εύκολα βρίσκουν λύσεις στα κοινά τους ζητήματα. Οι πολλοί και ανίσχυροι είναι που χάνονται σε ατέρμονες και ανερμάτιστες συζητήσεις.
Σε όλα τα καθημερινά ζητήματα της ζωής την απάντηση καλείται να την δώσει ο άνθρωπος. Αυτό το διαχρονικό θαύμα και κάθαρμα της φύσεως. Σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα τη λύση οφείλει να τη βρει ο άνθρωπος, το φοβερότερο ον επί της γης, κατά τον Σοφοκλή, σύμφωνα με το ρητό του «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει». Εξάλλου στο άκουσμα της λέξης «άνθρωπος» από τον Οιδίποδα γκρεμίστηκε πάνω από τον βράχο η Σφίγγα.
Φαινομενικά όλα τα κόμματα της βουλής είναι δημοκρατικά. Εσωκομματικά όμως μέσα σ' αυτά κυριαρχεί συνήθως μια καθεστηκυία κομματική κάστα. Οι πολλοί στα κόμματα είναι φίλοι και οπαδοί. Όπως είναι στον κινηματογράφο είναι κομπάρσοι. Οι λίγοι είναι που άρχουν παντού. Οι πολλοί στο γήπεδο είναι οπαδοί, στο στρατό στρατιώτες και στο θέατρο θεατές. Πουθενά δεν είναι ποδοσφαιριστές, στρατηγοί και πρωταγωνιστές. Αυτή είναι γενικά η δομή της κάθε κοινωνίας.
Η βάση σε κάθε βουνό, όπως σε κάθε υψηλό οικοδόμημα ή και κόμμα είναι μεγάλη. Αντίθετα η κορυφή είναι μικρή και δεν χωρούν πάνω σ' αυτήν πολλοί, γι' αυτό και ερίζουν μεταξύ τους ποιος θα πρωτοκαθίσει, με πρόφαση πάντα το καλό του κόμματος κι όχι αυτών των ιδίων.
Οι μόνοι που είναι παντός καιρού, σ' όλα τα κόμματα, σε όλες τις κυβερνήσεις και τις αυτοδιοικήσεις είναι οι πονηροί. Οι διαχρονικά αδρά αμειβόμενοι. Αυτοί που κάνουν τον κήνσορα, επί παντός του επιστητού, πουλώντας «μούσι» και «θεωρία» και των οποίων η γραφή απέχει παρασάγγας από την πρακτική τους.
Για να κριθεί η προσφορά του καθενός στην πολιτική χρειάζεται η παλιά ζυγαριά του μπακάλη, με δοχεία και σταθμά. Από τη μια η προσφορά του πολιτικού στην πολιτική κι από την άλλη η αμοιβή του από αυτήν. Σε όποια μεριά γείρει η ζυγαριά αυτή είναι που προσδιορίζει την αξία του.
Σε μια χώρα της οποίας οι περισσότερες σελίδες της ιστορίας είναι λευκές ή επιπόλαια γραμμένες δεν φαίνεται η αλήθεια. Στη χώρα όπου τα ΜΜΕ λειτουργούν προπαγανδιστικά κι όχι αντικειμενικά αποκρύβεται η αλήθεια. Στην κοινωνία που λείπει η ηθικότητα και η τιμιότητα επικρατεί η αθλιότητα. Η ισότητα και η δικαιοσύνη είναι ανώφελες έννοιες, αν μένουν μόνο στα λεξικά γραμμένες.
Είμαστε η χώρα που ενώ πέφτουν οι σοβάδες στα σχολεία, ενώ αργοπεθαίνει η Δημόσια Υγεία στα νοσοκομεία, παρόλα αυτά μπορεί και στέλνει εκατομμύρια στην Ουκρανία των Αζοφιτών. Αν εκλεγεί ο Τραμπ, πράγμα σχεδόν βέβαιο, τα πράγματα για την Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολα, με τις δύο υπερδυνάμεις απέναντί μας. Θα είμαστε στην κυριολεξία έθνος ανάδελφο. Μια χώρα υποθηκευμένη στο τέναγος του χρέους βυθισμένη, με την μόνη που αναπτύσσεται ραγδαία να είναι η υπογεννητικότητα.