Ο Έλληνας είναι ένας λαός αχάριστος γιατί δεν εκτιμά τα καλά που του γίνονται: Τον Προμηθέα που του έδωσε το φως, τον αλυσόδεσε στον Καύκασο. Τον Σωκράτη που του «άνοιξε» το μυαλό, τον έβαλε να πιει το κώνειο, Το Ελευθέριο Βενιζέλο που διπλασίασε την Ελλάδα, δεν τον εξέλεξε καν βουλευτή. Τον Καποδίστρια που θεμελίωσε το ελληνικό κράτος, τον δολοφόνησε. Τον Τσίπρα που έβγαλε τη θηλιά του χρέους από τον λαιμό του, δεν τον ψήφισε, αντίθετα επιβράβευσε τους τους παρακολουθητές του λαού και τους "τσεκουρίδηδες"!
«Είμαι ότι γίνομαι» είπε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Είτε μιλάμε για κόμμα είτε για κίνημα. Ο άνθρωπος μικραίνει και μεγαλώνει, όπως και η σκιά του. Αλλάζει και γίνεται αγνώριστος. Παλινδρομεί όπως το εκκρεμές, γι' αυτό και ζει ακραίες πολιτικές καταστάσεις.
Τα μηνύματα από τα αίματα των ηρώων του Πολυτεχνείου είναι ακόμη νωπά στην εκφυλισμένη και «τσεκουρωμένη» δημοκρατία που ζούμε. Μια αφυδατωμένη δημοκρατία, με φιμωμένη την ελευθερία του Τύπου, συρρικνωμένη και περιορισμένη ύστερα κι από το αβρό ντοπάρισμα με δεκάδες εκατομμυρίων, ως τάχατες οικονομική στήριξη στα ΜΜΕ!
Ο καθένας είναι αυτό που είναι , μέχρι που να γίνει κάτι άλλο. Είναι το παρόν και το παρελθόν του. Τα πάντα και το τίποτα μαζί: Ένα αποτύπωμα από πέλμα στην πέτρα και μια αόριστη γραφή από περπατησιά στο νερό. Είναι το θαύμα και το κάθαρμα της φύσης, όπως θα έλεγε ο Ουγκώ, πράγμα που φαίνεται και τώρα από τις κομματικές διαμάχες, γεγονός που ενισχύει σε λόγο και βήμα στην φτιασιδωμένη νέα δικτατορία που αποφασίζει και διατάσσει στο όνομα του 41%, το οποίο έχει ακυρώσει κάθε άλλη συνταγματική ανεξάρτητη αρχή.
Ζούμε στιγμές κατάρρευσης των πολιτικών ηθών και θεσμών, όπου ο περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγινε η πλέον αντιδημοκρατική συνήθεια, και λόγω της σπαρασσόμενης αξιωματικής αντιπολίτευσης, γεγονός που δείχνει κι αυτό, τούτες τις μέρες, ασέβεια στους αγώνες του Πολυτεχνείου, που περιορίστηκαν σε μια απλή κατάθεση στεφανιού...
Ζούμε σε μέρες περίεργες. Μέρες παρακολούθησης πολιτών και θεσμών από την την κυβέρνηση με διωκόμενους μέχρι και δικαστές, και με κριτές αυτούς που θα έπρεπε να ήταν κρινόμενοι. Ήρθαν τα πάνω κάτω στη σημερινή συρρικνωμένη δημοκρατία, που σε τίποτα δεν θυμίζει τις ιδέες για τις οποίες έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Έλληνά μου σε τελειώσανε και δεν το πήρες χαμπάρι. Σε λιώσανε και σε στεγνώσανε από κάθε επαναστατική ικμάδα. Σε ρίξανε χάμω και σε ποδοπατήσανε. Σε διαλύσανε κι ούτε τα κομμάτια σου δεν μπορείς να μαζέψεις. Τούτες τις καθοριστικές στιγμές για να επαναφέρεις τη δημοκρατία και την ελευθερία στη ζωή σου, κρατήσου γερά από του ποιητή τα λόγια:
«Σα φτάσει η εσχάτη ανάγκη να σωθείς, ενωμένος Λαός θα σηκωθείς». Όμως, « Όχι ένας ένας! Όλοι μαζί και μοναχός κανένας». Αλλιώς, ο κοινός αγώνας για την αληθινή αποκατάσταση των ιδεών και των ιδανικών του πολυτεχνείου, θα είναι νεκρός!
