Είναι η εποχή που ξεκινά στην Ελλάδα μια θεωρία, για ότι αφορά την διαπαιδαγώγησή των παιδιών, που σε γενικές γραμμές περικλείεται στο αξίωμα «να μην χαλάσουμε το χατήρι του παιδιού». Δηλαδή το παιδί στην οικογένεια αποτελεί τον απόλυτο άρχοντα στις επιθυμίες του, χωρίς δυστυχώς τις περισσότερες φορές περιορισμούς και τιμωρία.
Είναι εκείνα τα παιδιά που τα συναντούσαμε στα σούπερ μάρκετ να αλωνίζουν και να φωνάζουν χωρίς οι αμέριμνες μάννες τους να τα τιθασσεύουν παρά περιχαρείς να περπατάνε με το καρότσι θαυμάζοντας το ταπαραμέντο του μικρού τους δεινόσαυρου. Να χτυπούν πάνω στο παιχνίδι άλλα παιδιά πιο ήπιου χαρακτήρα και μεγαλώνοντας μπαίνοντας στην εφηβεία να εφαρμόζουν τακτικές μπούλινγκ . Πιστεύω ότι και το νέο φαινόμενο του μπούλινγκ μεταξύ εφήβων σ’ αυτή την ασύδοτη διαπαιδαγώγηση τους οφείλεται. Και παλιότερα υπήρχε τέτοιο φαινόμενο αλλά σπάνια έφτανε σε δολοφονίες συμμαθητών (Αγροτική σχολή γαλακτοκομίας Ιωαννίνων)
Και οι μάνες δυστυχώς για να μην πληγώσουν τον κανακάρη τους, άφηναν το παιδί τους να μετατρέπεται σε παιδί-γκιουλέκας τόσο μέσα στην οικογένεια με τιςαχαλίνωτες κτητικές απαιτήσεις του όσο και αργότερα στην κοινωνία που ίσως στο μέλλον αυτή η συνήθεια της απόλυτης κτητικότητας να το μεταέτρέψει και σε δολοφόνο γιατί δεν μπορεί να δεχθεί την διακοπή μιας σχέσης-κτήμα του.
Και εμείς οι παλιότερες γενιές, σαν παιδιά είχαμε κάποτε απαιτήσεις που ξεπερνούσανε αρκετές φορές το βαλάντιο των γονέων μας και πάνω στο κλάμα και στο γάνιασμα αρκούσε η αυστηρότητα των γονέων μας να μας επαναφέρει στην τάξη. Ή αρκούσε μια λοξή ματιά τους να μας κατακεραυνώσει όταν ζητούσαμε δεύτερο φοντάν στις τυχόν επισκέψεις μας σε φιλικά η συγγενικά σπίτια. Όχι ότι δεν έπεφτε και καμμιά ψιλή, αλλά και που δεν μας άφησε και κανένα ψυχικό τραύμα. Επειδή πιστεύω ότι οι παλιότερες γενιές ήταν όχι μόνο πιο ατίθασες, γιατί το ξύλο ήταν μέσα στην ημερήσια διάταξη, αλλά και τα παιχνίδια μας έιχαν περισσότερη επικινδυνότητα από τα παιχνίδια των παιδιών του σήμερα. Και τι θα έπρεπε να κάνουν οι γονείς μας όταν γυρνούσαμε μέχρι την μέση μές στον ασβέστη επειδή πηδούσαμε από τον πρώτο όροφο των γιαπιών πάνω στην άμμο, που ενίοτε χωρίς να το ξέρουμε κάλυπτε και τον ασβέστη; Παιχνίδι αδιανόητο για τα σημερινά παιδιά.
. Ίσως αυτή η τακτική της ασυδοσίας ήταν η αντίδραση στην απόλυτη αυστηρότητα των προηγούμενων γενεών που προκαλούσε στερητικά σύνδρομα. Τώρα ποια τακτική είναι πιο σωστή από τις δύο θα πρέπει να τις αναλύσουν ψυχολόγοι προκειμένου να ισορροπηθούν οι τάσεις.