Με πόνο ψυχής το αποχαιρετήσαμε την Τρίτη 26 Μαρτίου, πλήθος συγγενών και φίλων και μεγάλος αριθμός συναδέλφων του που εργάζονταν μαζί του στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης, εκεί στα Κοιμητήρια του Δήμου Καλαμαριάς.

   Ο Τάκης γεννήθηκε στο Πολύκαστρο, Κιλκίς, στις 22 Ιουλίου 1956, από γονείς Ποντιακής καταγωγής, η μητέρα του γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παλατιανό (Σαραϊλί) και ο πατέρας του Ιωάννης Δημητρίου Πηλαλίδης ήταν πρόσφυγας που γεννήθηκε στο Κουμπάν της Ρωσίας, το 1920, ήρθε στην Ελλάδα στις 19 Σεπτεμβρίου του 1939 και εγκαταστάθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1939, μαζί με την χήρα μητέρα του Ελισσάβετ και τις αδελφές του Κλεοπάτρα, Κλεονίκη και Σοφία κοντά σε συγγενείς τους που ήρθαν νωρίτερα στην Ελλάδα, στην Ευκαρπία Κιλκίς (Γραμμάτινα).

   Στα 1949 ο Γιάννης Πηλαλίδης πατέρας του Τάκη παντρεύτηκε την Κυριακή (Κίτσα) Παπαδοπούλου και εγκαταστάθηκε στο Πολύκαστρο, όπου ήδη διέμενε η μεγάλη του αδελφή, Κλεοπάτρα, από τον Δεκέμβριο του 1941, όταν παντρεύτηκε τον Νικόλαο (Κόλια) Αθανασιάδη.

   Ο Γιάννης και η Κυριακή, "ευλογία Θεού" απέκτησαν 3 παιδιά, τον Δημήτρη, ο οποίος πέθανε βρέφος το 1950, τον Κώστα (1951 - 1995) και τον αλησμόνητο Τάκη (22/07/1956-22/03/2024).

   Ο πατέρας του Γιάννης πέθανε το 1968 σε ηλικία 48 ετών και άφησε την σύζυγό του Κυριακή με 2 μικρά παιδιά, χωρίς δικά τους χωράφια, να αγωνίζεται ώρες και μέρες ατελείωτες για να μεγαλώσει τα παιδιά της, τα τελευταία χρόνια εργαζόταν και συνταξιοδοτήθηκε από την Γαλακτοβιομηχανία "Κολιός" που εδρεύει στο Πολύκαστρο (σήμερα η βιομηχανία εδρεύει στο Λιμνότοπο).

   Ο Τάκης από μικρό παιδί και μετά την αποφοίτηση του, από το σχολείο, μαθήτευσε την τέχνη του επιπλοποιού, δίπλα στον αλησμόνητο γείτονα του Γιώργο Ευγενίδη, στη συνέχεια άνοιξε δικό του εργαστήριο στη Θεσσαλονίκη και τέλος προσελήφθη στον Ο.Λ.Θ. ως επιπλοποιός, όπου εργάστηκε για πάρα πολλά χρόνια, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

   Εκεί στην Καλαμαριά, μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, στα 23 του χρόνια θέλημα Θεού, γνώρισε και αγάπησε την γλυκύτατη Βάσω Ρίνη, με καταγωγή των γονέων της από το Βλάσι και το Δροσάτο της πανέμορφης Αργιθέας, Καρδίτσας.

30 Δεκεμβρίου 1979 στο σπίτι της Βάσως,

 "δόθηκε ο λόγος" και έσμιξε ο Πόντος με την Αργιθέα

Εγώ, η Βάσω και ο Τάκης

   Το 1980 παντρεύτηκαν και έτσι έσμιξε ο ιστορικός και αλησμόνητος Πόντος με την αδούλωτη ελεύθερη Ελλάδα(Αργιθέα) της ορεινής Καρδίτσας. Έζησαν αρμονικότατα πάνω από 44 χρόνια, "ευλογία Θεού" απέκτησαν δύο υπέροχα παιδιά, την Κυριακή(Κική) και τον Γιάννη σπουδαίο αθλητή και σήμερα προπονητή του Χάντμπολ. 

