Στο σπίτι δεν προκαλεί ποτέ κανένα θέμα και στο σχολείο έχει άριστη συμπεριφορά. Είναι ένας επιμελής μαθητής, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια. Τα βράδια μετρά τα' αστέρια που σαν κόκκοι αστραφτεροί κρέμονται ψηλά από τον ουρανό. Φέτος περιμένει με ξεχωριστή χαρά την πρωτοχρονιά γιατί θα επισκεφθεί τον μπαμπά του. Πέρασε καιρός απ' όταν είδε την τελευταία φορά και η νοσταλγία του έγινε θηλιά στο λαιμό που τον πνίγει.
Ο πατέρας του είναι γι' αυτόν το ίνδαλμά του. Ο ήρωας και το ιδανικό των πιο κρυφών ονείρων του. Προσδοκά τη στιγμή που θα πέσει στην αγκαλιά του για να νιώσει τη δύναμη από τα δυνατά μπράτσα του. Ανυπομονεί για τη στιγμή που θα μιλήσουν μαζί για αγωνιστικά αμάξια, για πολέμους και για ποδόσφαιρο..
Αν και μόλις δέκα χρονών ο Φοίβος μετρά τη ζωή με τις αναμνήσεις του. Θυμάται αλλοτινές οικογενειακές στιγμές και χαίρεται με αυτές. Αναπολεί εποχές από όταν υπήρχαν κι από τις δύο πλευρές χέρια, για να κρατούν τα χέρια τα δικά του. Προτού έρθει η του καιρού η μπόρα και χωρίσει τη ζωή στα δυο.
Αν και μικρός ο Φοίβος, φροντίζει τον αδελφούλη του τον Πύρρο και βοηθά τη μητέρα του με τις σπιτικές δουλειές. Κι όταν πάλι χρειαστεί γίνεται κέρβερος να την προστατέψει. Οι ευθύνες της ζωής τον ωρίμασαν από πολύ νωρίς. Ο χρόνος άλλωστε κυλά διαφορετικά για τους ανθρώπους. Για κάποιους είναι ελαφρύς σαν πούπουλο και για κάποιους βαρύς σαν πέτρα. Ένα απέραντο κενό που το στιγματίζουν κάθετα τα γεγονότα.
Αδημονεί ο Φοίβος για του πηγαιμού την ώρα. Θέλει να βγάλει φτερά και να πετάξει, αν γίνεται, και να βρεθεί κοντά του. Να αποδράσει από όλα τα ανεπιθύμητα της ζωής. Να πλάσει έναν νέο κόσμο και να πετάξει αυτόν που του έλαχε. Να είναι στα όνειρά του ο πλάστης κι όχι ο πηλός. Έμαθε από μικρός να ζει με μειωμένες τις ανάγκες κι αυτό τον δυνάμωσε την ψυχή. Ξέρει πως νικητής χωρίς μάχη δεν γίνεται κανείς στον καθημερινό πόλεμο που τον λένε ζωή.
Ένας μικρός μαχητής ασκήθηκε στην υπομονή και στην καρτερία. Έμαθε να μεταμορφώνει το φορτίο της ζωής σε φόρτιση ψυχής. Να μπολιάζει τη μέρα με προσδοκία και να τη διαβάζει σαν ένα ανοιχτό βιβλίο.
Μετρά και ξαναμετρά την κάθε στιγμή που περνά. Παραμονή πρωί πρωτοχρονιάς θα πάρει το πρώτο λεωφορείο. Θα περάσει από μέρη μαγευτικά. Θα δει πλαγιές με ανεμόδαρτες ανεμώνες και θα διαβεί χαραδρογέφυρες. Θα περάσει δίπλα από αφροκύλιστα ποτάμια και θα θαυμάσει τη μάνα φύση, με τις αγνές της μυρωδιές.
Το πρωί ήρθε κάπως αργοπορημένο. Η μικρή βαλίτσα ήταν έτοιμη εδώ και μέρες. Με τα λίγα λεφτά που είχε, αγόρασε ένα μπλε στυλό, δώρο αναμνηστικό για τον μπαμπά του. Γιατί, την προηγούμενη φορά που τον επισκέφθηκε, ζήτησε και πήρε το δικό του. Να το κρατά πάντα μαζί του, να γράφει με αυτό και να τον θυμάται.
Ο Φοίβος και ο Πύρρος είναι δύο μικρά παιδιά, σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι ο Δείμος και ο Φόβος, τα παιδιά του Θεού του πολέμου και του πλανήτη Άρη. Δύο θεϊκά βλαστάρια που έγιναν φεγγάρια για να συνοδεύουν στο απέραντο κενό το Θεό και πατέρα τους Άρη.
Ο Δείμος και ο Φόβος είναι παιδιά της κάθε Αφροδίτης και του κάθε Άρη. Δύο μοναχικά αστέρια στην ανοιχτή αγκάλη του ουρανού. Στο σταυροδρόμι κάθε (από)χωρισμού. Δύο σταγόνες ζωής στις φλέβες του σύμπαντος κόσμου.
