Όλα αυτά καταστράφηκαν θα μου πείτε κατά τον ΒΠΠόλεμο από τους Γερμανούς. Η ανάκαμψη σε προτέρα κατάσταση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στο 100%. Μεταπολεμικά ένα 60% περίπου της οικονομίας για ότι αφορά την βαριά βιομηχανία αποκαταστάθηκε εξ ιδίων κεφαλαίων για ότι αφορά την μεσαία βιομηχανική επιχείρηση. Το υπόλοιπο αντικαταστάθηκε από την αντιπροσωπεία με βάση την προμήθεια και την εισαγωγή βιμηχανικών προιόντων από το εξωτερικό. Οι μεσάζοντες χωρίς ρίσκο είχαν τεράστια κέρδη και δημιούργησαν μια νέα νοοτροπία περί «βιομηχανίας».
Κάθε 20 χρόνια το βιομηχανικό τοπίο στην Ελλάδα άλλαζε προς τα χείρω. Ο μεσάζων έγινε κανόνας. Η αποβιομηχάνιση της χώρας, χάριν του ασφαλούς άκρατου κέρδους έγινε αξίωμα στα χείλη μιας «νεόπλουτης» χαμηλού νοητικά επιπέδου «εθνικόφρονης» τάξης, που αναδύθηκε από αυτό το σύστημα μέσω των μεταπολεμικών κρατικών επιδοτήσεων. Η προσμονή επενδύσεων από το εξωτερικό έγινε η κύρια ενασχόληση της και προπαγάνδα, προκειμένου να δικαιολογήσει την ατολμία της ίδιας να επενδύσει στη χώρα.
Συγχρόνως ένας γραφειοκρατικός κομματικός μηχανισμός στήθηκε κατά καιρούς για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της και να ανακόψει κάθε νέα καινοτόμα πρωτοβουλία για επαναβιομηχάνιση της χώρας. Η αποστέωση της ελληνικής βιομηχανίας οδήγησε αυτή την τάξη να λυμαίνεται με την μονοπωλιακή της λαιμαργία το τοπίο και να διαμορφώνει πολιτικές επηρεάζοντας με τα χρήματά της διεφθαρμένους πολιτικούς. Η στροφή της χώρας να εξαρτάται μόνο από τον τουρισμό είναι το κατόρθωμά της, αλλά και αυτό φαίνεται να καταρρέει μπρος στην εξυπνάδα των ξένων να λυμαίνονται τα κέρδη του τουρισμού οι ίδιοι, με το σύστημα «inclusive all», δηλαδη οι τουρίστες μαντρωμένοι σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που έχουν τα πάντα εκεί, τρώνε δηλαδή εισαγόμενα τρόφιμα, οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι από αλλοδαπούς, οι μετακινήσεις είναι περιορισμένες και στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτε στην ελληνική οικονομία μιας και οι χρηματικές δοσοληψίες γίνονται μέσω ξένων πολυεθνικών στο εξωτερικό.
Επιπλέον αυτή η τάξη δημιούργησε μια ισοπεδωτική κατάσταση στην παιδεία μιας και η μόρφωση των πληβείων (είναι πλέον χρηματικά ασύμφορη για τον κάθε ελληνόπαιδα) δεν την ενδιέφερε για να έχει απεριόριστα αμόρφωτα εργατικά χέρια, παρά μόνο των δικών της πουλέν που σπουδάζουν αποκλειστικά στην αλλοδαπή για να διαιωνίσουν την δική μας στραβωμάρα, πάντα προς όφελός της.
Τι μας έμεινε λοιπόν; Ο κορονοϊός μας ξεβράκωσε ΕΥΤΥΧΩΣ, ίσως για να ξυπνήσουμε, και να αναρωτηθούμε οι νοήμονες πολίτες ποια είναι η «βαριά» βιομηχανία μας σήμερα.. Τα 200 χρόνια Ελλάδας δηλαδή της κυρίας Αγγελοπούλου. Υπάρχει βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα σήμερα και μάλιστα πολυσυζητημένη από τα ΜΜΕ της καθεστυκυίας τάξης. Άνοιξε μετά από μήνες για να μας υποδεχθεί με περισσή πρεμούρα να φτιάξουμε δηλαδή τα νυχοπόδαρά μας. Γιατί ποια άλλη θα ήταν; μιας και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Όλα τα ΜΜΕ από προχθές διατυμπανίζουν ότι ανοίγουν τα κομμωτήρια και τα νυχάδικα λες και θα άνοιγε την παραγωγή της καμμία Good Year ή καμμία Lockheed. Μια ξεφτίλα ολκής που δεν μας τιμά σαν χώρα. Οι βαριοί βιομηχανικοί μας εργάτες σήμερα είναι οι ντιλιβεράδες οι μανικιουρίστες και τα γκαρσόνια.
Σε τρείς μέρες θα γίνει η παρέλαση της 200ης επετείου και έρχεται στο μυαλό μου η αντίστοιχη παρέλαση της ταινίας του Χαρρυ Κλυν που σχολιάζει τους παρελαύνοντες και λέει σε ένα σημείο. « Και τώρα περνάνε αυτοί που κρατάνε την τύχη της Ελλάδος στα χέρια τους» και είναι οι πλανόδιοι λαχειοπώληδες. Προφητικός ο Χάρρυ δυστυχώς. Αυτή είναι η Ελλάδα των 200 ετών μετά την Επανάσταση. Ένα τεράστιο νυχοπόδαρο. Κρίμα στους ήρωες του ‘21. Γι’ αυτό άραγε πολέμησαν; Δυστυχώς ναι. Για το πετικιούρ μας.
