Τα σύνορα, όπως ήταν φυσικό, έγιναν εμπόδιο στην πρώτη καραντίνα για το ζευγάρι. Είχαν όμως την ευκαιρία να ζήσουν ένα όμορφο καλοκαίρι και να περάσουν ξένοιαστα τους δύο πρώτους μήνες του καλοκαιριού.
Η δεύτερη καραντίνα όμως ήταν δύσκολη... Ο Θανάσης προσπαθούσε να κλείνει ραντεβού σε γιατρούς για να την βλέπει και εφόσον οι περισσότερες ειδικότητες πιστοποίησαν ότι χαίρει άκρας υγείας, η σχέση άντεξε, μέχρι τη λήξη του εγκλεισμού.
Εκεί κάπου άρχισαν να σοβαρεύουν τα πράγματα εφόσον μπήκε και ένα μονόπετρο στη μέση (αν και πιστεύω ότι μια σχέση δεν την σοβαρεύει μια πρόταση γάμου, θα πρέπει να διατηρεί το στοιχείο της σοβαρότητας, χωρίς βούλες και σφραγίδες), τέλος πάντων... άλλη συζήτηση αυτή.
Η Χαρά με περισσή χαρά δέχτηκε την πρόταση και έτσι η ευτυχία ήρθε και στέριωσε στις ζωές τους, μέχρι που εμφανίστηκε η δήλωση του εμβολίου, στο προσκήνιο.
Ο Θανάσης δεν ήθελε με τίποτε να βάλει τον ιό μέσα του, φοβόταν να συμμετάσχει σε ένα παγκόσμιο πείραμα, ανησυχούσε για τις παρενέργειες και είχε πολλές επιφυλάξεις...
Η Χαρά όμως ήταν στην απέναντι όχθη.
Τη χρυσή τομή την είχαν βρει, μια που ο έρωτας, κορονοϊούς δεν κοιτά. Συμφώνησαν να διατηρήσει ο καθένας την ελευθερία του και τις απόψεις του, πλήρως δημοκρατικά και να συνεχίσουν να αγαπιούνται. Απέφευγαν να συζητούν για το θέμα, οπότε δεν υπήρχαν και συγκρούσεις. Όμως τώρα τα πράγματα γινόταν όλο και πιο δύσκολα, ειδικά μετά την ανακοίνωση των μέτρων που αφορούσαν τους ανεμβολίαστους.
Γυρίζει η Χαρά από το γραφείο και ανακοινώνει τις αποφάσεις της κυβέρνησης στο Θανάση, ο οποίος σημειωτέον εργαζόταν εκείνο το πρωί και δεν πρόλαβε να ενημερωθεί.
Τι θα γίνει αγάπη μου το χειμώνα; τον ρώτησε.. Αρχικά.
Θα πιάσει κρύο; την ρώτησε κι αυτός με τη σειρά του.
Όοοχι! Δεν θα μπορούμε να βγαίνουμε μαζί, έριξε τη βόμβα η Χαρά, που μόνο χαρούμενη δεν ήταν που είχαν “φάει” τη μισή σχέση τους στο skype και την άλλη μισή στα τηλέφωνα στους δύσκολους μήνες του εγκλεισμού.
Όπως λένε Θανασάκη μου, δεν θα επιτρέπεται η είσοδος σε κλειστούς χώρους σε όσους δεν έκαναν το εμβόλιο.
Το ε..και του Θανάση, ήταν και αυτό που έδωσε το σήμα για πυρ, στη Χαρά.
Τι ε.. και Θανάση μου, πρέπει να το κάνεις.
Έχουμε βγάλει δύο χειμώνες μπροστά στο Νetflix, έχουμε πάρει από δέκα κιλά ο καθένας, έχει βουλιάξει ο καναπές και εσύ μου λες ε...και...
Πως θα πάμε για φαγητό, για ποτό, σε ένα θέατρο, σε έναν κινηματογράφο, σε μια εκδήλωση;
Ρε Χαρά μου, είπε να λειάνει τις γωνίες ο Θανάσης και να πέσουν οι τόνοι.. Άσε θα δούμε μέχρι τότε...
Για την ιστορία, τα επόμενα βράδια ο Θανάσης την έβγαλε στον καναπέ, να τρώει πατατάκια και η Χαρά κοιμόταν αγκαλιά με το laptop, στο κρεβάτι.
Όταν όμως το πρόβλημα ήρθε πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δηλαδή της κουζίνας με τον καφέ στο χέρι τα πράγματα έγιναν λιγάκι πιο δύσκολα.
Κάπου εκεί καταργήθηκαν οι δημοκρατικοί δεσμοί που έδεναν το ζευγάρι και μπήκε ανάμεσά τους το γνωστό δίλημμα που θέτει εδώ και χρόνια ο γυναικείος πληθυσμός, ως επιχείρημα.
