Όμως, η ερώτηση που θα ήθελα να θέσω σε αυτούς που ασχολούνται τόσο πολύ και έντονα με τα δικαιώματα των ζώων είναι η εξής: ποιος προστατεύει τους ανθρώπους από τους ιδιοκτήτες των ζώων; Ο λόγος που θέτω την παραπάνω ερώτηση είναι το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι ιδιοκτήτες ζώων, και συγκεκριμένα σκύλων, που αν και το παίζουν φιλόζωοι, στην πραγματικότητα είναι αντικοινωνικά στοιχεία, μη σεβόμενοι τους συνανθρώπους τους, και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το κοινωνικό σύνολο.
Γιατί το λέω αυτό; Διότι υπάρχουν συγκεκριμένες πρακτικές που δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν τους ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο αν αυτές έχουν αντίκτυπο στους άλλους ανθρώπους. Και εξηγούμαι: η πρώτη από αυτές είναι ότι δεν φροντίζουν να μαζεύουν τα περιττώματα των σκύλων τους. Αφήνουν τα χαριτωμένα ζωάκια τους -τα οποία δεν φταίνε σε τίποτα- να βρωμίζουν παρκάκια και πεζοδρόμια. Για παράδειγμα, ένας τέτοιος χώρος, αλλά όχι ο μοναδικός, είναι αυτός γύρω από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Οι φύλακες παραπονιούνται –δικαίως– ότι η συγκεκριμένη περιοχή έχει καταντήσει δημόσια τουαλέτα για σκύλους.
Η δεύτερη είναι η διατάραξη των ωρών κοινής ησυχίας. Τι γίνεται όταν κάποιοι από τους φιλόζωους ιδιοκτήτες δεν δίνουν δεκάρα για τους συμπολίτες τους που θέλουν να ξεκουραστούν, να κοιμηθούν χωρίς να διακόπτεται ο ύπνος τους ή που είναι άρρωστοι και χρειάζονται ψυχική ηρεμία και ξεκούραση; Ποια είναι η θέση στην κοινωνία των φιλόζωων αυτών; Προσωπικά, δεν θα τους χαρακτήριζα ως αξιότιμα και ευυπόληπτα μέλη του κοινωνικού συνόλου, μάλλον το αντίθετο. Ανοίγω παρένθεση: πρέπει να πάψει αυτός ο μύθος ότι οι άνθρωποι που βασανίζουν ζώα είναι επίδοξοι κακοποιητές ανθρώπων, ενώ οι φιλόζωοι εμφορούνται τάχα από ευγενικά αισθήματα προς τους άλλους ανθρώπους. Άνθρωποι με κακίες και αντικοινωνικές συμπεριφορές βρίσκονται ανάμεσα και στους μεν και στους δε. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι πολλοί από τους υποτιθέμενους φιλόζωους παρουσιάζουν διπλό προσωπείο. Μπροστά στους άλλους είναι οι ιδιοκτήτες που αγαπούν τα χαριτωμένα ζωάκια τους, ενώ, όταν νομίζουν ότι δεν τους βλέπει κανείς, τους συμπεριφέρονται σαν να είναι ο σάκος του μποξ πάνω στον οποίο μπορούν να βγάλουν τα όποια απωθημένα τους. Όχι, δεν μιλάω θεωρητικά. Κλείνω την παρένθεση που άνοιξα και περνώ στη σημαντική ερώτηση: όταν κάποιος αντιμετωπίζει κάποιο από τα δύο θέματα που ανέφερα νωρίτερα, τι μπορεί να κάνει; Η εύκολη απάντηση είναι κάποια καταγγελία στην αστυνομία ή να προσφύγει σε ένδικα μέσα. Εδώ έχω να εκφέρω κάποιες αντιρρήσεις.
Η πρώτη μου αντίρρηση είναι ότι δεν θεωρώ σωστό να φτιάξουμε μια κοινωνία καταδοτών ή ρουφιάνων, όπου ο ένας καταγγέλλει τον άλλο. Δεν θεωρώ σωστό να δημιουργήσουμε μία αστυνομοκρατούμενη κοινωνία στην οποία θα κυριαρχεί ο εκφοβισμός και θα επικρέμεται η αστυνομική απειλή. Κατά τη φτωχή μου γνώμη, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές αντανακλούν έλλειψη παιδείας. Τα κοινωνικά προβλήματα τα αντιμετωπίζεις με την ενίσχυση της παιδείας και όχι με την ενίσχυση της αστυνομίας.
Η δεύτερή μου αντίρρηση έγκειται στο τι μπορείς να κάνεις όταν ο παρανομών φιλόζωος, αυτός που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και τους άλλους ανθρώπους, είναι αστυνομικός και μάλιστα υψηλόβαθμο στέλεχος. Είναι τέτοιοι άνθρωποι που κάνουν τους πολίτες να χάνουν οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στο αστυνομικό σώμα. Τι μπορείς να κάνεις και τι μπορείς να πεις; Ίσως μονάχα να ανασηκώσεις τους ώμους και να αναφωνήσεις: «να τους έχει η αστυνομία να τους χαίρεται!!». Όχι, δεν μιλάω θεωρητικά.
Ιάσων Κωσταρόπουλος
Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
