Στο πήγαινε έφθασα στο Μελάνθιο σχετικά εύκολα, χωρίς προβλήματα. Στην επιστροφή όμως κόλλησα, εκεί στον ‘’Πλάτανο’’! Φαίνεται στο αναμεταξύ να πέρασαν βαριά οχήματα. Η λάσπη στο ‘γόνατο’!. Προσπάθησα να καβαλήσω τις ροδιές. Δεν τα κατάφερα. Η ποδιά του αυτοκινήτου ένοιωθα ότι σερνόταν στη λάσπη και σε λίγο οι τροχοί βρέθηκαν στον αέρα. Γύριζαν στο κενό!
Από πάνω πήρε να βραδιάζει! Οι ημέρες μικρές και οι νύχτες μεγάλες! Ψυχή πουθενά για την ώρα και το σκοτάδι έπεφτε βαρύ…
Βγήκα με προσοχή από το αυτοκίνητο, μια παλιά βυσσινί BMW 1600 και έψαξα να μαζέψω ξερόχορτα να στρώσω κάτω από τους τροχούς, μήπως και καταφέρω να τους προσφέρω στερεότερο έδαφος.
Ούτε παλιόχορτα βρήκα, ούτε και κάτι κατάφερα, αν δεν χειροτέρεψα την κατάσταση, στη δεύτερη προσπάθεια!.
Μ’ έπιασε ανησυχία! Το Λαοδικηνό και η Ακροποταμιά ήταν μερικά χιλιόμετρα κοντά, αλλά η περιοχή είχε μαντριά με άγρια τσομπανόσκυλα.
Ώσπου, ως από μηχανής, η τύχη με χαμογέλασε… Ακούσθηκε θορυβώδης μηχανή τρακτέρ να έρχεται από πίσω.
Πήρα πολύ θάρρος. Δεν θα ξεπαγιάσω εδώ σκέφθηκα.
Οι σκέψεις μου έγιναν πίστη, όταν αναγνώρισα στο πρόσωπο του οδηγού του γεωργικού μηχανήματος τον πολύ γνωστό μου γεροδεμένο και σωματώδη μυστακοφόρο Γιώργο Τσολακίδη από την Ακροποταμιά, πρόσφατα νοσηλευθέντα στο νοσοκομείο για δεύτερο έμφραγμα! Αν μήτι άλλο, θα με τραβήξει με το τρακτέρ, σκέφθηκα και πήρα βαθιά ανάσα!
Η πρώτη γνωριμία έγινε με τον Τσολακίδη, όταν νοσηλεύθηκε επί δεκαήμερο στο Νοσοκομείο, άρρωστος από μελιταίο πυρετό, την εποχή που η αρρώστια, που μεταδίδεται από το γάλα και τα παράγωγά του, έκανε θραύση μεταξύ των κτηνοτρόφων του νομού, στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο καλός μας Τσολακίδης βρέθηκε να νοσηλεύεται για τέσσερις εβδομάδες εξ αιτίας του πρώτου εμφράγματος. Αρκετές φορές θυμάμαι ότι νοσηλεύτηκε για εμπύρετες ουρολοιμώξεις, που υποτροπίαζαν συχνά, λόγω και του σακχαρώδη διαβήτη από τον οποίο έπασχε. Πριν λίγες ημέρες από το παραπάνω σύντομο ιστορικό που περιγράφω, ο Γιώργος Τσολακίδης, πήρε εξιτήριο από το Νοσοκομείο, αφού πήγε καλά και το δεύτερο έμφραγμα, που τον κτύπησε. Οι εντολές μας και οι οδηγίες ως θεράποντες γιατροί στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου, σε παρόμοιες καταστάσεις και προς τον συμπαθέστατο Γιώργο Τσολακίδη, με τα πέντε διαλεχτά παιδιά αγόρια, ήταν σαφείς και ήμασταν κάθετοι. Ο εμφραγματίας, μετά από ένα μήνα νοσηλείας και παρακολούθησης στο νοσοκομείο, (τόσο τους κρατούσαμε όλους τότε), πρέπει να αποφεύγει μετά την έξοδό του, την έντονη έστω και στιγμιαία προσπάθεια, την άρση και μεταφορά βάρους, την σωματική κόπωση γενικά, την αποφυγή του ψύχους, το στρες και να κάνει καλή υγειινοδιαιτητική αγωγή. Τότε, ελλείψει Καρδιολογικής κλινικής, οι σχετικοί ασθενείς νοσηλεύονταν στην Παθολογική, υπό τον εξαίρετο και έμπειρο διευθυντή γιατρό Αθ. Τηλιακό και τους συνεργάτες του, εμάς δηλαδή τους βοηθούς, που μοιραία συνδεόμασταν (ανθρώπινο) στο μήνα νοσηλείας με τους ασθενείς.
