Η ιδιοσυγκρασία μου ήταν τέτοια (και τέτοια παραμένει) που πολύ γρήγορα προσαρμόζομαι και δημιουργώ συμπάθειες και φιλίες. ΄Ηταν το πρώτο διάστημα της εγκατάστασής μου στο Ανθόφυτο, άγνωστος ακόμη στους περισσότερους, αλλά, και στις τοπικές αρχές (όπως λανθασμένα νόμιζα). Ένα πρωϊ, στις 7.30, κατά τις συνήθειές μου να πηγαίνω στο καφενείο για τον πρωϊνό καφέ, πριν τις 8,30 που σήμανε το κουδούνι για την έναρξη των μαθημάτων, εμφανίστηκε στο καφενείο του μπάρμπα Γιώργου, του κουρέα,μοναδικού φανερού κομμουνιστή του χωριού, ο ενωματάρχης του ΄Ασπρου, ο οποίος, αφού έριξε μια ματιά, επέλεξε ανάμεσα στους 2 θαμώνες του καφενείου, εμού και ενός απαξιωμένου «μεθύστακα» του χωριού, να καθίσει στο τραπέζι του εν λόγω χωρικού.

Με κακοφάνηκε τόσο πολύ η συμπεριφορά του ενωματάρχη που δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, και σηκώθηκα κι έφυγα για το σχολείο, χωρίς να χαιρετήσω ,δείχνοντας την ενόχλησή μου στον αστυνομικό, που δεν σεβάστηκε ούτε την ιδιότητά μου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο Νίκος Ραμπίδης, ο μετέπειτα πολύ καλός φίλος, με πλησίασε και μου λέει: τι μου είπε ο μπάρμπα Γιώργος, ο αστυνόμος ήρθε στο καφενείο και κάθισε με το Μπαχαράκη, χωρίς να σε πλησιάσει). Δεν ξέρω γιατί το έκανε, αλλά, ο μπάρμπα Γιώργος έβγαλε τα συμπεράσματά του, ο δάσκαλος δικός μας είναι, γιατί ο αστυνόμος προδόθηκε.
Εγώ, δεν ήθελα να εκδηλωθώ, ακολουθώντας και τη συμβουλή της μάνας μου, αλλά, ο Ραμπίδης ήταν ο πρώτος που έμαθε το δημοκρατικό μου ήθος. Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε στο χωριό από τον άλλον καφετζή του χωριού, τον Ολούμη, παλιό Παουτζή (ΠΑΟ) ότι ο δάσκαλος «καλό παιδί είναι, ολούμ, αλλά απ’ αυτό το χέρι» δείχνοντας το αριστερό του χέρι. Ετσι, καταγράφηκε άλλη μια ιστορία στο αγαπημένο μου Ανθόφυτο.