Η Σουηδία συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των χωρών που ιεραρχεί ψηλά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια πρωτοποριακή κοινωνία στην οποία βρήκαν στέγη και δουλειά εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Ανάμεσά τους και πολλοί από την πόλη και τα χωριά του Κιλκίς, ιδίως στα πέτρινα χρόνια της χούντας.
Πριν από δύο εβδομάδες, και συγκεκριμένα στις 11 του Μάρτη, το σουηδικό κοινοβούλιο αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων, Ασσυρίων/ Συριανών, Χαλδαίων και Ελλήνων του Πόντου, από την Τουρκία το 1915, με το ψήφισμα 2008/09:U332.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τη Σουηδία έχει  ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα και αν αξιοποιηθεί σωστά, ανοίγει το δρόμο της αναγνώρισης και από άλλες χώρες. Άλλωστε η Σουηδία είναι η πρώτη χώρα, μετά την Κύπρο, σ’ όλο τον κόσμο που αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ποντίων από το οθωμανικό καθεστώς.
Το ζήτημα της αναγνώρισης, πριν φθάσει στη σουηδική βουλή, είχε σταλεί στο συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στις 30 Οκτώβρη του 2009, έχοντας προηγουμένως υπογραφεί από την Αρμενική και την Ασσυριακή Ομοσπονδία, καθώς επίσης και από τον Εύξεινο Πόντο της Στοκχόλμης, στο οποίο και εγκρίθηκε.
Κατόπιν, με τη στήριξη του Αριστερού, του Σοσιαλδημοκρατικού, του Λαϊκού, του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, καθώς και των Πρασίνων, πέρασε με επιτυχία από το σουηδικό κοινοβούλιο, με 131 ψήφους υπέρ και 130 κατά.
Μεταξύ των εισηγητών βουλευτών που υπέγραψαν το αίτημα της αναγνώρισης, σημαντικό  ρόλο είχαν οι: Hans Linde, Fredrik Malm και ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής, Νίκος Παπαδόπουλος, ο οποίος και θα είναι ο κεντρικός ομιλητής στην πλατεία Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη, στις 19 του Μάη.
Αξίζει επίσης να ειπωθεί  ότι ο πρώτος που μίλησε για τον ποντιακό ελληνισμό, και που ήταν η δυνατή φωνή του Εύξεινου Πόντου Στοκχόλμης στη σουηδική βουλή, ήταν ο πρώην βουλευτής, Τάσος Σταφυλίδης, με καταγωγή από το Κιλκίς.
Τα πραγματικά στοιχεία  πάνω στα οποία στηρίχτηκε η σουηδική βουλή για να εγκρίνει το ψήφισμα ήταν:  Τα δελτία τύπου από το 1915 του Σουηδού πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη, Per Gustaf August Cosswa Anckarsvard, του στρατιωτικού ακόλουθου, Einar af Wirsen, και του Έλληνα Χρ. Τσαμαδού.
Σημαντικές ήταν και οι προσωπικές μαρτυρίες των Σουηδών εκείνων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα.
Στο σκεπτικό αναφέρεται μεταξύ άλλων, ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας του 1915, από το σουηδικό κοινοβούλιο, είναι σημαντική όχι μόνο για την αποκατάσταση της αλήθειας, αλλά και για τις μειονότητες που ζουν στην Τουρκία, καθώς και για την μελλοντική εξέλιξη της ίδιας της Τουρκίας, η οποία και δεν θα γίνει καλύτερη Δημοκρατία, αν αποκρυφτεί η αλήθεια για το παρελθόν της.
Επιπλέον, το ψήφισμα δεν προκαλεί στην Τουρκία κανένα εμπόδιο στο μεταρρυθμιστικό της έργο, αλλά ούτε και στις διαπραγματεύσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την απόφαση της σουηδικής βουλής για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τη χαιρέτησε με ιδιαίτερη χαρά ο πρόεδρος του Εύξεινου Πόντου Στοκχόλμης, ο Κώστας Φραγγίδης, που μαζί με τα άλλα μέλη του συλλόγου δούλεψαν σκληρά και μεθοδικά για να πετύχουν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Έτσι, ότι δεν πέτυχε η εξωτερική μας πολιτική, το πέτυχαν λίγα μόνο Ελληνόπουλα δεύτερης γενιάς, από το Μελλισουργιό και τη Γάβρα του Κιλκίς, γεγονός που, ως Κιλκισιώτες,  μας χαροποιεί ιδιαίτερα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, δικαιούται επίσης η Σουηδία, όπως κι ένα δυνατό εύγε ο Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης. Όλοι εκείνοι, που κουβαλούν στην ψυχή τους μέσα τον Πόντο και την Ελλάδα.
Είναι γνωστό ότι στο σκάκι των προσωπικών αλλά και των διακρατικών σχέσεων, η συγνώμη αποτελεί όχι μόνο θρησκευτική αλλά κι επιστημονική  κίνηση ματ.
Ο Όμηρος γράφει στη Νέκυια της Οδύσσειας ότι η ψυχή που δεν ζητά συγνώμη και που δεν συγχωρεί, και στον Άδη ακόμη υποφέρει, γιατί είναι δεμένη με τους εχθρούς της. Συνεπώς, αυτό που χρωστά η Τουρκία στον ποντιακό ελληνισμό, είναι ένα συγνώμη, για να δικαιωθούν οι ψυχές των νεκρών μας και για να βελτιωθούν οι σχέσεις των λαών μας..