Θανάση ή κάνεις το εμβόλιο ή χωρίζουμε, ανακοίνωσε η Χαρά και μόνο χαρά δεν του ήρθε του χριστιανού.
Κι ενώ αυτός άρχισε να ζητά διαπραγματεύσεις και συζητήσεις, η Χαρά του είπε πως η κυρία Ευτέρπη του περιπτερά η γυναίκα της είπε πως οι ανεμβολίαστοι δεν θα μπορούν να αλλάξουν ούτε νομό σε λίγο...οπότε;
Δύο τινά. Ή που θα περάσει ο Θανασάκης δεύτερο ιατρικό τσεκάπ για να βρίσκονται, ή που θα βάλει το τσιπάκι μέσα του, να υποστεί την αλλαγή του DNA του, να μην μπορεί να χαρεί παιδί και εγγόνι, (τόση διορατικότητα ο Θανασάκης), όπως ισχυριζόταν ότι θα γίνει, σε περίπτωση που εμβολιαστεί. Η Χαρά όμως ήθελε να ζήσουν τον έρωτά τους γιατί εδώ και δύο περίπου χρόνια δεν είχαν προλάβει να κάνουν τίποτε από αυτά που ήθελαν. Επέμενε λοιπόν, πολύ!
Κάπου εκεί άρχισαν οι καυγάδες, με τους μισούς γείτονες να υποστηρίζουν τη Χαρά και τους άλλους μισούς το Θανάση, μια που οι χριστιανοί δεν έκλειναν μάτι τα βράδια από τις φωνές του πάλαι ποτέ ευτυχισμένου, ήρεμου και γλυκυτάτου, όπως το χαρακτήριζαν, ζευγαριού.
Με τα λίγα και τα πολλά, το σκοινί τέντωσε. Έτσι ένα πρωί μάζεψε η Χαρά με πολλή λύπη τα πράγματα της και είπε το σκληρό αντίο στο Θανάση.
Πέρασαν έτσι περίπου είκοσι μέρες, ώσπου το κουδούνι της Χαράς χτύπησε, για να της παραδοθεί μια ανθοδέσμη και ένας φάκελος.
Μέχρι τότε να σημειωθεί ότι η Χαρά είχε χάσει τη χαρά της και τρία κιλά γιατί οι καφέδες που συνοδευόταν με αναστεναγμούς για τον Θανάση της, ως γνωστόν δεν περιέχουν θερμίδες.
Παρέλαβε τα άνθη και έτρεξε στον καναπέ να ανοίξει το φάκελο. Αντί για αφιέρωση και τα λοιπά, αντίκρισε το πιστοποιητικό εμβολιασμού του Θανάση, με μια μικρή καρδούλα στο τέλος.
Το ίδιο βράδυ η Χαρά φόρεσε και ένα πολύ ωραίο μονόπετρο στο αριστερό χεράκι της και η ευτυχία εγκαταστάθηκε ξανά στη σχέση του ζευγαριού..
Τώρα τα μικροπροβληματάκια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι υπήρχαν, γιατί κάθε πρωί που σηκωνόταν ο Θανάσης έπαιρνε κουταλάκια, πιρουνάκια, νομίσματα του ενός, δύο, ευρώ και τα τοποθετούσε πάνω στο σημείο εμβολιασμού.
Όταν τον έβλεπε η Χαρά, έκανε πιο πολλούς σταυρούς από ότι την Ανάσταση στον περίβολο της Αγίας Βαρβάρας, που πήγαινε, ενώ οι γείτονες άφηναν ξανά τις ασχολίες τους ή τον ύπνο τους, για να ακούσουν το λόγο, που δεν τους άφηνε να κοιμηθούν.
Παρ΄όλα αυτά, όταν η Χαρά του ανακοίνωσε πως σε περίπου οκτώ μήνες θα τους επισκεφτεί το γνωστό πτηνό, με μια πάνα γαντζωμένη στα πόδια, ο Θανάσης δεν ξανάνοιξε το συρτάρι με τα κουταλοπίρουνα.
Άρχισε να τρέχει στα μαγαζιά για να εφοδιαστούν τα πάντα για το δικό του υιό, (αγόρι έδειξε ο υπέρηχος) και ξέχασε εντελώς τον άλλον ιό, που η μετάλλαξή του είχε φτάσει στο γράμμα ‘’Μ’’.
Όσο για τη Χαρά δεν σκεφτόταν πια εξόδους και ξενύχτια, παρά μόνο τη στιγμή που θα ερχόταν ο δικός της υιός, στον κόσμο!
• Η ιστορία έχει κάποια δόση αλήθειας... ίσως σε αυτούς τους γκρίζους και περίεργους καιρούς που διανύουμε, το χαμόγελο μας βοηθήσει.
