Ποια είναι η απόλυτη προτεραιότητα ενός κράτους; Ασφαλώς η εξασφάλιση της εδαφικής του ακεραιότητος. Αυτή η παραδοχή επιβεβαιώνεται περίτρανα από την αγωνιώδη προσπάθεια που κάνει η Ισπανία για να αποτρέψει την απόσχιση της Καταλονίας.
Η αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών θα έπρεπε να είναι η σημαντικότερη προτεραιότητα των κυβερνώντων και των πολιτών. Ποιες απο τις γειτονικές χώρες διεκδικούν ελληνικά εδάφη; Πρωτίστως η Τουρκία. Δευτερευόντως οι Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι συνεχίζουν να ονειρεύονται τα εδάφη της Ελληνικής Μακεδονίας και την Θεσσαλονίκη. Η δε Αλβανία εξακολουθεί να θέτει θέμα Τσαμουριάς στην Θεσπρωτία. Η Βουλγαρία ευτυχώς έπαψε να εγείρει διεκδικήσεις στην Θράκη και έτσι γλυτώσαμε από μια μεγάλη και ιστορική απειλή.
Η Αλβανία είναι μια μικρή ασήμαντη χώρα που αν και έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό δεν διαθέτει καμία στρατιωτική ισχύ. Δεν μπορεί επομένως να αποτελεί πραγματική απειλή για την Ελλάδα. Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ένα μικρό κράτος, στρατιωτικά ανύπαρκτο, με έντονα εσωτερικά προβλήματα. Αρα ούτε η ΠΓΔΜ μπορεί να υποστηρίξει τις διεκδικήσεις της επί της Ελληνικής Μακεδονίας με στρατιωτικά μέσα. Επομένως είναι μόνο εν δυνάμει απειλή.
Ποια χώρα διαλαλεί σε βαθμό παραληρήματος και σε όλους τους τόνους (από την κυβέρνηση έως και την αντιπολίτευση) ότι διεκδικεί ελληνικά νησιά, ελληνικές βραχονησίδες και δικαιώματα στην εκμετάλλευση του Αιγαίου; Η Τουρκία. Ποια χώρα στέλνει καθημερινά στρατιωτικά αεροπλάνα πάνω από τα Ελληνικά νησιά; Η Τουρκία. Ποιά χώρα δημιουργεί επεισόδια στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της Ελλάδος; Η Τουρκία. Ποιά από τις γειτονικές χώρες έχει μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ από την Ελλάδα; Η Τουρκία. Ποιά χώρα εξοπλίζεται όλο και περισσότερο; Η Τουρκία. Ποιά χώρα παράγει δικά της όπλα σε δικά της εργοστάσια; Η Τουρκία. Ποιά χώρα σχεδιάζει τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα; Η Τουρκία. Ποιά χώρα έχει πολεμική εμπειρία στα πεδία των μαχών; Στην κατεχομένη Κύπρο, η Τουρκία. Στα Τουρκικά Κουρδικά εδάφη, η Τουρκία. Στα Συριακά Κουρδικά εδάφη επίσης η Τουρκία. Επομένως ποιά χώρα έχει τα αναγκαία πολεμικά μέσα και την απαραίτητη εμπειρία για να προκαλέσει θερμό επεισόδιο και να επιβάλει τις διεκδικήσεις της επι της Ελλάδος; Μόνον η Τουρκία. Σε περίπτωση πολεμικής διαμάχης Ελλάδος-Τουρκίας ποιος από τους δυο αντίπαλους έχει τα μέσα και την δύναμη για να νικήσει; Ο συσχετισμός των δυνάμεων μάλλον ευνοεί την Τουρκία. Ζόφος.
Η Τουρκία ορθώς πράττει και εξοπλίζεται για να μπορεί σθεναρά να υπερασπίζεται αυτό που θεωρεί δικό της εθνικό συμφέρον. Το δικό μας πρόβλημα είναι εάν εμείς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και τι κάνουμε για να υπερασπιστούμε τα Ελληνικά εδάφη και τους Έλληνες πολίτες.