24 Μαΐου 1991

Ο γάμος του αδερφού του Τάκη, του Κώστα με την Λίζα.

Αριστερά του γαμπρού ο αλησμόνητος Τάκης, δίπλα η σύντροφός του Βάσω και στα πόδια του τα παιδιά τους Κυριακή και ο μικρούλης τότε Γιάννης με το κόκκινο πουλοβεράκι του.

   Τον διέκρινε η αγάπη για την τέχνη του επιπλοποιού, η εργατικότητα του, η εντιμότητά του, το ήθος του, η αγωνιστικότητά του, για τα δίκαια των εργαζομένων συναδέλφων του και η συμμετοχή του σε όλους του αγώνες (Απεργίες, Πορείες, Διαδηλώσεις κ.α. )τον ανέδειξαν, κατ΄επανάληψιν, μέλος στη Διοίκηση των εργαζομένων του Ο.Λ.Θ..

   Ο αλτρουισμός του και η αγάπη του προς τον συνάνθρωπο ήταν διαρκής, ήταν μέλος της Τράπεζας Αίματος των "Ακριτών" Πολυκάστρου, πολυαιμοδότης :και έχει βραβευτεί για αυτό από των Σύλλογο Ποντίων Πολυκάστρου.

   Κοινωνικότατος, αγαπητός από όλους, συγγενείς και φίλους, δεν έλειπε από καμιά παρέα, απολάμβανε την γράππα του, κάθε φορά που ανέβαινε στο γενέθλιο τόπο του, στην "καντίνα", στον Βαγγέλη(Ζάικος), στον Οτάρι (Πευκόδασος), στον Θόδωρο τον Κουταλίδη (Αξιούπολη), ή στο μπαλκόνι του Βασίλη.

   Δυστυχώς μας έφυγε έτσι ξαφνικά και δεν θα τον ξαναδούμε στα γνώριμα στέκια, θα μας λείψει το κέφι του, τα πειράγματα του, η καλή του διάθεση, η παρέα του.

   Θα μείνει όμως και θα υπάρχει στις σκέψη μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, όσο ζούμε γιατί άνθρωποι σαν τον Τάκη (Δημήτριο Πηλαλίδη) δεν μπορούν να ξεχαστούν.

Λόγω του Τάκη και της Βάσως, γνωρίσαμε και αγαπήσαμε και εμείς την Αργιθέα, 

Τα τρία ξαδέρφια:

 Κώστας Αθανασιάδης, Δημήτρης Πηλαλίδης και Γιώργος Αθανασιάδης 

Οι δυο τελευταίοι ξανασμίξανε στους "ούρανούς" ύστερα από 2,5 χρόνια, 

ο Γιώργος τον περίμενε και είχε έτοιμη την γράππα.

   Η απουσία του πέρα από τον γενέθλιο τόπο του, το Πολύκαστρο, και την Καλαμαριά όπου ζούσε οικογενειακώς, αισθητή θα γίνει και στην αδούλωτη και πανέμορφη Αργιθέα, ιδιαίτερα στο Βλάσι όπου μαζί με τους δύο συγαμπρούς του, "μπατζανάκια", τον Γιώργο και τον Δημήτρη,(ιδανική σχέση αγάπης, σεβασμού και αλληλοεκτίμησης), βρίσκονταν συχνά-πυκνά και απολάμβαναν τις φυσικές ομορφιές, τις παρέες των Αργιθεατών, τα γλέντια τους και γίνονταν η αιτία να αντιλαλεί ο ήχος της Ποντιακής λύρας στα βουνά της Καρδίτσας.

Ο αλησμόνητος Τάκης πεζοπορώντας στα βουνά της Αργιθέας

Αλησμόνητε Τάκη δεν σε ξεχνούμε όσο ζούμε θα είσαι πάντα στο νου μας στην ψυχή μας και στην καρδιά μας, στο τραπέζι και στις παρέες μας θα υπάρχει πάντα και το δικό σου ποτήρι.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ

ΚΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΣΚΕΠΑΖΕΙ.

Βασίλης Αθανασιάδης