Η επικοινωνία με τον ‘έξω κόσμο’, γινόταν μόνον μέσω τηλεφώνου και μάλιστα με την παρεμβολή του τηλεφωνικού κέντρου, που λειτουργούσε σε μικρή εγκατάσταση συνεχόμενη του θυρωρείου και της εξωτερικής σιδερόφρακτης τις περισσότερες ώρες για το κοινό πύλης και την μπάρα να σηκώνεται για τα αυτοκίνητα ύστερα από έλεγχο από τους ένστολους φύλακες επί εικοσιτετράωρης βάσης, τον Ιάκωβο, Μιχαηλίδη, Τσαλουχίδη, Πανίδη, (όλοι τους αείμνηστοι μακαρίτες), Κοσμίδη…
Οι τηλεφωνητές Λάκης Παπάζογλου και Αλέκος Κικίδης, με τα αξεπέραστα προβλήματα όρασης έκαμναν θαυμάσια τη δουλειά τους.
… Γιατρέ, σας συνδέομε με εξωτερική γραμμή, … ομιλείτε…
…Εμπρός, παρακαλώ…
… Έλα Παθολογικό; … Παθολογικό εκεί; … Εδώ Χορήγι! …Γιατρέ… Ποίος είσαι; … ο Τάσον είσαι;…
… Ναι, Παθολογικό, …ναι ο Αμανατίδης είμαι, σε ακούω…
… Έναν ερώτησην θα εποίνα για τον ΄Παπαδόπουλον΄ … Θέλω να μανθάνω πως πάει;
Ποίον ΄Παπαδόπουλον΄; Δεν έχουμε εμείς σήμερα κανέναν ασθενή ΄Παπαδόπουλο΄ στην Παθολογική κλινική…
…Πως δεν έχετε ΄Παπαδόπουλο΄!… Αφού σήμερα το πρωί έκανε εγχείρηση ο άνθρωπος…
Κατάλαβα…
Στη συνείδηση του απλού κόσμου και για τον χωρικό του Χορηγίου όλοι και όλα στο νοσοκομείο ανήκουν στην Παθολογική! Για τον Καυκάσιο Πόντιο, αλλά και για τον κάθε απλό άνθρωπο, όλα ξεκινούν από τον Παθολόγο και τελειώνουν στον Παθολόγο! Αυτός είναι όλο το νοσοκομείο! Αυτός πρέπει να ξέρει!... Τι και αν έκανε σήμερα εγχείρηση ο ασθενής και νοσηλεύεται και ευρίσκεται σε θάλαμο άλλης πτέρυγας υπό παρακολούθηση άλλων ειδικοτήτων γιατρών, των χειρουργών…
Έχεις δίκαιο είπα και τον παρέπεμψα στο τηλεφωνικό κέντρο για να τον συνδέσει με την Χειρουργική…
Το παραπάνω περιστατικό με τα τηλέφωνα, μου έφερε στο νου σχετικό ποντιακό ανέκδοτο, που αντλώ από την θαυμάσια συλλογή ‘Ποντιακά ανέκδοτα’ του Δημήτρη Νικοπολιτίδη (έκδοση Κυριακίδη 2017 Θεσσαλονίκη), που με άδειά τους αναδημοσιεύω (διατηρώ την γραφή του πρωτοτύπου):
’Κι έν’ η Κίνα, το Κιριάσκιοϊν έν’
Ο διάβολον ο Ευριπίδης, όντες έμαθεν πως ο Τηλέμαχον τη Σπυριδί’, εσέγκεν τηλέφωνο σ’ οσπίτ’ ν ατ’, άμα ο ίδιον ‘κι έσκωνεν το ακουστικόν (πάντα έσκωνεν ατο η γαρή ατ’, η Μυροφόρα – εκείνος ετσιακινεύκουσον), επέρεν την απόφασην να ευτάει ατον έναν κασκαρίκαν.
Άρ ερίασεν έναν ημέραν να μην έν’ η Μυροφόρα (να μην είναι στο σπίτι, σημείωση δική μας) κ’ επέρεν τηλέφωνον. Όντες εκωδώντζεν το γουτίν, ο Τηλέμαχον εχπαράεν. Επεκεί επήεν εστάθεν ολόερα και βίρια έλεεν:
… Αφορισμένον να ’ίνεσαι κι ’σύ και η λαλία σ’, άλλο μη κρους. …Ας έρται η Μυροφόρα και ντως όσον θέλτς.
Εκείνος λέει κ’ εκείνο ξάϊ ’κι στέκ’.
Ετέρεσεν αλλέως ’κι θα ’ίνεται, έρπαξεν το ακουστικόν, εξέγκεν έναν άγρεν λαλίαν και είπεν:
-…Χα, τσ’ έν’;
-…Την πίστης είπεν, ας άλλ’ το μέρος, ο Ευριπίδης την γαρήν ατ’: …Σοφία την Κίναν επίασα, και να εξέρξτς μαναχόν, ντο καθαρά ακούω…
-…Γιοχ – γιοχ, είπεν και ο Τηλέμαχον σοβαρά σοβαρά, …’κ’ εν η Κίνα, …αδά έν’ Κιριάτσκιοϊν κ’ εγώ είμαι ο Τηλέμαχον τη Σπυριδί’.
Ο Ευριπίδης ελιγώθεν ας σα γέλ’τα κ’ εντώκεν απάν’ τ’ ακουστικόν.
Λεξιλόγιο
Εσέγκεν: έβαλε, άμα:αλλά, ετσιακινεύκουσον: δίσταζε, φοβόταν, ντρεπόταν, συστέλλονταν, (σημ. δική μας), άρ’: λοιπόν, ερίασεν: παραφύλαξε, το γουτίν: το κουτί, η συσκευή του τηλεφώνου, εχπαράεν: τρόμαξε, επεκεί: μετά, βίρια: συνέχεια, ντως: χτύπα, ξάϊ: καθόλου, εξέγκεν: έβγαλε, Χα, τσ’έν’; : Ε, ποιος είναι;, την πίστη σ’: την πίστη σου, θαύμα. Κιριάτσκιοϊν: Χορήγι, χωριό του νομού Κιλκίς, εντώκεν απάν’ τ’ ακουστικόν: έκλεισε το τηλέφωνο.
Κιλκίς Απρίλιος 2019
