Είναι, επίσης, από τους λίγους που ευτύχησαν να γευθούν την καθολική αναγνώριση εν ζωή! Για πολλούς καλλιτέχνες, ανθρώπους του πνεύματος και γενικά σημαίνουσες προσωπικότητες, η αναγνώριση, η αποδοχή και η δόξα έρχονται μετά θάνατον. Άλλοι, πάλι, γνωρίζουν την αποδοχή εν ζωή αλλά μόνο από μια μερίδα της κοινωνίας, δηλαδή όχι καθολικά. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκε και ο Μίκης μέχρι το 1974 λόγω του πολιτικού διχασμού που ταλάνιζε για δεκαετίες τη χώρα. Μετά το 1974, όμως, και καθώς τα πάθη αμβλύνονταν, έγινε, σταδιακά, πανεθνικός. Καθιερώθηκε ως μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του ελληνικού κόσμου, απολαμβάνοντας την αγάπη και τον θαυμασμό όλων.

Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου: ο Θεοδωράκης μαζί με τους Χατζηδάκη, Χαλεπά, Τσαρούχη, Πικιώνη, Μινωτή, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο και τους πεζογράφους της ''γενιάς του 1930΄΄ έκαναν πράξη το όραμα του Ίωνα Δραγούμη: να παράξουν οι σημερινοί Έλληνες πολιτισμό ελληνικό, μορφές ζωής ελληνικές, που να μην μιμούνται τυφλά την Αρχαιότητα ούτε όμως να πιθηκίζουν τον πολιτισμό της Δύσης. Κι επειδή η δημιουργία ήταν ελληνική, γι' αυτό έγινε και οικουμενική.  Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά του Μίκη και των υπολοίπων νομίζω.