Τότε λίγο σκούρα τα πράγματα, μια που αδειάζουν οι ντουλάπες τους, αδειάζει και η ζωή σου από τις τόσες λεπτομέρειες...ξεκινούν να ζήσουν τις δικές τους περιπέτειες.
Μετά;
Μετά αποκτούν τις νέες συνήθειες και μια ζωή δική τους που νομοτελειακά εσύ χωράς μόνο σε λίγα λεπτά της μέρας, όσο διαρκούν λίγα μηνύματα ή ένα τηλεφώνημα. Τώρα για να πούμε και του στραβού το δίκιο, το τηλεφώνημα στην αρχή δεν είναι ένα, καμιά δεκαριά είναι για να βεβαιωθείς ως μητέρα πως έφαγε, ντύθηκε καλά, έβαλε τα τάπερ στο ψυγείο και άλλα πολλά που σε καθιστούν ενεργή στη ζωή τους έστω κι
από απόσταση...
Την ημέρα όλα κυλούν μια χαρά.. δουλειά, υποχρεώσεις οικονομικές κατακλύζουν το μυαλό... το βράδυ όμως, πας στη κουζίνα όπου δεν υπάρχει ίχνος άπλυτου πιάτου, μια που τρέφεσαι με delivery και τότε το μάτι σου δε ξεκολάει απο το βάζο με τα μπισκότα, άδειο χωρίς περιεχόμενο και γκρίνιες για το πόσο γρήγορα έφτασε στη μέση...
Θυμάσαι τα πάντα, την στιγμή που ανακάλυψες τα αγαπημένα μπισκότα και το μεγάλο γυάλινο βάζο που φρόντιζες να είναι πάντα γεμάτο... θυμάσαι τα Σάββατα στο σούπερ μάρκετ με το καρότσι να ξεχειλίζει από νοστιμιές, το γεμάτο ψυγείο τα γλυκά που τα ετοίμαζες με τόση χαρά το σκ.. και τώρα...
Τώρα το ψυγείο γεμάτο με δύο γιαουρτάκια, τα ράφια στα ντουλάπια άδεια και συ βασίλισσα σε ένα βασίλειο άδειο.. έτσι σου φαίνεται το άνετο σπίτι, έτσι σου φαίνεται πάνω κάτω και η ζωή σου...
Όταν ανοίγεις την πόρτα του δικού τους σπιτιού, όλα αλλάζουν...
Γυρνάει το χαμόγελο, οι ατάκες που σουυ λείπουν τα πειράγματα και διόλου δεν σε απασχολεί αν το σπίτι τους μοιάζει με οίκο.. ξέρετε... Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να ρουφήξεις στιγμές να τις ταξινομήσεις στις όμορφες αναμνήσεις και να χαρείς όσο μπορείς. Γυρνάς το βράδυ γεμάτη ευγνωμοσύνη για την αγάπη που πήρες, για τις στιγμές και όλα αυτά τα αποτυπώνεις σε ένα μήνυμα, με μια λέξη, ευχαριστώ... Κι αν όλο αυτό μοιάζει μελό ε, ναι είναι...
Γιατί η ελληνίδα μαμά ζει αναμεσά μας κι αν δεν προσβληθεί από το σύνδρομο όπως λένε της άδειας φωλιάς τότε να αλλάξει ιθαγένεια. Επίσης θυμάσαι τον εαυτό σου που έβρισκες τόσο παράλογο όταν στα δεκαοχτώ σου μετακόμισες και όταν γύρισες στο σπίτι μετά από μια εβδομάδα, η φώτο σου ήταν πάνω στη τηλεόραση με την ανάλογη κορνίζα...
Αφύσικο σου φαινόταν το πόσο τους έλειπες,,, άντε να σε δω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα... Τώρα που είσαι σε αυτήν ακριβώς τη θέση, αναλογίζεσαι πως στα κομάτια πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, μήπως έπρεπε να είχες κάνει περισσότερα και φυσικά αν υπήρξες όσο καλή, σωστή θα έπρεπε...
Ο γονεικός ρόλος όμως παραμένει ένας ανεξερεύνητος πλανήτης, χωρίς καμιά οδηγία πλοήγησης και δίχως ζώνες ασφαλείας. Προχωράς με το ένστικτο, δίνεις χωρίς να ζητάς πίσω ή να κρατάς λογαριασμούς με μόνη πυξίδα την αγάπη, την αφοσίωση. την φροντιδα και περιμένεις ... τι; Την απάντηση από έναν ενήλικα πλέον που πίνοντας καφέ μαζί του τον ρωτάς.... ...Ήμουν καλή μαμά... η απάντηση;
Η καλύτερη που θα μπορούσα να έχω.... τότε κοιτάς μπροστά και συνεχίζεις να γεμίζεις το βάζο με τα μπισκότα στο δικό του σπίτι, μια που στο δικό σου δεν εξυπηρετεί η ύπαρξή του πλέον..
Επιβάλεται πια να αγοράσεις ένα πολύ μικρότερο και το γεμίζεις με τα δικά σου αγαπημένα μπισκότα και υπόσχεσαι πως όχι δεν θα σου φανεί περίεργο που θα στολίσεις μόνη δέντρο χωρίς φωνές και μαλώματα για το ποιος κάνει όλη τη δουλειά... απλά αποφεύγεις να το κάνεις υπό τους ήχους που το συνόδευαν τα χρόνια που πέρασαν και βάζεις το άστρο, με Βανδή και τσιφτετέλια....
Ανάβεις τα φωτάκια χαμογελάς και σκέφτεσαι... η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει!!
το παραπάνω κείμενο γραμμένο για τον Δημοσθένη, Πέτρο, Βασίλη και Τζένη