"Υπάρχουν τριών ειδών βοσκοί που αγαπούν το πρόβατο-έλεγε ο Σαρτρ. Άλλοι το αγαπούν για το μαλλί του, άλλοι για το κρέας του κι άλλοι για το γάλα του. Κανείς δεν το αγαπά ως σκέτο πρόβατο". Κάπως έτσι, αγαπούν και κάποιοι το κόμμα τους, ανάλογα από το πως το βλέπουν!
Παλιά παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά Σολομώντα δύο γυναίκες. Οι γυναίκες αυτές ήταν συγκάτοικοι και γέννησαν την ίδια μέρα από ένα αγοράκι η καθεμιά. Μετά από τρεις ημέρες πέθανε το παιδάκι της μιας, καθώς η μάνα του κοιμήθηκε πάνω του και το πλάκωσε. Όταν διαπίστωσε νωρίς το πρωί, το τι έγινε, πήρε κρυφά το δικό της νεκρό παιδί και το έβαλε στο κρεβάτι της άλλης, παίρνοντας το δικό της.
Όταν το ίδιο πρωί ξύπνησε η άλλη γυναίκα να θηλάσει το παιδάκι της, διαπίστωσε ότι ήταν νεκρό. Παρατηρώντας το όμως πιο προσεκτικά είδε ότι αυτό δεν ήταν το μωρό που γέννησε, και έτσι άρχισε ένας καυγάς γύρω από τη διεκδίκηση του ζωντανού παιδιού. Ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει λύση ήταν ο βασιλιάς κι απευθύνθηκαν σ' αυτόν.
Ο βασιλιάς Σολομώντας αφού σκέφτηκε για αρκετή ώρα για να διαπιστώσει ποια είναι η πραγματική μητέρα, ζήτησε να του φέρουν ένα μαχαίρι και πρότεινε να χωρίσουν το παιδί στα δυο, παίρνοντας η καθεμιά από μισό. Τότε η πραγματική μητέρα αντέδρασε λέγοντας: «Αν είναι να θανατωθεί το παιδί, ας το πάρει αυτή. Ο Σολομώντας κατάλαβε ότι αυτή ήταν η πραγματική μητέρα και της το έδωσε.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική. Υπάρχουν αυτοί που πονούν το κόμμα τους και το θέλουν ενωμένο, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που, αν δεν έχουν κανένα όφελος, δεν τους ενοχλεί κι αν είναι διαμελισμένο. «Πέρασε η εποχή που ο άνθρωπος ζούσε για έναν έπαινο και πέθαινε για ένα τραγούδι» (Καρκαβίτσας).
Εθνικές εκλογές οσονούπω. Η μάχη θα συνεχιστεί ως το τελευταίο λεπτό και θα κριθεί κι από τον τελευταίο σταυρό. Εκείνος που θα αποφασίσει για τη νίκη, δεν είναι άλλος από τον λαό.
«Η δική μου Αριστερά –έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης- δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το «είναι» από το «έχειν». Γι' αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της». Οι ίδιες αρχές θέλω να πιστεύω ότι ισχύουν και τώρα: Ότι το «είναι» του ανθρώπου είναι σημαντικότερο από το «έχειν» του. Γι' αυτό και είμαι με την Αριστερά στον αγώνα που δίνει τώρα. Κι είμαι με την Αριστερά, γιατί τιμώ την ιστορία της. Τιμώ και τον Αντιστασιακό της αγώνα. Γιατί η Αριστερά δεν χρεοκόπησε τη χώρα και δεν "πήρε" από τα ταμεία της ένα ευρώ. Γιατί σεβάστηκε την πατρίδα και δεν ξεπούλησε τα δημόσια αγαθά της.
Γιατί η Αριστερά δεν νομοθέτησε το «ακαταδίωκτο» των τραπεζιτών και των πολιτικών. Γιατί δεν εισήγαγε το «αδιευκρίνιστο» ως πολιτικό όρο. Γιατί δεν κατέλυσε το εργατικό δίκαιο, δεν διέλυσε την Υγεία, δεν χειραγώγησε καμία εξουσία και δεν παρακολούθησε τους πολιτικούς της αντιπάλους. Γιατί η Αριστερά δεν ακρωτηρίασε τη δημοκρατία και δεν αποδυνάμωσε το κοινωνικό κράτος!
Για μένα η πολιτική δεν είναι ούτε ένα ξένο παιδί που διεκδικώ, ούτε ένα πρόβατο που αρμέγω. Είναι η ελπίδα για τον χειμαζόμενο και δοκιμαζόμενο λαό, κομμάτι του οποίου είμαι κι εγώ και τίποτα παραπάνω.