Προς τούτο τα τελευταία χρόνια έχουμε επιλέξει τον καλύτερο για υπουργό Αμύνης (ως προϊόν πολιτικάντικου μαγειρέματος). Έχουμε επιλέξει τους καλύτερους στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων (με κομματικά κριτήρια πάντα). Μειώσαμε τον προϋπολογισμό των ενόπλων δυνάμεων (ενώ παραδόξως εξακολουθούμε να πληρώνουμε για την άμυνα περισσότερα από οποιοδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα). Πληρώνουμε το στρατιωτικό προσωπικό με μισθούς που δεν τους επιτρέπουν να συντηρούν τις οικογένειες τους. Μειώνουμε τους εισακτέους στις σχολές αξιωματικών, διότι προφανώς έχουμε υπερεπάρκεια στελεχών. Δεν συζητούμε ενδεχομένη αύξηση της στρατιωτικής θητείας, για να μην έχουμε εκπλήξεις στις εκλογές. Κάνουμε μάθημα (δια στόματος προέδρου δημοκρατίας) στον πρόεδρο της Τουρκίας, για να τον βοηθήσουμε να κατανοήσει και να εφαρμόσει σωστά τα άρθρα της συνθήκης της Λωζάνης. Εκστομίζουμε λεονταρισμούς δια στόματος υπουργού αμύνης (εσχάτως και δια του αρχηγού ενόπλων δυνάμεων). Απαντάμε με ευγένεια στις εισβολές τουρκικών αεροπλάνων στον ελληνικό εναέριο χώρο. Και επειδή δεν μπορούμε να περιορίσουμε την τουρκική επιθετικότητα, προσπαθούμε να το διασκεδάσουμε. Στις τουρκικές απειλές απαντάμε δίδοντας συμβουλές καλής συμπεριφοράς στους γείτονες, με τυποποιημένες γραφειοκρατικές ανακοινώσεις του υπουργείου εξωτερικών (που τελευταία το αφήσαμε και χωρίς πραγματικό πολιτικό προϊστάμενο).
Σαν κοινωνία οδηγούμαστε από το συναίσθημα και όχι από την λογική. Κάνουμε διαμαρτυρίες, πορείες και διαδηλώσεις για οποιοδήποτε άλλο μικρότερο ζήτημα εκτός από το μείζον, που είναι η Τουρκική απειλή.
Δείτε την υπερβολική συμπεριφορά των πολιτικών και της Ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την συμφωνία των Πρεσπών, που είναι σίγουρα ένα πρόβλημα αλλά αποτελεί παρωνυχίδα συγκρινόμενη με τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Έγιναν διαβήματα από συλλόγους, οργανώθηκαν διαδηλώσεις, βρίστηκαν και αλληλοκατηγορήθηκαν οι υπουργοί στο υπουργικό συμβούλιο, απολύθηκε ο υπουργός των εξωτερικών, δηλητηριάστηκαν οι σχέσεις με τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως (που περιφρονήθηκαν πλήρως από την κυβέρνηση), επιδεινώθηκαν οι σχέσεις της χώρας με την Ρωσία (που κατηγορήθηκε ότι εξαγόρασε πολιτικές συμπεριφορές). Το μακεδονικό απορρόφησε όλη την ενέργεια των διπλωματικών υπηρεσιών, παρέλυσε την πολιτική ζωή της Ελλάδος και μονοπώλησε το ενδιαφέρον της, καθότι αυτό καθορίζει το εκλογικό ημερολόγιο και τις πολιτικές εξελίξεις της δικής μας χώρας.
