Μιλά επίσης για ηθική αρκεί να μην αφορά τη δική του ζωή. Στον φτωχό είναι σκληρός και στον πλούσιο είναι πονόψυχος. Μιλά για το δίκαιο, αλλά προτιμά το άδικο. Υποστηρίζει το νόμο, αλλά χτίζει και το παράνομο, μέσα στα δάση και πάνω στο κύμα.
Ο Έλληνας μιλά συχνά με ρητά κάνοντας αναφορά στους προγόνους του τους οποίους, αν και θαυμάζει, δεν τους διαβάζει. Εκείνο που του νοιάζει είναι να κυβερνά το κόμμα του κι ας πάει η πατρίδα του κατά διαβόλου. Ο Έλληνας έμαθε να υπάρχει και να λειτουργεί κομματικά. Ζει σε κοινωνία, όπου οι ανιστόρητοι μιλούν για ιστορία και οι ανίδρωτοι για εργασία. Ξεχνά, πως ούτε τα κελιά είναι όλα ίδια. Κάποια είναι διαφορετικά. Είναι αυτά που τα τίμησαν ήρωες όπως ο Φεραίος και ο Κολοκοτρώνης.
Ο Έλληνας ως λαός είναι διαχρονικά το μεγαλύτερο λογοπαίγνιο της Ιστορίας. Είναι ένας λαός, κατά το σύνταγμα μεν κυρίαρχος, αλλά κατά τον εθνικό ποιητή ο εσαεί προδομένος. Είναι ένας λαός θύτης και θύμα ταυτοχρόνως. Εκτελεστής αλλά κι αυτόχειρας. Υπονομευτής αλλά και υπονομευόμενος. Πλάτανος αλλά και κισσός αναρριχητικός. Ο Έλληνας εκτός από το "είναι" του, είναι και το θεαθήναι του. Με έντονη ταυτότητα κομματική, αλλά όχι πολιτική. Προτιμά τη βουλή από την αυτοδιοικητική πολιτική, γιατί συναρτά την προσωπική του αξία με το επάγγελμα του βουλευτή.

Εκλογές την Κυριακή 7 Ιούλη. Την ημέρα αυτοί όλοι μας είμαστε ίσοι. Στις εκλογές και ο τελευταίος πολίτης έχει την αξία του. Γιατί οι δημοκρατικές κοινωνίες αλλάζουν μόνο με την ψήφο. Μόνο που οι πολλοί δεν μπορούν μαζί ποτέ να συνεννοηθούν. Η πολιτική διαφωνία υπάρχει και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Αλλιώς δεν θα ήταν ο λαός το μεγάλο λογοπαίγνιο της ιστορίας, αλλά θα ήταν ο κυρίαρχος λαός, όπως ορίζει το σύνταγμα.
Ο άνθρωπος που ζει στο σκοτάδι (σύμφωνα με το μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα) βλέπει μόνο σκιές. Δεν αναγνωρίζει την πραγματικότητα. Όταν όμως βγει από το σπήλαιο στην αληθινή ζωή, συναντά τα όντα στα οποία ανήκουν οι σκιές αυτές και δεν μπορεί να αντιληφθεί την πλάνη που ζει. Έμαθε στο σκοτάδι και δεν αναγνωρίζει το φως. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πολιτική. Έμαθε ο λαός να ζει με την πλάτη του στο φως. Γαλουχήθηκε στο ψέμα και δεν αντιλαμβάνεται την αλήθεια. Για κλάματα είσαι κακόμοιρε κόσμε και κανένας δεν σε κλαίει..." θα έγραφε ξανά ο Λουντέμης.
Η αφέλεια ως κοινωνικό φαινόμενο δεν έχει ταξική αφετηρία. Καμιά κοινωνία και καμιά κοινωνική τάξη δεν στερήθηκε τους αφελείς. Η μάζα εύκολα διαπλάθεται. Σε μια εποχή που κυριαρχεί το ψέμα (fake news), η υποστήριξη της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική.
Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό των πλασματικών ειδήσεων, όπου το μη υπαρκτό προάγεται σε αληθινό, έχουμε την απόλυτη αντιστροφή ανάμεσα στο ψέμα και την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ο λαός μας επιλέγει να ζει το μύθο του Σίσυφου; Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί ότι ο λαός μας επιλέγει εκείνους που τον έδεσαν με τα δεσμά των μνημονίων κι όχι εκείνους που τον απάλλαξαν από αυτά; Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι ο ίδιος λαός επιλέγει αυτούς που ανέβασαν την ανεργία στο 28%, από εκείνους που την κατέβασαν στο 18; Μήπως ο άνθρωπος που ζει για πολλά χρόνια στο σκοτάδι, παθαίνει στο τέλος ό,τι και το ψάρι του βυθού που έχασε το φως του;
Η αλήθεια είναι μία: Η δημοκρατία χωρίς οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη είναι έννοια μισή. Το δίκιο κι η ελευθερία έχουν αξία όταν μπορούν να γίνουν καθημερινό κτήμα του λαού. Καμία αξία δεν έχουν τα δισεκατομμύρια άστρα που φωτίζουν τον ουρανό για αυτόν που ζει στο σκοτάδι. Πως σημαντικότερο από μια ευχή είναι να προσφέρεις ένα κερί σ' αυτόν που του στέρησαν το φως. Και πως καλύτερη πολιτική είναι αυτή που κρατά σε δύσκολους καιρούς τον άνθρωπο όρθιο.