Πραγματικά με γέμισε στεναχώρια αλλά και θυμό η κατηφής, μίζερη και διεκπεραιωτική εικόνα της έναρξης του θερινού δημοτικού κινηματoγράφου. Τίποτα δε θύμιζε την περσινή πρώτη ημέρα, την γεμάτη χαμόγελα, κόσμο και θετική αύρα βραδιά. H έναρξη του 2020 υπήρξε απογοητευτική, με μια μέτρια αμερικανική ταινία, γεμάτη αίμα, πόλεμο και βία- ο Γιάννης Ζουμπουλάκης, έγκριτος κριτικός μιλά στο Βήμα για όργιο καταστροφής και θανάτου, χωρίς ιδιαίτερο ανθρώπινο βάθος- μια ταινία που οι ιστορικοί που θα τη δουν μπορεί και να γελάσουν ή να κλάψουν για τις ανακρίβειες που αφορούν στα ιστορικά γεγονότα. Και σκέφτομαι ότι είναι απορίας άξιον πως είναι δυνατόν, αυτή η, χωρίς ονοματεπώνυμα άτυπη επιτροπή, να έκανε ένα τόσο οργιώδες λάθος στις προτάσεις της για την έναρξη.
Αδυνατώ να δεχθώ ότι αυτοί οι περί των κινηματογραφικών γνώστες της πόλης που ανέφερε στην συνέντευξη του ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού, πραγματικά έκαναν ή αποδέχθηκαν μια τέτοια πρόταση. Πιθανότερο θεωρώ να είναι ο δήμαρχος ή ο αντιδήμαρχος ή οι σύμβουλοι τους αυτοί οι οποίοι κατέληξαν σε αυτην την ταινία για την εναρκτήρια μέρα. Μα δεν τους ενημέρωσε κανείς ότι το θερινό σινεμά ξεκινώντας θέλει ταινία δυνατή, εξωστρεφή, χαρούμενη, ταινία διασκεδαστική? Το καλοκαιρι θελει και το ανάλαφρο του, θέλει και την ταινία την ψαγμένη, θέλει και την κλασική ταινία την ασπρόμαυρη, θέλει και την πλάκα του, θέλει και το δράμα του. Ενα πράγμα δεν θέλει: σοβαροφάνεια.
Αν λάβει δε κανείς υπόψιν και τον εγκλεισμό, την καραντίνα και τα επακόλουθα της, το άγχος των επαγγελματιών και την ανάγκη αισιοδοξίας, το σίγουρο είναι ότι δεν ξεκινάς το καλοκαίρι με πολεμική ταινία. Υπάρχει χρόνος και για αυτού του είδους τις ταινίες, τόσες προβολές έχει το σινεμά. Εκτός κι αν αυτή είναι η αίσθηση της νέας δημοτικής αρχής για την κοινωνική πραγματικότητα…..εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η έναρξη του 2020 είχε ατμόσφαιρα μουντή, απρόσωπη, σκοτεινή -αυτό συμπεραίνει κανείς από τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν- ήταν μια έναρξη με λιγότερη ενημέρωση, λιγότερη επικοινωνία, λιγότερη εξωστρέφεια. Έλειπαν όλα τα λαμπερά χαμόγελα και τα πειράγματα του κόσμου, έλειπε η αναμονή, η λαχτάρα, έλειπαν τα γελαστά και καλόβουλα πρόσωπα του τμήματος πολιτισμού που καλωσόριζαν τόσα χρόνια τον κόσμο. Γενικά έλειπε όλη εκείνη η σύμπνοια μιας ομάδας όταν ενώνει τις δυνάμεις της και σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι άλλαξε βλέποντας το αποτέλεσμα.
Σκέφτομαι επίσης πόσο θλιβερό είναι να μην κατονομάζεις τους συνεργάτες σου και τους συνδημιουργούς σου. Και αναρωτιέμαι γιατί; Τι άλλαξε; Ή τί θα έπρεπε να αλλάξει; Πασιφανής η απάντηση. Το εγώ μας! Η κούφια ματαιοδοξία. Ο αλαζονικός τρόπος σκέψης. Με το εμείς προχωράμε. Με το εμείς δυναμώνουν οι συνεργασίες. Με αγάπη και καλή διάθεση επιτυγχάνονται όλα, αρκεί να μην εστιάζουμε στην αυτοπροβολή μας. Έχει πολύ μεγάλη αξία να λες ευχαριστώ, να αποδίδεις ηθική δικαίωση στον καθένα που προσπάθησε γι’ αυτό το αποτέλεσμα κατονομάζοντας τον είτε είναι εθελοντής, είτε υπάλληλος, είτε Αντιδήμαρχος. Η Αντιδημαρχία καθαριότητας έχει όνομα, είναι η κυρία Ζιούτα Κατερίνα, το ίδιο και η αντιδημαρχία τεχνικών υπηρεσιών, είναι ο κύριος Ανέστης Μπογέλης. Ο τεχνίτης έχει όνομα, είναι ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Χρήστος. Και ο εθελοντής έχει επίσης όνομα. Πείτε τα. Και μη φοβάστε, κανένας δεν καπελώνει κανέναν. Όση γενναιοδωρία και ευγνωμοσύνη δίνεις τόση θα πάρεις. Όταν δε δίνεις δεν έχεις και τίποτα να περιμένεις, απλά καταντάς το έργο σου μια άψυχη τυπική διαδικασία βαδίζοντας όπως λέει και ο ποιητής με τα πέτρινα χαμόγελα των αγαλμάτων. Αυτό το στίχο μου θυμίζει η παρουσία της δημοτικής αρχής.
Αλλά ένας δήμος, ένας φορέας, ένας σύλλογος, μία επιχείρηση θέλει ψυχή για να πετύχει. Δε φτάνει να έχεις τα ταμεία γεμάτα. Οφείλεις να σεβαστείς τη χρήση του δημόσιου χρήματος κι ας τόχεις σε περίσσια. Με λυπεί πολύ το γεγονός ότι οι νέοι πολιτικοί ταγοί της πόλης μας με τα ξύλινα χαμόγελα του αυτοθαυμασμού τους διέρρηξαν βάναυσα την όμορφη σχέση που χρόνια οικοδομούνταν μεταξύ της ομορφιάς και δροσιάς του χώρου, της έβδομης τέχνης και των ανθρώπων. Με λυπεί πολύ που τα όσα θετικά άφησε η προηγούμενη δημοτική αρχή, και εννοώ μεγάλα έργα σε εξέλιξη και το πλούσιο ταμείο, να αξιοποιούνται τα μεν έργα χωρίς καμία αναφορά στον πρωτεργάτη τους, η δε χρήση των χρημάτων σε μια λογική στεγνής αριθμητικής υπερπροσφοράς.
Εύχομαι το 2021 να ξεπεράσει το 2019.Το αξίζει αυτή η πόλη.
