Για 40 και πλέον χρόνια υπηρετώ την αριστερά, είτε ως απλός ψηφοφόρος, είτε ως μέλος ή στέλεχος. Και σταθερά στάθηκα απέναντι στον μεταπολιτευτικό διπολισμό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η αντιπολιτευτική μου στάση στα παραπάνω κυβερνώντα κόμματα της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας δεν με εμπόδισε να αναγνωρίζω τα θετικά της διακυβέρνηςης και των δύο.

Διέθετα τα νοητικά εργαλεία να συνομιλώ με την απέναντι νηφαλιότητα, να αναγνωρίζουμε τα ένθεν κακείθεν θετικά και αρνητικά, και να φωτίζουμε τις διαχωριστικές μας γραμμές στο εκάστοτε πολιτικά πρακτέο.

Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι της ΝΔ, αλλά στη σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δυσκολεύομαι να διακρίνω τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Γεώργιο Ράλλη, ακόμα και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τουλάχιστον για την εξωτερική του πολιτική και παρόλο που σημάδεψε αρνητικά την εφηβεία μου με το αλήστου μνήμης 1965.

Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση της ΝΔ δεν διαχειρίστηκε τα δημόσια πράγματα με τόσο προκλητικό τρόπο που θυμίζει κακομαθημένο νεοπλουτισμό.

Ρίχνοντας μια ματιά στα έργα και τις ημέρες της σημερινής διοίκησης του υπό πώληση ΔΕΔΔΗΕ, διερωτάται ο καλόπιστος παρατηρητής, οιουδήποτε πολιτικού προσανατολισμού, αν έχει μείνει κάτι από νεποτισμό και αλαζονεία που δεν έχει διαπραχθεί.

Ασυγκράτητος πολλαπλασιασμός των υψηλά αμειβόμενων διοικητικών θέσεων, στρατιά από συμβούλους, φωτογραφικές προκηρύξεις και συνεχής ακύρωση του διοικητικά αυτονόητου.

Θυμάμαι τις διοικήσεις που είχαν διοριστεί από προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και δεν μπορώ να φανταστώ κάποια ικανή να δημιουργεί Διευθύνσεις χωρίς περιεχόμενο και να δημοσιεύει προκηρύξεις χωρίς να απαιτούν την εκ του κανονισμού, και της κοινής λογικής, απαίτηση της ισοτιμίας των πανεπιστημιακών τίτλων ημεδαπής και αλλοδαπής. Και τούτο σήμερα συμβαίνει, γιατί, μάλλον, πρώτα επιλέγεται ο Διευθυντής, μετά δημιουργείται η Διεύθυνση και μετά συντάσσεται η προκήρυξη. Κι αν ο «εκλεκτός» δεν διαθέτει πτυχίο ΑΕΙ αναγνωρισμένο από την ελληνική πολιτεία, τότε η ισοτιμία δεν γίνεται προαπαιτούμενο για την «αξιολόγηση» των υποψηφιοτήτων.

Υποτίμηση της κοινής λογικής, ασέβεια στην ιστορία της επιχείρησης, περιφρόνηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, αλαζονεία και αυταρχισμός.

Μια καταστροφική αναμέτρηση του μικρού και προσωρινού με τις μνήμες διοικήσεων που έγραψαν τη δική τους σοβαρή ιστορία, ανεξάρτητα από τις δικαιολογημένες ή μη διαφωνίες που αυτές προκάλεσαν.

Όμως ποτέ, κι αυτό το εννοώ, δεν είχαν μετατρέψει τον οφειλόμενο σ' αυτές σεβασμό σε μειδίαμα απελπισίας και απόγνωσης.

Στον πόλεμο η δήωση είναι μια θλιβερή συνέπεια.

Εν καιρώ ειρήνης, επαίσχυντη πράξη.