Αναθάρρησα! Ο Τσολακίδης θα με τραβήξει! Εννοούσα ότι θα με τραβήξει με το τρακτέρ! Ήμουν δε έτοιμος να του κάνω και τις σχετικές παρατηρήσεις, ότι δεν τηρεί τις εξωνοσοκομειακές οδηγίες, που πήρε! Μεταξύ των οποίων και ότι δεν πρέπει να εκτίθεται ένας με πρόσφατο δεύτερο έμφραγμα, σε τέτοιο κρύο, σαν το σημερινό και μάλιστα ακάλυπτος πάνω σε τρακτέρ!
Αλλά πριν προλάβω να πω κάτι, με πρόλαβε ο χειροδύναμος Τσολακίδης:
…Ανέβα πάνω, πιάσε το τιμόνι, βάλε εμπρός και πάτα γκάζι…
Τα έκανα όπως είπε… Βγήκα από τις λάσπες…
Γύρισα και είδα… Ο Τσολακίδης, με το παλαιό και το πρόσφατο έμφραγμα μυοκαρδίου, τίναζε τα χέρια του. Με την πλάτη του στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, έπιασε, με τις, σαν τανάλιες, χερούκλες του, την βάση της καρότσας του ΙΧ, το σήκωσε και έδωσε με τα οπίσθιά του μια σπρωξιά στο αυτοκίνητο! Τόση, όση χρειαζότανε!
Ευχαριστώ πολύ, Γιώργο, μ΄ έβγαλες από μια περιπέτεια, είπα, αλλά δεν κάνεις καλά! Δεν ήταν ώρα για άλλες οδηγίες! Ο Γιώργος Τσολακίδης ο Πόντιος από την Ακροποταμιά, με δύο εμφράγματα στην καρδιά, μας έβγαλε σκάρτους γιατρούς και οδηγίες σε κρίσιμη ώρα! Ευχαριστώ, Γιώργο, είπα μόνον! Καλές γιορτές να έχεις φίλε μου! Θα τα πούμε αργότερα…
…Τι να πούμε;… Μια δουλειά, που είναι να γίνει, όπως τώρα, πρέπει να γίνει… Είπε ο συνήθως λιγόλογος Τσολακίδης από την Ακροποταμιά και έβαλε μπρος τη μηχανή και … ‘πήγαινε σιγά’, είπε για να με ακολουθεί, μη με χάσει από τα μάτια του.
Τι να πω; Ο χειροδύναμος Τσολακίδης έβγαλε προς στιγμή σκάρτες τις συμβουλές μας να προσέχει και να αποφεύγει και τα πολλά μη και μη… όμως γι’ αυτόν, κάτι που είναι να γίνει, πρέπει να γίνει…
Δε θυμάμαι πότε, αλλά ξέρω ότι ο καλός μας Γιώργος Τσολακίδης έφυγε σχετικά νέος από τη ζωή, πρώτος μεταξύ των πέντε, επίσης γνωστών μου, αδερφών του! Το πιο πιθανό να έπεσε θύμα κάποιας παρόμοιας ανυπακοής, ή αναγκαστικής και ανυποχώρητης υπέρβασης. Πέντε ‘καλά’ αγόρια μεγάλωνε! Καλή του ώρα, εκεί που είναι…
Κιλκίς Νοέμβριος 2017