Δείτε και τον παραλογισμό που ζούμε προκειμένου να υπάρχει τέτοια πλειοψηφία στην βουλή που να μπορεί να ψηφίσει την συμφωνία. Επι 12 μήνες παρατηρούμε τον απόλυτο αυτοεξευτελισμό των πολιτικών και της πολιτικής. Μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για να μας πείσουν ότι όταν ένας υπουργός διαφωνεί με πρωθυπουργικές αποφάσεις, δεν παραιτείται. Ότι όταν ένας υπουργός μιας κυβερνήσεως ασκεί αντιπολίτευσή στην κυβέρνηση, στην οποία ανήκει, δεν εκπαραθυρώνεται. Ότι μια χώρα μπορεί επισήμως να διαπραγματεύεται με μια άλλη και να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες παρακάμπτοντας την σύμφωνη γνώμη και την έγκριση του υπουργικού συμβουλίου. Επι 12 μήνες κυβέρνηση τηλεοράσεις και δημοσιογράφοι μανιωδώς ασχολούνται με προσθαφαιρέσεις για να μας πείσουν ότι θα είναι εφικτή η υπερψήφιση της (περίεργης) συμφωνίας των Πρεσπών.
Το Μακεδονικό αναβαθμίστηκε σε μείζον εθνικό μας ζήτημα και παραμέρισε την πραγματική απειλή, αυτήν που εκπορεύεται από την Τουρκία. Το πώς και το εάν θα προκύψουν 151 ψήφοι στην Βουλή έγινε ΤΟ σοβαρό μας εθνικό πρόβλημα. Γιατί δεν ακούγεται καμία αντίδραση για την τουρκική απειλή; Γιατί προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει; Γιατί αποφεύγουμε την δημόσια συζήτηση για αυτήν; Γιατί δεν αναδεικνύομε την σοβαρότητα του προβλήματος;
Την απάντηση ίσως μας την προσφέρει η ψυχολογία. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την αδυναμία μας. Η μακροχρόνια εκκρεμότητα του μακεδονικού μαρτυρεί την αδυναμία της (δήθεν) ισχυρής Ελλάδος να επιβάλει την λύση που θα επιθυμούσε η πλειοψηφία των Ελλήνων. Οι μεθοδεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη για την εσπευσμένη επίλυση του, εις βάρος των εθνικών μας προσδοκιών, ξεσηκώνει την πλειοψηφία του λαού (πλην Σύριζα) για να την αποτρέψει. Οι πολίτες αντιλαμβανόμενοι την (μη ομολογημένη) αδυναμία της χώρας έναντι της Τουρκίας, ασχολούνται μόνο με θέμα με το οποίο αισθάνονται ότι έχουν κάποια πιθανότητα επιτυχίας, δηλαδή το μακεδονικό. Όταν δεν μπορείς να παλέψεις με τον λύκο τότε παίζεις με τα σκυλάκια…Είναι μια κάποια εξήγηση.
Εάν και όταν ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο ποιός θα επουλώσει τον πληγωμένο εθνικό εγωισμό της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων; Όταν η δήθεν ισχυρή Ελλάδα δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα απέναντι σε ένα υποτιμητικά ονομαζόμενο κρατίδιο, τότε τι πιθανότητες έχει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια κραταιά Τουρκία; Μπλέξαμε.
Βρισκόμαστε μέσα σε ένα΄ ‘’φρενοβλαβείο’’ (προσωπικός νεολογισμός που αναφέρεται σε χώρο που διαταράσσει την ορθή κρίση των παρευρισκόμενων) όπου η εμμονική ενασχόληση με την συμπεριφορά της κάθε Κουντουρά και του κάθε Παπαχριστόπουλου είναι ο παραμορφωτικός φακός που επηρεάζει τον τρόπο που υπολογίζουμε το μέγεθος και την φύση των προβλημάτων της χώρας. Που κρατά καρφωμένη την σκέψη μας σε λάθος προβλήματα και σε μικροπολιτικά ασήμαντα ζητήματα.
Την ώρα που εμείς παίζουμε με τις προσθαφαιρέσεις της πολιτικής (τόσοι από τους ΑΝΕΛ συν τόσοι από το Ποτάμι ίσον πόσοι για την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών;) ο λύκος της ασιατικής μας γειτονιάς ακονίζει τα δόντια του και ξερογλείφεται. Όπως και ο λύκος της οικονομίας αλλωστε. Μωραίνει Κύριος…