Μετά την εκλογική συντριβή του Σύριζα, στις 25 του Ιούνη, ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ευθύνη ως πρόεδρος του κόμματος, και παραμέρισε για να περάσει το κύμα, όπως είπε. Όλο το διάστημα, από το 2015 και μετέπειτα, ο Σύριζα δεν εξελίχθηκε οργανωτικά, δεν συμμετείχε κομματικά στα συλλογικά και θεσμικά όργανα της κοινωνίας και δεν απέκτησε ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα
Δεν διευκρίνισε αν είναι κόμμα αρχηγικό ή συλλογικό. Αν είναι αρχηγικό ας αλλάξει αρχηγό κι όλα μέλι γάλα. Αν όμως είναι συλλογικό, όπως διατείνονται πολλά στελέχη, τότε αναμένουμε κι από αυτά να αναλάβουν μέρος της συλλογικής ευθύνης που τα αναλογεί. Να μας πούνε πού φταίνε;
Αναμένουμε λοιπόν από τα ηγετικά στελέχη της παράταξης, από τους βουλευτές, τους γραμματείς των νομαρχιακών, τους τομεάρχες, τα επιφανή στελέχη, έστω και μία αυτοκριτική, έστω και μία παραίτηση. Πώς αλλιώς είναι η ευθύνη συλλογική, όταν ούτε ένας έχει την ευαισθησία να παραιτηθεί από τη θέση του;
Περιμένουμε λοιπόν να μας πουν όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και σε τοπικό, τι ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει και δεν έγινε; Γιατί έπεσε τόσο πολύ ο Σύριζα σε ποσοστά; Τίποτα δεν κατάλαβαν προεκλογικά; Δεν διαπίστωσαν καν την προσωπική τους αδράνεια; Την κομματική παράλυση δεν την είδαν; Είναι δυνατόν να πάει σε εκλογές ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, δίχως να έχει Γραφείο Τύπου;
Ποτέ άλλοτε ιστορικά, δεν ήταν τόσο φανατικά όλα τα κόμματα μαζί ενάντια στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά δεν κυνηγήθηκε τόσο πολύ ένας πολιτικός, που όχι μόνο έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, αλλά βγήκε και ο ίδιος από την πολιτική, όπως ακριβώς μπήκε. Με το ίδιο Ε9 και με το ίδιο «πόθεν έσχες:» Πόσοι υπουργοί, πρωθυπουργοί και βουλευτές μπορούν να μας πουν, ότι από τότε που μπήκαν στην πολιτική, έχουν το ίδιο «Πόθεν Έσχες, όπως ο Τσίπρας;»
Ο Τσίπρας φεύγει από την πολιτική φανερά ηττημένος. Είναι όμως πράγματι έτσι; Μήπως δεν είναι αυτός που πήρε ένα κόμμα στα 3% και το μεγάλωσε 12 φορές φθάνοντάς το στο 36%; Μήπως ακόμη και τώρα που φεύγει από την ηγεσία, δε το αφήνει στο 18%; Δηλαδή έξι φορές μεγαλύτερο, από όταν το πήρε;
Το σημαντικό από όλα είναι ότι φεύγει από πρόεδρος του κόμματος ένας πολιτικός που δεν έχει χρεώσει στη χώρα ούτε ένα ευρώ σε κομματικά και προσωπικά δάνεια. Ότι δεν έχει αγγίξει ούτε μια δεκάρα από τον δημόσιο κορβανά. Ότι για πρώτη φορά στα χρονικά δεδομένα αφήνει η κυβέρνηση που αποχωρεί στην επόμενη 37 δις ευρώ!
Τα παραπάνω μάλλον προκάλεσαν, παρά άρεσαν στους πολιτικούς του αντιπάλους και στους μιντιάρχες της χώρας, γιατί δεν είχαν τίποτα το προσωπικό να του προσάψουν. Τίποτα που θα τον «κρατούσαν» για να κάνει τα θέλω τους. Έτσι εξηγείται γιατί βρέθηκε μόνος απέναντι σ’ όλο σχεδόν το μιντιακό σύστημα. Και σαν να μην έφθανε μόνο αυτό, είχε και μέσα στο ίδιο του το κόμμα τις γνωστές τάσεις: Τους «καρεκλίστας», τους «ομπρελίστας» και όλους τους εις «-ίστας».
Βεβαίως και δεν έχει ο Τσίπρας το αλάθητο του πάπα. Όπως δεν το έχει κανένας πολιτικός. Κέρδισε και έχασε μάχες. Πέτυχε όμως αυτό, που δεν πέτυχε κανένας άλλος: Ανέδειξε την ελληνική Αριστερά σε πρώτο κόμμα στην Ευρώπη και ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της Αριστεράς πανευρωπαϊκά.
Ας σταματήσουν οι προσωπικοί σχεδιασμοί και οι μικρομεγαλισμοί ιδίως όσων με τις προηγηθείσες δηλώσεις τους και τα «μαχαιρώματα» κάτω από τη μέση καταλόγιζαν στον Τσίπρα τα μύρια όσα! Τα γραπτά μένουν. Αν θέλουν λοιπόν κάποιοι να γίνουν μέρος της λύσης, οφείλουν πρώτα να αναγνωρίσουν ότι υπήρξαν και οι ίδιοι μέρος του προβλήματος!
