Οι Τούρκοι ήθελαν να εξαφανίσουν κάθε ελληνικό στοιχείο, προβαίνοντας σε ανείπωτα εγκλήματα, σύμφωνα και με τις μαρτυρίες των Δυτικών αυτοπτών μαρτύρων: Μαζικές πυρπολήσεις κτηρίων και ανθρώπων, βιασμοί, σφαγές, εκτελέσεις, βασανιστήρια κ.π.α. Σύμφωνα δε με τον ανταποκριτή των Τάιμς του Λονδίνου, πολλοί Χριστιανοί κάηκαν μέσα στις εκκλησίες τους, όταν αφού κατέφευγαν σε αυτές, οι Τούρκοι τούς έβαζαν επί τούτου φωτιά.
Η γνωστή εκείνα τα χρόνια Αμερικανίδα ιατρός M. C. Elliott, που επί πολλά χρόνια είχε υπηρετήσει σε νοσοκομεία της Εγγύς Ανατολής, κατέθεσε τις εμπειρίες της, σύμφωνα με τις οποίες περιέθαλψε εκατοντάδες κακοποιημένες από Τούρκους χριστιανές κοπέλες και άκουσε για αμέτρητες άλλες τέτοιες περιπτώσεις.
Φούλατζικ: βρίσκεται 12 χλμ. από τη νότιαακτή του Αστακηνού κόλπου και 35 χλμ. ΝΔ της Νικομήδειας.
Στην περιοχή το 1920-1922 έγιναν πολλές σφαγές και εκκαθαρίσεις άμαχου πληθυσμού.
Στα θύματα των Χριστιανών από τους Τούρκους συγκαταλέγεται και ο παπά Φίλιππος , που πέθανε με ιδιαίτερα βασανιστικό θάνατο, μέσα στην εκκλησία του Αη Γεώργη.
Το κάψιμο των σπιτιών ανάγκασε τους κρυμμένους σε αυτά Χριστιανούς να βγουν έξω στους δρόμους, με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι που είχαν γλυτώσει από τις προηγούμενες σφαγές, να πέφτουν στα χέρια των Τούρκων και να υφίστανται τρομερούς βασανισμούς πριν τον θάνατό τους.
Oι άνθρωποι αυτοί είχαν τεράστια δύναμη μέσα τους, ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, άφησαν πίσω περιουσίες και ήρθαν εδώ με περίσσια περηφάνια να ριζώσουν, να μεταλαμπαδεύσουν τον πολιτισμό και τις αξίες τους και να μεγαλουργήσουν.
Σύμφωνα με την διήγηση της γιαγιάς Ζωής:Η δεύτερη κόρη της ήταν έξη (6 ) μηνών, ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουν το σπίτι τους μαζί με την δίχρονη κόρη της Μαρία, της ζητήθηκε από τους άλλους χωριανούς να το παρατήσει το παιδί για να μην προδοθούν. Είναι συγκλονιστικά δραματική η απόφαση μιας μάνας να εγκαταλείψει το σπλάχνο της, ένα κομμάτι του εαυτού της.
Η γιαγιά Ζωή έκανε πέτρα την καρδιά της και αναγκάσθηκε να το εγκαταλείψει στο δρόμο γιατί θα έκλαιγε και θα το άκουγαν οι τούρκοι, δεν γύρισε πίσω να το δεί για να μην λυγίσει! Μεγάλος πόνος βουβός να εγκαταλείπει η μάνα το παιδί. Με βαριά καρδιά έφυγε μαζί με τους άλλους χωριανούς. Ποτέ δεν ξέχασε την σκηνή αυτήν μέχρι να πεθάνει.
Πάντα σκεφτόμουν πόσο πολύ μπορεί να πονάει μέσα της αυτή η γυναίκα, πόση μοναξιά! Όλα τα χρόνια την βασάνιζε αυτή της η πράξη! Η εγκατάλειψη της κόρης της, αυτό το μικρό πλάσμα που ήταν ένα κομμάτι από αυτήν!
Η μνήμη μας πρέπει να είναι διαρκής κοντά στα αθώα θύματα που άφησαν την ψυχή τους στα ιερά χώματα του Φούλατζικ.
Πάντα ξυπνούν μνήμες κάθε χρόνο!
